Ante a inclusión no Anteproxecto de Lei de Economía sustentábel de modificacións lexislativas que afectan o libre exercicio das liberdades de expresión, información e o dereito de acceso á cultura a través de Internet, os xornalistas, blogueiros, usuarios, profesionais e creadores de internet manifestamos a nosa firme oposición ao proxecto, e declaramos que…
1.- Os dereitos de autor non poden situarse por riba dos dereitos fundamentais dos cidadáns, como o dereito á privacidade, á seguridade, á presunción de inocencia, á tutela xudicial efectiva e á liberdade de expresión.
2.- A suspensión de dereitos fundamentais é e debe seguir a ser competencia exclusiva do poder xudicial. Nin un peche sen sentenza. Este anteproxecto, en contra do establecido no artigo 20.5 da Constitución, pon nas mans dun órgano non xudicial -un organismo dependente do Ministerio de Cultura-, a potestade de impedir aos cidadáns españois o acceso a calquera páxina web.
3.- A nova lexislación creará inseguridade xurídica en todo o sector tecnolóxico español, prexudicando un dos poucos campos de desenvolvemento e futuro da nosa economía, obstaculizando a creación de empresas, introducindo atrancos á libre competencia e ralentizando a súa proxección internacional.
4.- A nova lexislación proposta ameaza os novos creadores e obstaculiza a creación cultural. Con Internet e os sucesivos avances tecnolóxicos democratizáronse extraordinariamente a creación e a emisión de contidos de todo tipo, que xa non proveñen prevalentemente das industrias culturais tradicionais, senón de multitude de fontes diferentes.
5.- Os autores, como todos os traballadores, teñen dereito a viviren do seu traballo con novas ideas creativas, modelos de negocio e actividades asociadas ás súas creacións. Tentar soster con cambios lexislativos unha industria obsoleta que non sabe adaptarse a este novo contorno non é nin xusto nin realista. Se o seu modelo de negocio se baseaba no control das copias das obras e en Internet non é posíbel sen vulnerar dereitos fundamentais, deberían procurar outro modelo.
6.- Consideramos que as industrias culturais necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, críbeis e asequíbeis e que se adecúen aos novos usos sociais, en lugar de limitacións tan desproporcionadas como ineficaces para o fin que din perseguir.
7.- Internet debe funcionar de forma libre e sen interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que o saber humano siga a ser libre.
8.- Esiximos que o Goberno garanta por lei a neutralidade da Rede en España, ante calquera presión que poida producirse, como marco para o desenvolvemento dunha economía sostíbel e realista de cara ao futuro.
9.- Propoñemos unha verdadeira reforma do derecho de propiedade intelectual orientada ao seu fin: devolver á sociedade o coñecemento, promover o dominio público e limitar os abusos das entidades xestoras.
10.- En democracia as leis e as súas modificacións deben aprobarse tras o oportuno debate público e tendo consultado previamente todas as partes implicadas. Non é de recibo que se realicen cambios lexislativos que afectan a dereitos fundamentais nunha lei non orgánica e que versa sobre outra materia.
NOTA: Este manifesto foi redactado conxuntamente por xornalistas, blogueiros e internautas, nunha maratoniana sesión durante a tarde-noite de onte. Se estás de acordo, difúndeo por todas as vías que poidas.
mércores, decembro 02, 2009
sábado, novembro 14, 2009
Clásicos del humor
Non pensaba eu alá por Xaneiro que, cando merquei o primeiro tomo da colección de Clásicos del humor adicado a Mortadelo y Filemón, tería hoxe nas miñas mans o tomo adicado a La familia Trapisonda y otros personajes familiares sen que se me quedase atrás ningún tomo da colección.
Unha colección aínda por desfrutar. Mais estou seguro que será o un refuxio estupendo neses momentos nos que non hai, ou non apetece, nada que facer.
Parece que RBA está empeñada en recuperar gran parte do arquivo do cómic español, que sempre estivo presente e nunca se lle fixo caso.
Non é a miña intención debullar a colección e os contidos, isto xa o fixeron outros con moita máis adicación. En http://clasicosdelhumor.wordpress.com/ é onde se pode atopar toda a información sobre a colección e o que outras webs e blogs din sobre ela. Fálase dos contidos, das imaxes, das técnicas de escaneo, de títulos que non aparecen, fanse portadas alternativas e portadas posibles, etc, etc.
O nome que sobresae por riba en todos os comentarios, en todas as anotacións é o de Antoni Guiral, o impulsor desta colección e tamén dos proxectos Cuando los cómics se llamaban tebeos, Los tebeos de nuestra infancia e Del tebeo al manga, una historia de los cómics. Sen ningunha dúbida hai que agradecer a enorme sabiduría de Guiral sobre o cómic e a súa teima de levar adiante estes impresionantes proxectos.
Unha colección aínda por desfrutar. Mais estou seguro que será o un refuxio estupendo neses momentos nos que non hai, ou non apetece, nada que facer.
Parece que RBA está empeñada en recuperar gran parte do arquivo do cómic español, que sempre estivo presente e nunca se lle fixo caso.
Non é a miña intención debullar a colección e os contidos, isto xa o fixeron outros con moita máis adicación. En http://clasicosdelhumor.wordpress.com/ é onde se pode atopar toda a información sobre a colección e o que outras webs e blogs din sobre ela. Fálase dos contidos, das imaxes, das técnicas de escaneo, de títulos que non aparecen, fanse portadas alternativas e portadas posibles, etc, etc.
O nome que sobresae por riba en todos os comentarios, en todas as anotacións é o de Antoni Guiral, o impulsor desta colección e tamén dos proxectos Cuando los cómics se llamaban tebeos, Los tebeos de nuestra infancia e Del tebeo al manga, una historia de los cómics. Sen ningunha dúbida hai que agradecer a enorme sabiduría de Guiral sobre o cómic e a súa teima de levar adiante estes impresionantes proxectos.
Clásicos del humor
Non pensaba eu alá por Xaneiro que, cando merquei o primeiro tomo da colección de Clásicos del humor adicado a Mortadelo y Filemón, tería hoxe nas miñas mans o tomo adicado a La familia Trapisonda y otros personajes familiares sen que se me quedase atrás ningún tomo da colección.
Unha colección aínda por desfrutar. Mais estou seguro que será o un refuxio estupendo neses momentos nos que non hai, ou non apetece, nada que facer.
Parece que RBA está empeñada en recuperar gran parte do arquivo do cómic español, que sempre estivo presente e nunca se lle fixo caso.
Non é a miña intención debullar a colección e os contidos, isto xa o fixeron outros con moita máis adicación. En http://clasicosdelhumor.wordpress.com/ é onde se pode atopar toda a información sobre a colección e o que outras webs e blogs din sobre ela. Fálase dos contidos, das imaxes, das técnicas de escaneo, de títulos que non aparecen, fanse portadas alternativas e portadas posibles, etc, etc.
O nome que sobresae por riba en todos os comentarios, en todas as anotacións é o de Antoni Guiral, o impulsor desta colección e tamén dos proxectos Cuando los cómics se llamaban tebeos, Los tebeos de nuestra infancia e Del tebeo al manga, una historia de los cómics. Sen ningunha dúbida hai que agradecer a enorme sabiduría de Guiral sobre o cómic e a súa teima de levar adiante estes impresionantes proxectos.
Unha colección aínda por desfrutar. Mais estou seguro que será o un refuxio estupendo neses momentos nos que non hai, ou non apetece, nada que facer.
Parece que RBA está empeñada en recuperar gran parte do arquivo do cómic español, que sempre estivo presente e nunca se lle fixo caso.
