-Si?
-Ola, curmán.
-Que tal?
-Nada, chamábate só porque hoxe na edición de Galicia do País sae un artigo de Manolo Rivas na que fala da carta de Pepe que lle escribiu á tía Angelina.
-Ah, pois corro a mercalo. E sae a carta?
-Si, si... é que se vai facer unha exposición no Marco...
-Xa o merco e xa o leo. Graciñas.
-Chao, chao.
-Chao, chao.
A tía Angelina vivía na pequena casa que hai xusto na curva que vai para o colexio. Era unha muller "rara", sempre refunfuñando por todo. Unha desas mulleres á que nada lle está ben. Tiña un tic nervioso que lle facía mover a cabeza, como se sempre estivese dicindo que non. Un movemento que aumentaba a intensidade cando se puña nerviosa. Eu só entrei un par de veces na súa casa, e non lembro para que entrei. Era da familia, estaba en todas as celebracións familiares. Sempre había alguén que se lembraba de ir invitala.
Un día, o meu curmán atopou, non sei moi ben como, a carta de Pepe á Angelina. Chamou pola miña tía e leulle a carta. Á tía Angelina comezou a falar con el, lembraba a carta palabra por palabra. E pediulle unha copia da carta. A carta era a despedida de Pepe por estar condenado á morte. Escribíalle dende o cárcere en febreiro do ano 1937 pouco antes de ser fusilado.
Agora aparece o artigo de Manuel Rivas onde se reproduce a carta que tan ben tiña na súa memoria Angelina.
Un sinte agora que pasan cousas na vida que non entendeu nunca. A tía Angelina sempre foi un misterio para min (e moi seguramente para a miña ignorancia). Só me ven á cabeza que o seu tic lle quedou de tanto dicir que non, que non era posible que todo aquilo poidese estar ocorrendo.
Haberá que ir ao MARCO á procura dalgún entendemento.
3 comentarios:
Ola, son o dono daquel blog que quedou perdido por internet chamado "Me maro tuya". Tiven problemas e non seguín con el, e por varias circunstancias non o retomei até agora.
O novo blog é www.achantalamui.blogspot.com
A primeira entrada é sobre os grupos que irán a Ortigueira e penso subir unha reportaxe renovada sobre klezmer e unha sobre Lunasa.
Oes, guapísima a versión de Anka do Smells like teen spirit, vaia xoia!
Saúdos dende A Corunha.
Que bo.
Apreciable" Félix:
Antes de nada déixame que me excuse por dous motivos.
O primeiro por mirar tan tarde o correo (Sempre prometo ler as mensaxes con máis frecuenza pero non o cumpro nunca).
O segundo ¡¡vaia putada!! non ir a charla-coloquio da carta porque ademáis o venres pola tarde non tiña nada que facer.
¡Nin traballaba sequera!!!!.
Agora ó lío.
Acostumados como estamos a que os reporteiros compitan entre eles para ofrecernos as esceas máis repulsivas da guerra civil de toda a hemeroteca (Corpos lacerados de nenos, mulleres violadas, prisioneiros famélicos) que non fan máis que devolver trazos morbosos da historia que serven de pasto ás famentas bocas dos antifranquistas máis feroces.
Chama a atención a xenialidade de Manuel Rivas para captar nesta carta a traxedia que subxaceu trala guerra. Aquela na que os medios non son tan pródigos en verbas.
A mesquindade da guerra pode resumirse perfectamente na carta de Pepe a Angelina na que dous namorados se ven separados para sempre polo proceso de Salvaterra "o máis innoble, o máis inxusto de todos os que se levaron a cabo" SIC.
Neste xuizo, non houbo un exaltado i exótico "roxo" sedento de sangue, senón un cidadán normal, coma nós.
"No son precisamente los hechos que yo haya cometido, los que me hacen pasar á mejor vida, sino las falsas acusaciones de que fui objeto por parte de los esbirros de Salvatierra, que me colocaron a la cabeza del movimiento para buscar mi eliminación." SIC.
O insoportable da historia de Pepe e Angelina non é a diferencia. O insoportable, é o feito de que, en certo sentido, non hai diferencia: Pepe e Angelina non eran activistas revolucionarios sen escrúpulos, senón xente coma ti, coma min ou como calquera.
No momento en que tomamos consciencia deste feito, a fronteira que "nos" separa de "eles" está exposta en toda a súa arbitrariedade. Nos vemos forzados a renunciar á segura distancia de observadores externos: coma na cinta de Moebius, a parte e o todo coinciden, de modo que xa non é posible trazar unha línea crara e nítida de separación entre "nos", que vivimos nunha paz actual verdadeira, e "eles" que finxían vivir en paz tanto coma lles era posible; entón, estamos forzados a admitir que, en certo sentido, tamén nós imitamos a paz, vivimos na ficción da paz. Leirado 1937 non é unha illa espazo temporal, unha excepción dentro do mar da normalidade; pola contra, esta pretendida normalidade é en si mesma unha illa de ficcións dentro da guerra común.
Isto foi o que con tan bo criterio captou Manolo Rivas e seguro que Angelina saberá agradecerllo dende onde estea.
Recibe, con ésta unha forte aperta.
PD Coma sempre o teu blog é unha narabilla. Un dez.
Xa me contarás de que tratou a charla.
Bicos
Publicar un comentario