Non é a miña intención debullar a colección e os contidos, isto xa o fixeron outros con moita máis adicación. En http://clasicosdelhumor.wordpress.com/ é onde se pode atopar toda a información sobre a colección e o que outras webs e blogs din sobre ela. Fálase dos contidos, das imaxes, das técnicas de escaneo, de títulos que non aparecen, fanse portadas alternativas e portadas posibles, etc, etc.
O nome que sobresae por riba en todos os comentarios, en todas as anotacións é o de Antoni Guiral, o impulsor desta colección e tamén dos proxectos Cuando los cómics se llamaban tebeos, Los tebeos de nuestra infancia e Del tebeo al manga, una historia de los cómics. Sen ningunha dúbida hai que agradecer a enorme sabiduría de Guiral sobre o cómic e a súa teima de levar adiante estes impresionantes proxectos.
mércores, novembro 11, 2009
Piano stairs
Envíanme este vídeo por mail:
Gozo coma un anano do vídeo ata que chega o final e todo se volve mentira. Non é máis que un anuncio. Será certo ou será só publicidade? Fago como que non vexo os dous últimos segundos e quedo co pensamento de que realmente a xente prefire a escaleira musical á mecánica.
Hai ideas que son ben bonitas!
Gozo coma un anano do vídeo ata que chega o final e todo se volve mentira. Non é máis que un anuncio. Será certo ou será só publicidade? Fago como que non vexo os dous últimos segundos e quedo co pensamento de que realmente a xente prefire a escaleira musical á mecánica.
Hai ideas que son ben bonitas!
martes, novembro 10, 2009
Piano stairs
Envíanme este vídeo por mail:
Gozo coma un anano do vídeo ata que chega o final e todo se volve mentira. Non é máis que un anuncio. Será certo ou será só publicidade? Fago como que non vexo os dous últimos segundos e quedo co pensamento de que realmente a xente prefire a escaleira musical á mecánica.
Hai ideas que son ben bonitas!
Gozo coma un anano do vídeo ata que chega o final e todo se volve mentira. Non é máis que un anuncio. Será certo ou será só publicidade? Fago como que non vexo os dous últimos segundos e quedo co pensamento de que realmente a xente prefire a escaleira musical á mecánica.
Hai ideas que son ben bonitas!
mércores, outubro 28, 2009
Luz.
Paseos por Portugal. En bicicleta, de acampada, km en coche...
Dúas viaxes diferentes. E momentos de pensamentos.
Todo o mundo durme. Entre as árbores vese o Farol do penedo da Saudade en São Pedro de Moel. Aí está a luz de esperanza entre toda a negrura. A outros tráelles outro tipo de pensamentos, que no fondo é atopar o que se nega sistematicamente no local, no próximo.
Farol do Cabo de São Vicente en Sagres. O mundo acaba de aplaudir ao afogamento do sol no fondo do mar. Todos os días ocorre o mesmo e, sen embargo, parece un milagre que ocorra diante dos propios ollos.
Un ten a tentación de coleccionar faro(i)s como se palcos da música se tratasen. Ao fin son dúas construcións cun uso moi concreto e especial. Resístome a semellante cousa, aínda que ir na procura de faro(i)s é como procurar as fins do mundo. O mundo coñecido, o mundo defraudante. Cun mundo por diante, distante, un mundo por coñecer, ilusionante.
A fin non é máis que un comezo. O farol é unha guía, un camiño novo. De luz.
Dúas viaxes diferentes. E momentos de pensamentos.
Todo o mundo durme. Entre as árbores vese o Farol do penedo da Saudade en São Pedro de Moel. Aí está a luz de esperanza entre toda a negrura. A outros tráelles outro tipo de pensamentos, que no fondo é atopar o que se nega sistematicamente no local, no próximo.
Farol do Cabo de São Vicente en Sagres. O mundo acaba de aplaudir ao afogamento do sol no fondo do mar. Todos os días ocorre o mesmo e, sen embargo, parece un milagre que ocorra diante dos propios ollos.
Un ten a tentación de coleccionar faro(i)s como se palcos da música se tratasen. Ao fin son dúas construcións cun uso moi concreto e especial. Resístome a semellante cousa, aínda que ir na procura de faro(i)s é como procurar as fins do mundo. O mundo coñecido, o mundo defraudante. Cun mundo por diante, distante, un mundo por coñecer, ilusionante.
A fin non é máis que un comezo. O farol é unha guía, un camiño novo. De luz.
sábado, outubro 17, 2009
Kiko da Silva en Lecturas Debuxadas
O día 20 de outubro arrinca a nova tempada do Club Lecturas Debuxadas cunha sesión especial na que contaremos coa presenza de Kiko da Silva. O ilustrador estará na Biblioteca de Gondomar para falarnos sobre a situación da banda deseñada en Galicia e de todos os proxectos nos que anda metido: a revista Retranca, Bdbanda, a súa serie Fiz nos biosbardos, os álbumes ilustrados e as colaboracións que publica en La Voz de Galicia e El Jueves.Ademais, ese mesmo día 20 inaugurarase na Casa da Cultura a exposición As bases da Banda, da que xa se falou no club.
xoves, outubro 15, 2009
A TVG en inglés
Andan os dobradores da TVG (neste caso da G2, a segunda canle da televisión galega) coa mosca detrás da orella porque comezaron a emitirse programas só en inglés, e subtitulados en galego.
A serie "A xuiza Amy" comezouse a emitir só en inglés, aínda que agora desapareceu da programación. Xa están na procura doutra serie para facer o mesmo (parece que "Dawson creek")
Os Teletubbies son subtitulados:
Eu encantado de que se emitan películas en versión orixinal subtitulado, pero os Teletubbies????
O máis sorprendente é que isto ocorre na G2, ou sexa na segunda canle da televisión de Galicia, que só se emite na TDT.
A tecnoloxía non debe ser o forte destes políticos ignorantes e trapalleiros. No mando do meu receptor de TDT existen dous botóns. Un é para escoller o audio. O outro para escoller se se queren ou non subtítulos. Nalgúns canais estes botóns son de utilidade e podo escoller entre o idioma orixinal ou o dobrado e os subtítulos ao castelán (nas dúas canles galegas non se poden escoller os subtítulos).
Eu apostaría pola tecnoloxía e daríalle o poder de escoller á xente que vexa a televisión e poría tanto os idiomas como os subtítulos no idioma orixinal e nos idiomas propios.
Eu añadiría por os subtítulos en inglés e en francés, e en galego, catalán, basco, castelán... Esta si sería unha boa ferramenta para quen queira aprender idiomas.
E xa que estamos... Xa que na TDT se poden transmitir máis canles de televisión, por que non transmitir todas as canles autonómicas para todo o territorio español? E indo máis alá, e por que non chegar a un acordo con Portugal para poder ver as canles portuguesas? (todo con audios e subtítulos en varios idiomas).
A tecnoloxía serve para facer todas estas marabillas, mais a política, mellor dito estes políticos só serven para enlealo todo.
A tecnoloxía serviría para que nós tivesemos o poder de ser libres... e non será que non lles interesa?
_______________________
Nota: Ando moi mosqueado co de mancomun, pero quedará para outro momento...
A serie "A xuiza Amy" comezouse a emitir só en inglés, aínda que agora desapareceu da programación. Xa están na procura doutra serie para facer o mesmo (parece que "Dawson creek")
Os Teletubbies son subtitulados:
Eu encantado de que se emitan películas en versión orixinal subtitulado, pero os Teletubbies????
O máis sorprendente é que isto ocorre na G2, ou sexa na segunda canle da televisión de Galicia, que só se emite na TDT.
A tecnoloxía non debe ser o forte destes políticos ignorantes e trapalleiros. No mando do meu receptor de TDT existen dous botóns. Un é para escoller o audio. O outro para escoller se se queren ou non subtítulos. Nalgúns canais estes botóns son de utilidade e podo escoller entre o idioma orixinal ou o dobrado e os subtítulos ao castelán (nas dúas canles galegas non se poden escoller os subtítulos).
Eu apostaría pola tecnoloxía e daríalle o poder de escoller á xente que vexa a televisión e poría tanto os idiomas como os subtítulos no idioma orixinal e nos idiomas propios.
Eu añadiría por os subtítulos en inglés e en francés, e en galego, catalán, basco, castelán... Esta si sería unha boa ferramenta para quen queira aprender idiomas.
E xa que estamos... Xa que na TDT se poden transmitir máis canles de televisión, por que non transmitir todas as canles autonómicas para todo o territorio español? E indo máis alá, e por que non chegar a un acordo con Portugal para poder ver as canles portuguesas? (todo con audios e subtítulos en varios idiomas).
A tecnoloxía serve para facer todas estas marabillas, mais a política, mellor dito estes políticos só serven para enlealo todo.
A tecnoloxía serviría para que nós tivesemos o poder de ser libres... e non será que non lles interesa?
_______________________
Nota: Ando moi mosqueado co de mancomun, pero quedará para outro momento...
sábado, outubro 10, 2009
Casco Vello
Estos días atrás estiven participando no concurso de tapas que organiza o Centro Comercial Aberto Vigo Vello. Unha idea estupenda para coñecer ese Vigo que está aí pero ao que un nunca se achega. A pesares dos "documentais" das televisións que só buscan o sensacionalismo barato, o casco vello de Vigo está cheo de vida e parece que pouco a pouco (un pouco a pouco moi lento, hai que dicilo) vai recuperando a imaxe que nunca debeu perder. Esperemos que polo menos o casco vello se salve da barbarie urbanística que asolou practicamente o resto de Vigo e sirva para ir contaxiando ao resto dos barrios e Vigo acabe sendo a cidade que debeu ser sempre. Tal vez usando un pouco de efecto pigmalión o desexo acabe converténdose en realidade.
Un xa votou no concurso. Un xa coñeceu un pouquichiño máis ese recuncho de Vigo onde se pode pasear e onde se pode imaxinar un mundo máis alonxado da estupidez cotiá (a pedra sempre me leva a outros pensamentos...)
Un xa votou no concurso. Un xa coñeceu un pouquichiño máis ese recuncho de Vigo onde se pode pasear e onde se pode imaxinar un mundo máis alonxado da estupidez cotiá (a pedra sempre me leva a outros pensamentos...)
mércores, outubro 07, 2009
Gripe A
Chégame por correo o vídeo de Alish sobre a monxa catalana Teresa Forcades onde fala da orixe da gripe A e de todos as consecuencias (médicas, sociais, políticas...) que se extraen desta gran mentira e estafa que está sendo esta "enfermidade".
O primeiro impulso foi "outra vez a gripe A e a información de sempre". Aínda así póñome a ver o vídeo. Será verdade, será mentira? Non sei. Parece bastante serio. Busco información crítica sobre este vídeo, e de momento non a hai. Así que aí vai este vídeo para ter onde poder escoller.
Espoño o vídeo de vimeo e os de youtube. Os que non vexan ven o de vimeo (como me pasou a min, que vaian directamente aos de youtube)
Vimeo:
O primeiro impulso foi "outra vez a gripe A e a información de sempre". Aínda así póñome a ver o vídeo. Será verdade, será mentira? Non sei. Parece bastante serio. Busco información crítica sobre este vídeo, e de momento non a hai. Así que aí vai este vídeo para ter onde poder escoller.
Espoño o vídeo de vimeo e os de youtube. Os que non vexan ven o de vimeo (como me pasou a min, que vaian directamente aos de youtube)
Vimeo:
CAMPANAS POR LA GRIPE A
Youtube:
Eu xa non pensaba vacinarme. Eu xa estaba farto da Gripe A. Sigo co mesmo pensamento. Mais xa non quero que me falen máis da Gripe A. Por favor, non quero máis información tremendista e alarmista sobre algo que non habería que darlle importancia ningunha. Non me envíen máis (des)información sobre a Gripe A.
Estamos na sociedade da desinformación e fan o que queren coas nosas vidas. Onde están os periodistas? U-la democracia?
luns, setembro 21, 2009
Queremos Culturgal 09
- A comezos de setembro de 2009 a Consellaría de Cultura comunica á AGE que non dispoñen de diñeiro para organizar o Culturgal 09.
Esta é unha das frases que aparece na historia retronarrada que se conta no blog http://queremoscultura.blogaliza.org/. É a parte da historia que provoca todo o resto.
Parece que o goberno de Feijoo non sabe facer outra cousa que desfacer. Leva dende que gañou as eleccións desfacendo, botando abaixo, dando marcha atrás, anulando, despedindo... Parece entón que o goberno que tanto critican si que fixo moitas cousas. Ata parece que lle están dando visibilidade a todo o que se traballou nos catro anos anteriores.
Chegados a este punto organizouse unha plataforma cidadá para tentar que o Culturgal deste ano se organice sen contar coas subencións da Xunta.
É unha moi boa idea. Deixar de queixarse, de lamentarse... e porse en marcha.
A plataforma conta cun blog e tamén cun grupo no facebook.
Todo aquel que queira axudar pode apuntarse como voluntario e ofrecer aquilo que sabe facer. Tamén pode adherirse para apoiar a iniciativa.
Esta idea debería reproducirse, espallarse, contaxiarse a todos os recantos da sociedade. E non penso que debera ser todo voluntariado se non que se debería traballar sen esperar a subención do goberno de turno. Tampouco penso que a cultura non debera subencionarse, pero que non sexa tan só sentarse na cadeira esperando polos cartos caídos do ceo. E se non chegan os cartos, laiarse e non facer nada máis. Os gobernos, os políticos, deberan darse conta de que teñen que traballar para os cidadáns, tanto se estes os votan como se non. Deberían traballar para crear e non para desfacer o que os que non pensan como eles crearon antes.
Esta é unha das frases que aparece na historia retronarrada que se conta no blog http://queremoscultura.blogaliza.org/. É a parte da historia que provoca todo o resto.
Parece que o goberno de Feijoo non sabe facer outra cousa que desfacer. Leva dende que gañou as eleccións desfacendo, botando abaixo, dando marcha atrás, anulando, despedindo... Parece entón que o goberno que tanto critican si que fixo moitas cousas. Ata parece que lle están dando visibilidade a todo o que se traballou nos catro anos anteriores.
Chegados a este punto organizouse unha plataforma cidadá para tentar que o Culturgal deste ano se organice sen contar coas subencións da Xunta.
É unha moi boa idea. Deixar de queixarse, de lamentarse... e porse en marcha.
A plataforma conta cun blog e tamén cun grupo no facebook.
Todo aquel que queira axudar pode apuntarse como voluntario e ofrecer aquilo que sabe facer. Tamén pode adherirse para apoiar a iniciativa.
Esta idea debería reproducirse, espallarse, contaxiarse a todos os recantos da sociedade. E non penso que debera ser todo voluntariado se non que se debería traballar sen esperar a subención do goberno de turno. Tampouco penso que a cultura non debera subencionarse, pero que non sexa tan só sentarse na cadeira esperando polos cartos caídos do ceo. E se non chegan os cartos, laiarse e non facer nada máis. Os gobernos, os políticos, deberan darse conta de que teñen que traballar para os cidadáns, tanto se estes os votan como se non. Deberían traballar para crear e non para desfacer o que os que non pensan como eles crearon antes.
luns, xuño 29, 2009
Risoterapia
Envíame a miña amiga Ana este correo:
_____________________________
Ola de novo!!!Comunícovos que proximamente no centro azahar realizarase un taller de risoterapia. Para que poidades coñecer esta actividade mais a fondo envíovos información no arquivo adxunto..
O taller realizarase o sábado día 4 de xullo as 10:30h. O custo desta actividade son 12 euros.
Coma sempre gustaríame que todas as persoas que estedes interesadas comuniquedelo canto antes xa que para poder realizar este taller precísase un número mínimo de persoas..
Despois deste longo inverno azahar proponvos que nos riamos todos xuntos para comezar con alegría e vitalidade este esperado verán..
Bicos riseiros para tod@s!!!
Información e reserva:
Ana sánchez: 606093178
_____________________________
O curso será impartido por Fran Ameixeiras:
Monitor de dinámicas da risa, formado na escola de "salut inteligent" de Barcelona.
Tamén é actor e clown das compañías "acontrabutaca", "Tirinautas" e "Os sete magníficos+1", e da organización "pallasos en rebeldía".
Formado con mestres como Leo Bassi, Fraser Hooper, Jonnhy Melville entre outros.
Tamén é actor e clown das compañías "acontrabutaca", "Tirinautas" e "Os sete magníficos+1", e da organización "pallasos en rebeldía".
Formado con mestres como Leo Bassi, Fraser Hooper, Jonnhy Melville entre outros.
domingo, xuño 14, 2009
Bruma
Este é o vídeo promocional do espectáculo Bruma, 9 espellos e unha caixa de música, que se presentará os días 19 e 20 de Xuño no Teatro Principal de Santiago ás 21:30h.
mércores, xuño 10, 2009
Kowalski na avenida Dropsie
Walt Kowalski é o personaxe principal da película Gran Torino, dirixida e protagonizada por Clint Eastwood. A avenida Dropsie é a avenida onde se centra a triloxía de Will Eisner, Contrato con Dios.
Visitando a miña familia quedamos cuns "amigos" e imos tomar un algo a un bar do barrio. Eles hai moito tempo que viven no mesmo barrio e cóntannos historias da xente e de como se foron movendo de negocio en negocio. Agora hai moitas tendas de chinos. Talleres de roupa que traballan ata moi tarde pero "ninguén" sabe que están alí.
Obra (No coment) é unha obra de teatro de Produccións Teatrais Excéntricas na que se fala da crise do 29 dende o punto de vista de tres inmigrantes que traballan na construcción dun edificio.
As imaxes de protestas con lume e fume e policías disparando bolas de goma e ducias de feridos non son tomadas noutro país, nin noutra zona, nin sequera noutra cidade. Na mesma rúa pola que un pasea foi onde golpearon, onde queimaron, onde feriron...
Hai épocas na que todo conflúe para falar do mesmo. A crise está aquí e botamos as mans á testa porque non había quen predecira semellante cousa. Sempre se falaba da burbulla inmobiliaria e financeira pero iso podía ser algo que lle sucedería a outro e pasando un tempo que non era posible lembrar. E de súpeto cae a lousa e asoballa todo o que atopa.
En Contrato con Dios fálase da crise do 29 e como foron transcorrendo as fases que agora se repiten matizadas polo tempo tan hipócrita do presente. A crise da construcción e a financeira van da man. Como agora. Sucede cando se basea a economía na reproducción exarcebada do ladrillo. Un dos cancros da sociedade. Crecemento descontrolado da ambición.
É unha marabilla atoparse con Eisner, un xenio, a persoa que puxo ao cómic no lugar que lle correspondía (Di Updike: Non é que Eisner fose por diante do seu tempo, é que o tempo aínda está tentando alcanzalo). Na Avenida Dropsie, a terceira das historias, conta a vida dun barrio do Bronx dende o ano 1870 ata hoxe en día. Cóntase a vida do mesmo barrio por onde van pasando distintas oleadas de inmigrantes (holandeses, ingleses, irlandeses, xudeus, afroamericanos, portorriqueños). A historia é sempre a mesma. Os que veñen son vistos como foráneos e os que estropean o barrio. O barrio xa non é o que era. Esta é a frase que se vai repetindo. Historias de nacemento, morte e resurrección. Os foráneos pasan a ser a xente do barrio, os que se recoñecen, os que se protexen dos seguintes foráneos. E no fondo unha historia de deterioro da forma do barrio, pero por simple aglomeración, presión demográfica e moles de cemento e asfalto.
O choque de xentes dase en Gran Torino. Literalmente aparece unha secuencia na película na que Kowalski (un partipante na guerra de Vienam) despotrica contra os "chinos", preguntándose por que tiveron que vivir ao barrio. A muller que ten diante pregúntase por que Kowalski se resiste a abandonar o barrio, que todos os demais xa o fixeron. O estadounidense, con antecedentes polacos, vese desplazado polos hmong, mais acaba sentíndose identificado con eles e termina por axudalos.
Unha película na que Eastwood se implica dirixindo, actuando, producindo e ata cantando. Unha película pausada, de ritmo lento, na que se cuestionan determinadas inercias desta sociedade tan materialista. A última escena, onde saen os créditos, longa, amplia, é das máis suxerentes, evocadoras e pensativas que eu vin no cine. Non deixa que un se levante da cadeira, como se fose a ocorrer algo máis. E non ocorre nada. Aparentemente, pois sucede todo na imaxinación de cada observador.
... e a vida segue, implacable, cíclica, á marxe dos erros dos humanos, das imbecilidades das persoas.
luns, xuño 08, 2009
Xentes, letras, músicas...
O sábado 6 de Xuño foi un día moi completo.Pola mañá, a iso da unha, visita teatralizada no verbum (a casa das palabras). Un percorrido por todo o edificio indo de bloque en bloque, de letra en letra, de comunicación verbal e non verbal. Acabando no teito ao ar libre lanzando verbas nun globo que se perdeu entre o algodón de choiva.
Comer en Teis, nun bar ao lado de Guixar, onde comen todos os días os que agora andan de folga. Uns chocos e uns rapantes con pementos de padrón, patatas fritidas e ensalada. Racións inmensas, como para xente con fame. Despois fálannos que foi unha mágoa non haber collido un variado e probar as sardiñas e as xoubas que están riquísimas. Será outro día. Estamos sós, non hai ninguén máis:- Traballades sobre todo pola semana, non si?
- Si, claro. Pola semana aquí non se para. E antes tamén se enchía os sábados, pero agora que están en folga, pois... Xa levan así dous meses. E para a semana comezan con folga indefinida. Están levando xa os barcos a facer fóra. Ao final van quedar sen traballo. Cobran ben porque fan moitas horas extras, pero sen as horas extras poden estar nos 600, 800 euros. Agora van notar moito non traballar. É unha cadea, eles non traballan, nós tampouco, dependemos deles. Non sei que vai pasar...
- ...
- Pero non comedes? Iso hai que comelo todo, eh!
- Buf, non podemos, era moita comida para nós.
- E postre, queredes?
Pola tarde collemos o barco ás seis menos cuarto para ir á illa de San Simón. Paseo pola illa, coa ponte de Rande ao fondo, e entrega dos premios Xerais 2009. Discurso ben emotivo e reivindicativo de Agustín Fernández Paz: Oito doas para San Simón. Premio Merlín de literatura infantil para Jacobo Fernández Serrano, por Mil cousas poden pasar (cando eu pensaba que llo ían dar en Barcelona por Cacauequi, sorpréndeme velo nos Xerais). Os premios de literatura xuvenil e de novela son para Rosa Aneiro Díaz, por Ás de bolboreta e Sol de inverno. Ganas teño xa de que se publiquen os tres libros. 
No momento da empanada, tortilla, viños e tertulias espontáneas, achégome a Tati para coñecela en persoa. Tati preséntame a Alfredo (os dous andaban por alí retransmitindo o momento para blogaliza). E máis tarde a Ana Bande e a Marcos. Pouquiño a pouco voulle pondo cara a todos os escritores do blogomillo. Unha rede social que se vai estendendo morna, tranquila. (Teño pendiente escribir sobre a xenerosidade do blogomillo, mais será noutra ocasión). Tati recibe moi ben a miña presentación por sorpresa e síntome afortunado porque me mostra unha foto dos pelachos. Ana Bande acólleme nos seus brazos e o pracer por coñecernos é rápido e mutuo. Quedamos en que lle escribiría para tratar de recibir o meu premio.
Xa antes estivera politiqueando con Lavesedo, que confesa que el pensaba que era curioso intermitente, nome que me acae moito mellor (onde vai parar?) e proponme o nome de O intermitente fisgón. Semella un marabilloso nome para un (we)blog (que non descarto...).
Achégome a Jacobo e doulle os parabéns por partida dobre (unha das mil cousas que podían pasar era que estivese de aniversario). Alí estaba tamén Manel Cráneo. Os tres comentamos o salón do cómic de Barcelona e o por que Cacauequi non foi premiada (basicamente porque nin sequera podía optar ao premio, xa que a distribución do cómic foi moi deficiente). Pregúntolle pola aportación dos seus fillos na obra e a máis directa foi o lema escollido, Papude, que é unha das mil variantes que teñen para chamalo.
Os momentos musicais foron aportados polo dúo Sobre Rodas, Luis Correa "O Caruncho" e Carlos do Viso. No esparcimento do bandullo unímonos uns cantos para tocar e desfrutar con eles. Deixo aquí dous tempos musicais. O primeiro é a segunda participación durante a entrega de premios e o segundo é volvendo a terra. Un día case perfecto (sempre hai que deixar marxe para mellorar!)
sábado, xuño 06, 2009
Cómic galego.
Agora que xa pasou un tempo dende a participación da comunidade galega como invitada no Salón del cómic de Barcelona, que ven a mostrar todo o traballo que se está a facer na banda deseñada en Galiza poño o cartaz que se mostrou no salón. Unha verdadeira xoia, un cartaz que reúne dúas teimas do que pretende empurrar neste blog.
O cartaz non é o mesmo que eu vin por primeira vez porque houbo cambios políticos e tíñase que notar, claro está! (nótese certa retranca nestas verbas).
Tal e como entrou o novo goberno como elefante en cacharrería é posible que existan intentos de tirar todo o traballo feito. Eu sei que non será así, pois hai cousas que non hai quen as pare. E que son independentes do signo político das persoas que se senten co poder de facer o que lles pete, sen entender que terían que gobernar para que todo fose mellor e non para que o contrincante non teña razón.
Existe recoñecemento moito máis alá do chauvinismo localista.
Pd. No fondo entristéceme que agora todo teña unha capa de tinta política. No fondo síntome impotente ante a ineptitude da clase política. No fondo hai que coller a iniciativa para que non te leve a bóla de neve. No fondo e na superficie.
O cartaz non é o mesmo que eu vin por primeira vez porque houbo cambios políticos e tíñase que notar, claro está! (nótese certa retranca nestas verbas).
Tal e como entrou o novo goberno como elefante en cacharrería é posible que existan intentos de tirar todo o traballo feito. Eu sei que non será así, pois hai cousas que non hai quen as pare. E que son independentes do signo político das persoas que se senten co poder de facer o que lles pete, sen entender que terían que gobernar para que todo fose mellor e non para que o contrincante non teña razón.
Existe recoñecemento moito máis alá do chauvinismo localista.
Pd. No fondo entristéceme que agora todo teña unha capa de tinta política. No fondo síntome impotente ante a ineptitude da clase política. No fondo hai que coller a iniciativa para que non te leve a bóla de neve. No fondo e na superficie.
xoves, xuño 04, 2009
Músicas
Chégame a través do e-mail a información sobre o I festival internacional de improvisación libre de Galiza. Será entre os días 4 e 7 de Xuño.
Entre as actuacións atópase O.M.E.G.A. (Orquestra de Música Espontánea de Galiza), que xa vai sendo hora de que vaia velos.
O programa (interesante coma el só) pódese descargar: ProgramaVibra
O.M.E.G.A tamén participará no 5º festival de jazz de Vigo, o Imaxinasons. Coma todas as edicións un festival tremendamente interesante que se desenrolará entre os días 25 de Xuño e o 5 de Xullo, con actuacións na rúa, exposicións, conferencias, mesas redondas, master-class e concertos.
Velaquí o programa.
Tamén en Vigo está sendo agora o festival SinSal Primavera-Verán #7.
Eu vou, apúntaste?
domingo, maio 31, 2009
Nas ondas
O Tíu Cancho escribe dende o 2007 no blog Planeta de Músicas. Dende hai un tempo, non sei canto, colaboro moi alá de vez en cando con el e el fai o propio no blog de Klezmer.
Dende La radio de los blogueros de Punto Radio Sevilla fixáronse en Planeta de Músicas e propuxeron participar en directo. O tiu Cancho quixo que eu falara en calidade de colaborador e así o venres pasado asistimos por teléfono á tertulia.As preguntas que referenciaban ao blog contestounas el e eu matizaba o que se me ocorría. Non sabía que se podía escoitar o programa a través de internet se non houbera avisado antes (por se acaso houbera alguén interesado). A nosa colaboración durou media hora. Foi moi rápido e quedaron moitas cousas por dicir. Os temas voaban e non había máis tempo que para dicir unha frase.
O tíu Cancho é extremeño e non disimula o seu sotaque. Eu tampouco. Mais o máis curioso e máis sorprendente é que os locutores do programa non nos diferenciaban. Non sabían cando falaba cada un.
Non sei se algún día se poderá escoitar o programa. Nós estamos tentando que nolo envíen. (Xa veremos se aguanta a autocrítica).
___________________________________________________
Pd. Teño que dicir que fun humillado no concurso que fixeron no programa onde o extremeño disparou moi rápido. Na miña defensa podo declarar que prefiro a escoita lenta e pausada. (Espérote na próxima, Cancho) :)
luns, maio 25, 2009
martes, maio 19, 2009
martes, maio 12, 2009
Os ollos do Contomar
A primeira publicación de Espazo Lectura titúlase Os ollos do Contomar. Unha experiencia de fomento da lectura. Un libro que estou seguro que dará moito que falar.
Os ollos do Contomar componse de fotografías de Manuel G. Vicente acompañadas de pequenos textos dunha ampla nómina de autores e autoras nos cales se reflexiona sobre a lectura e o libro.
Pódense baixar as primeiras páxinas do libro.
A presentación deste libro farase o sábado 16 de Maio na Casa da Lectura ás doce da mañá. Se é que é un pracer participar nesta asociación!
Para chegar á Casa da Lectura tan só hai que seguir as indicacións do mapa:
Ver indicacións para chegar
luns, maio 04, 2009
luns, abril 27, 2009
Bruma
O dia 2 de Maio, ás nove do serán, a compañía Bruma estrea no Auditorio de Cangas a súa primeira peza de danza "9 espellos e unha caixa de música".
BRUMA
9 ESPELLOS E UNHA CAIXA DE MÚSICA
“nun lugar descoñecido de nós”
Somos a través dos outros ou viceversa, ou todo?
Consciente ou inconscientemente pasamos a vida buscando espellos humanos nos que o seu reflexo nos diga algo de nós, algúns aborrecémolos, outros namórannos, pero nada ou case nada dura.
“El olvido solo se llevó la mitad” Joan Manuel Serrat en Lucía.
Dentro disto o terrible é non atopar un só reflexo no que quedarnos alomenos un instante ou unha vida, e así vagan pola súa existencia aqueles que non poden, ou peor, non queren; quedando só deles a súa anguria, a incerteza, a dúbida o medo etc…
Presentámosvos algunhas destas imaxes preguntando: onde te quedas ti?
FICHA TÉCNICA
Dirección Artística e Musical: Serxio Cobos
Intérpretes: Uxia Portela, Manuel Covas, Maria Prieto, Mercedes
Prieto, Iván Costa, Miguel Fraguas, Serxio Cobos
Iluminación: Ángel Cobos
Son: Fran Santos
BRUMA
9 ESPELLOS E UNHA CAIXA DE MÚSICA
“nun lugar descoñecido de nós”
Somos a través dos outros ou viceversa, ou todo?
Consciente ou inconscientemente pasamos a vida buscando espellos humanos nos que o seu reflexo nos diga algo de nós, algúns aborrecémolos, outros namórannos, pero nada ou case nada dura.
“El olvido solo se llevó la mitad” Joan Manuel Serrat en Lucía.
Dentro disto o terrible é non atopar un só reflexo no que quedarnos alomenos un instante ou unha vida, e así vagan pola súa existencia aqueles que non poden, ou peor, non queren; quedando só deles a súa anguria, a incerteza, a dúbida o medo etc…
Presentámosvos algunhas destas imaxes preguntando: onde te quedas ti?
FICHA TÉCNICA
Dirección Artística e Musical: Serxio Cobos
Intérpretes: Uxia Portela, Manuel Covas, Maria Prieto, Mercedes
Prieto, Iván Costa, Miguel Fraguas, Serxio Cobos
Iluminación: Ángel Cobos
Son: Fran Santos
mércores, abril 22, 2009
Dar de ler como quen dá de beber.
O día do libro, o xoves 23 de Abril, vaise celebrar en Gondomar a segunda sesión de lecturas compartidas Dar de ler, como quen dá de beber.
Vai ser na praza de abastos. Xente lendo, xente escoitando. Paso libre de entrada e de saída. Non hai por que estar en todas as lecturas, cada quen escoita o que lle peta.
Coma sempre, alí andaremos, alí leremos. Nesta ocasión escollemos un fragmento da obra de teatro O bambán, de David Rodríguez.
luns, abril 20, 2009
Aventuras de Cacauequi.
O martes 21 de Abril estaremos con Jacobo Fernández no Club Lecturas Debuxadas comentando Aventuras de Cacauequi.
O cómic é, para min, unha marabilla casi surrealista (ou superrealista) na que a fantasía cólase por cada recuncho da cada viñeta.
Comentálo co autor é toda unha oportunidade e todo un luxo.
Anímate e ven!
Ás oito na biblioteca municipal de Gondomar.
domingo, marzo 15, 2009
12. Outra vez
Antes de nada: Este programa tivo dúas grandes novidades. Unha: Foi lanzado para a súa pre-escoita a uns cantos amigos para que fixeran de críticos. (Foron pouco críticos, gustaron das músicas). Dúas: A versión "podcast" incorpora locucións do amigo (xa é amigo, que lle imos facer?) dorfun. Estamos en fase de probas, estamos no camiño (correcto ou incorrecto, iso que máis dá?)
Outra vez. Hai momentos na vida, na historia, que se repiten. A humanidade está condenada a caer nos mesmos ciclos eternamente. Para ben e, case sempre, para mal. Se se aprendese do que aconteceu, se existise a memoria, individual e colectiva, poderíase mellorar. Mais a humanidade quedou presa da traxedia grega. E aí seguimos.
O efecto pigmalión atrapoume e tiven que fuxir un momentiño (temo que volverá atraparme algún dos seus) para escoitar un pouquiño de música. E deixala aquí coa gran fantasía de que alguén haberá que se pare tamén a escoitar.
Aquí estou. Outra vez.
0. Sintonía.
Está para non estar. En canto alguén a adiviñe, mudo a sintonía.
01. Aíd - Non importa.
Do colectivo licor kafé saíu Aíd. Acaba de gravar o seu último disco "Jugando" onde intercala temas en castelán e en galego. Hip-hop/rap de autoafirmación dunha rapaza de 18 anos.
Unha das cousas que máis me gustou dende que os coñecín é o logo que escolleron. Toda unha simboloxía da cultura urbana de Vigo.
Non importa, non, non importa.
myspace: http://www.myspace.com/aid8990
02. Shivaree - Goodnight moon.
Kill Bill Vol.2. Porque todo ten unha segunda parte. Unha outra cara da moeda. Un yang, un dual, un oposto. Un elo inmiscible pero inseparable.
03. Kora Jazz Trío - Nina.
A kora é un instrumento de corda propio de África occidental. Son africano con harmonías occidentais. Dende os músicos de jazz búscanse novas sonoridades, e unha das máis frecuentadas é precisamente África. Kora Jazz Trío fai exactamente o contrario. Dende as súas raíces, dende os sons que coñecen, van na procura de linguaxes jazzísticos.
Botarse ao resto do mundo cos pes no propio. Valorar o alleo sen caer no autodesprezo. Unha teima a contaxiar.
myspace: http://www.myspace.com/korajazztrio
04. Andrés do Barro - Deixa que chova.
Chove. Pois deixa que chova.
Foi todo un fenómeno mediático alá polos anos 70. Cancións en galego que conseguen o número 1 con Franco aínda coleando. Chega a protagonizar unha película con Mariano Ozores e coa actriz de moda Conchita Velasco, aínda que dobrado por un actor profesional.
Outras son as cancións máis coñecidas de Andrés do Barro, máis esta trata de dicirlle a toda esa xente que anda desanimada, triste, que nunca choveu que non escampara.
05. Arno Bornkamp - Pequeña Czarda.
O saxofón é un instrumento da familia de vento madeira que se inventou a mediados do século XIX. É polo tanto un dos instrumentos máis modernos dos instrumentos "clásicos". Pola súa sonoridade entre o clarinete e a trompeta é rapidamente utilizado nas músicas máis "modernas" como o jazz, o rock, o pop, e todas as súas variantes. Existe unha sonoridade diferenciada para cada tipo de música (cousa que ocorre para practicamente todos os instrumentos).
Arno Bornkamp é un dos saxofonistas máis coñecidos no ámbito da música "clásica", preocupado por un son moi limpo e claro.
Pequeña Czarda é unha composición de Pedro Iturralde, baseada na danza folklórica húngara do mesmo nome, para saxo alto e piano.
myspace: http://www.myspace.com/aureliasaxophonequartet
06. Pedro Iturralde - Les Feuilles Mortes.
Pedro Iturralde é un músico extraordinario. Recoñecido saxofonista tanto do jazz como da clásica alí onde queira que se fale del. O termo Flamenco Jazz sae dun disco que gravou con Paco de Lucía á guitarra. Como profesor do conservatorio superior de música de Madrid levou o saxofón a lugares nos que nunca estivo. A súa investigación e os seus estudios ampliaron o rexistro do saxo incluíndo novos sons con posturas que conseguen novos harmónicos. Nos seus concertos de jazz sempre nos ensinou o que eran os harmónicos tocando dentro do piano coas cordas "soltas".
Mais neste tema colle o clarinete. É o único tema que eu lle escoitei tocado co clarinete e nunca co saxo. Todo o mundo lle poría o título de Autumm Leaves, mais el prefire a versión orixinal de Les feuilles mortes, añadindo unha introdución ao principio. (Grazas á gravación de RTVE podemos escoitar este tema que só toca nos concertos)
Outono de días grises e morriñentos que son levados con mestría por riba da improvisación.
myspace: http://www.myspace.com/pedroiturraldequartet
myspace (Paco de Lucía): http://www.myspace.com/pacoisgod
07. Mina Agossi Trío - NovaraJazz'06 live.
Escoitando o programa de Carlos Pérez Cruz, El club de jazz, coñezo músicas que doutra maneira non descubriría nunca. Hai música que só escoito no momento. Outras sen embargo, chámanme a atención e vou na súa procura. O que me chamou nesta ocasión foi unha entrevista a Mina Agossi onde falaba de transmitir máis alá da técnica, que con esta última non chegaba, había que "contar" algo.
Por iso escoito esta música en directo. Enerxía en movemento. Acción para escorrentar o insulso.
myspace: http://www.myspace.com/minaagossi
08. Josh Rouse - 1972.
Hai momentos no que te sorprenden. Conversas con xente que opina xustamente o contrario, ou case, que acaba por recomendarche o disco que tanto lle está gustando ultimamente. E así aparece Josh Rouse entre as músicas que escoito.
Sempre pode haber entendemento. É posible chegar a acordos. Aínda sendo inimigos, ou quizais por iso mesmo.
Música de hai tres décadas que soa nas orellas de hoxe en día.
myspace: http://www.myspace.com/joshrouse
09. Antonio Bravo - África.
Xa coñecía a Antonio Bravo pola súa colaboración con Germán Díaz e con Baldo Martínez, mais tivo que ser escoitando a Carlos Pérez Cruz que descubrise que gravara un disco. E, como non?, co selo de Germán Producciones Efímeras. Este galego de Ribeira que vive en Madrid deu en producir un disco de jazz gravado como antes, sen tomas repetidas, con todos os músicos tocando ao mesmo tempo, ou sexa, en directo. E iso nótase.
De África, o primeiro tema, di: "É unha adicatoria ao pobo africano. Esa xente que tivo a mala sorte de nacer do outro lado do valado. Por esa simple razón pesa sobre eles unha condena"
myspace: http://www.myspace.com/abravo
10. Parno Graszt - Rávágok a Zongorárá.
E volvemos a Hungría. Para danzar, para saltar, para esquecer os malos momentos e gozar, só única e exclusivamente gozar. Parno Graszt, música xitana en estado puro.
myspace: http://www.myspace.com/parnograszt
11. Tinariwen - Cler achel.
Dende Malí chega o blues africano guitarreiro de Tinariwen, que en lingua tamazight significa "os desertos". Cunha guitarra nun ombreiro e un kalasnikov no outro Ibrahim lanza perlas como estas: "A guerra é guerra e a música é música, non convén confundilas", "A miña carreira de soldado foi só un episodio da miña vida, pero agora sei que a música é unha arma moito máis efectiva. Cando os homes do deserto nos sublevamos, só o souberon en Malí e Nixer, ademais dalgún intelectual e uns poucos periodistas franceses. Agora o éxito da música tuareg permítenos ensinarlle ao mundo que existe unha cidade chamada Kidal, ao sur do Sáhara, onde habita unha das civilizacións máis antigas da terra", ou tamén "Non entendo o ritmo de vida que levan vostedes, a velocidade coa que se moven ou o espacio tan escaso co que se conforman. Acomódome ao que sexa necesario mentres estou traballando, pero cada vez que volvo a casa, comprendo que a liberdade e a quietude do deserto non se poden comparar con nada"
myspace: http://www.myspace.com/tinariwen
12. Stéphane Grappelli - Manhattan.
Ao lado de Django Reinhardt tocaba o violín Stéphane Grappelli, como só el sabe facelo no jazz. Música tranquila para pensar, porque como dicía Reixa: Estamos en guerra, pero hai que reflexionar.
Pois iso. A reflexionar.
13. Xoel López - Quen poidera namorala.
Versión moi ben feita da canción que popularizou Luís Emilio Batallán. Deluxe ou Xoel, tanto monta monta tanto, consegue que o pop-rock me entre pola orella. Neste caso non canso de escoitala. O único que non me gusta desta canción é que era o tema da campaña do psdeg-psoe. Mais non cheguei a escoitala nin pola rúa, nin na televisión, nin en ningún sitio. Claro que co final de campaña renegando do galego non é de estrañar. Non sei se isto beneficia ou prexudica a Xoel. Sei que é diana de comentaristas (pseudo)políticos.
Unha grande versión para unha grande canción do poema do grandísimo Álvaro Cunqueiro. Un tema que levanta o ánimo, que che fai erguer, que che pon a andar.
myspace: http://www.myspace.com/xoelopez
Moitas versións hai deste tema. Aquí deixo unhas cantas:
Ando probando outras maneiras de escoitar música:
- O meu perfil en last.fm
- Unha seleccion de jazz galego no spotify
Outra vez. Hai momentos na vida, na historia, que se repiten. A humanidade está condenada a caer nos mesmos ciclos eternamente. Para ben e, case sempre, para mal. Se se aprendese do que aconteceu, se existise a memoria, individual e colectiva, poderíase mellorar. Mais a humanidade quedou presa da traxedia grega. E aí seguimos.
O efecto pigmalión atrapoume e tiven que fuxir un momentiño (temo que volverá atraparme algún dos seus) para escoitar un pouquiño de música. E deixala aquí coa gran fantasía de que alguén haberá que se pare tamén a escoitar.
Aquí estou. Outra vez.
0. Sintonía.
Está para non estar. En canto alguén a adiviñe, mudo a sintonía.
01. Aíd - Non importa.
Do colectivo licor kafé saíu Aíd. Acaba de gravar o seu último disco "Jugando" onde intercala temas en castelán e en galego. Hip-hop/rap de autoafirmación dunha rapaza de 18 anos.
Unha das cousas que máis me gustou dende que os coñecín é o logo que escolleron. Toda unha simboloxía da cultura urbana de Vigo.
Non importa, non, non importa.
myspace: http://www.myspace.com/aid8990
02. Shivaree - Goodnight moon.
Kill Bill Vol.2. Porque todo ten unha segunda parte. Unha outra cara da moeda. Un yang, un dual, un oposto. Un elo inmiscible pero inseparable.
03. Kora Jazz Trío - Nina.
A kora é un instrumento de corda propio de África occidental. Son africano con harmonías occidentais. Dende os músicos de jazz búscanse novas sonoridades, e unha das máis frecuentadas é precisamente África. Kora Jazz Trío fai exactamente o contrario. Dende as súas raíces, dende os sons que coñecen, van na procura de linguaxes jazzísticos.
Botarse ao resto do mundo cos pes no propio. Valorar o alleo sen caer no autodesprezo. Unha teima a contaxiar.
myspace: http://www.myspace.com/korajazztrio
04. Andrés do Barro - Deixa que chova.
Chove. Pois deixa que chova.
Foi todo un fenómeno mediático alá polos anos 70. Cancións en galego que conseguen o número 1 con Franco aínda coleando. Chega a protagonizar unha película con Mariano Ozores e coa actriz de moda Conchita Velasco, aínda que dobrado por un actor profesional.
Outras son as cancións máis coñecidas de Andrés do Barro, máis esta trata de dicirlle a toda esa xente que anda desanimada, triste, que nunca choveu que non escampara.
05. Arno Bornkamp - Pequeña Czarda.
O saxofón é un instrumento da familia de vento madeira que se inventou a mediados do século XIX. É polo tanto un dos instrumentos máis modernos dos instrumentos "clásicos". Pola súa sonoridade entre o clarinete e a trompeta é rapidamente utilizado nas músicas máis "modernas" como o jazz, o rock, o pop, e todas as súas variantes. Existe unha sonoridade diferenciada para cada tipo de música (cousa que ocorre para practicamente todos os instrumentos).
Arno Bornkamp é un dos saxofonistas máis coñecidos no ámbito da música "clásica", preocupado por un son moi limpo e claro.
Pequeña Czarda é unha composición de Pedro Iturralde, baseada na danza folklórica húngara do mesmo nome, para saxo alto e piano.
myspace: http://www.myspace.com/aureliasaxophonequartet
06. Pedro Iturralde - Les Feuilles Mortes.
Pedro Iturralde é un músico extraordinario. Recoñecido saxofonista tanto do jazz como da clásica alí onde queira que se fale del. O termo Flamenco Jazz sae dun disco que gravou con Paco de Lucía á guitarra. Como profesor do conservatorio superior de música de Madrid levou o saxofón a lugares nos que nunca estivo. A súa investigación e os seus estudios ampliaron o rexistro do saxo incluíndo novos sons con posturas que conseguen novos harmónicos. Nos seus concertos de jazz sempre nos ensinou o que eran os harmónicos tocando dentro do piano coas cordas "soltas".
Mais neste tema colle o clarinete. É o único tema que eu lle escoitei tocado co clarinete e nunca co saxo. Todo o mundo lle poría o título de Autumm Leaves, mais el prefire a versión orixinal de Les feuilles mortes, añadindo unha introdución ao principio. (Grazas á gravación de RTVE podemos escoitar este tema que só toca nos concertos)
Outono de días grises e morriñentos que son levados con mestría por riba da improvisación.
myspace: http://www.myspace.com/pedroiturraldequartet
myspace (Paco de Lucía): http://www.myspace.com/pacoisgod
07. Mina Agossi Trío - NovaraJazz'06 live.
Escoitando o programa de Carlos Pérez Cruz, El club de jazz, coñezo músicas que doutra maneira non descubriría nunca. Hai música que só escoito no momento. Outras sen embargo, chámanme a atención e vou na súa procura. O que me chamou nesta ocasión foi unha entrevista a Mina Agossi onde falaba de transmitir máis alá da técnica, que con esta última non chegaba, había que "contar" algo.
Por iso escoito esta música en directo. Enerxía en movemento. Acción para escorrentar o insulso.
myspace: http://www.myspace.com/minaagossi
08. Josh Rouse - 1972.
Hai momentos no que te sorprenden. Conversas con xente que opina xustamente o contrario, ou case, que acaba por recomendarche o disco que tanto lle está gustando ultimamente. E así aparece Josh Rouse entre as músicas que escoito.
Sempre pode haber entendemento. É posible chegar a acordos. Aínda sendo inimigos, ou quizais por iso mesmo.
Música de hai tres décadas que soa nas orellas de hoxe en día.
myspace: http://www.myspace.com/joshrouse
09. Antonio Bravo - África.
Xa coñecía a Antonio Bravo pola súa colaboración con Germán Díaz e con Baldo Martínez, mais tivo que ser escoitando a Carlos Pérez Cruz que descubrise que gravara un disco. E, como non?, co selo de Germán Producciones Efímeras. Este galego de Ribeira que vive en Madrid deu en producir un disco de jazz gravado como antes, sen tomas repetidas, con todos os músicos tocando ao mesmo tempo, ou sexa, en directo. E iso nótase.
De África, o primeiro tema, di: "É unha adicatoria ao pobo africano. Esa xente que tivo a mala sorte de nacer do outro lado do valado. Por esa simple razón pesa sobre eles unha condena"
myspace: http://www.myspace.com/abravo
10. Parno Graszt - Rávágok a Zongorárá.
E volvemos a Hungría. Para danzar, para saltar, para esquecer os malos momentos e gozar, só única e exclusivamente gozar. Parno Graszt, música xitana en estado puro.
myspace: http://www.myspace.com/parnograszt
11. Tinariwen - Cler achel.
Dende Malí chega o blues africano guitarreiro de Tinariwen, que en lingua tamazight significa "os desertos". Cunha guitarra nun ombreiro e un kalasnikov no outro Ibrahim lanza perlas como estas: "A guerra é guerra e a música é música, non convén confundilas", "A miña carreira de soldado foi só un episodio da miña vida, pero agora sei que a música é unha arma moito máis efectiva. Cando os homes do deserto nos sublevamos, só o souberon en Malí e Nixer, ademais dalgún intelectual e uns poucos periodistas franceses. Agora o éxito da música tuareg permítenos ensinarlle ao mundo que existe unha cidade chamada Kidal, ao sur do Sáhara, onde habita unha das civilizacións máis antigas da terra", ou tamén "Non entendo o ritmo de vida que levan vostedes, a velocidade coa que se moven ou o espacio tan escaso co que se conforman. Acomódome ao que sexa necesario mentres estou traballando, pero cada vez que volvo a casa, comprendo que a liberdade e a quietude do deserto non se poden comparar con nada"
myspace: http://www.myspace.com/tinariwen
12. Stéphane Grappelli - Manhattan.
Ao lado de Django Reinhardt tocaba o violín Stéphane Grappelli, como só el sabe facelo no jazz. Música tranquila para pensar, porque como dicía Reixa: Estamos en guerra, pero hai que reflexionar.
Pois iso. A reflexionar.
13. Xoel López - Quen poidera namorala.
Versión moi ben feita da canción que popularizou Luís Emilio Batallán. Deluxe ou Xoel, tanto monta monta tanto, consegue que o pop-rock me entre pola orella. Neste caso non canso de escoitala. O único que non me gusta desta canción é que era o tema da campaña do psdeg-psoe. Mais non cheguei a escoitala nin pola rúa, nin na televisión, nin en ningún sitio. Claro que co final de campaña renegando do galego non é de estrañar. Non sei se isto beneficia ou prexudica a Xoel. Sei que é diana de comentaristas (pseudo)políticos.
Unha grande versión para unha grande canción do poema do grandísimo Álvaro Cunqueiro. Un tema que levanta o ánimo, que che fai erguer, que che pon a andar.
myspace: http://www.myspace.com/xoelopez
Moitas versións hai deste tema. Aquí deixo unhas cantas:
Ando probando outras maneiras de escoitar música:
- O meu perfil en last.fm
- Unha seleccion de jazz galego no spotify
domingo, marzo 01, 2009
Eleccións 1 de marzo de 2009
Recollo o widget sobre as eleccións do 1 de marzo que xa é habitual que ofreza soitu.es.
Pódense ver as dúas eleccións de hoxe. Os resultados pódense comparar coas anteriores eleccións podendo escoller os resultados totais, por provincias e por comarcas. Tamén se poden ver os resultados de cada concello.
Estarei atento a como votan os meus veciños.
Tamén se poden seguir dende esta páxina.
Pódense ver as dúas eleccións de hoxe. Os resultados pódense comparar coas anteriores eleccións podendo escoller os resultados totais, por provincias e por comarcas. Tamén se poden ver os resultados de cada concello.
Estarei atento a como votan os meus veciños.
Tamén se poden seguir dende esta páxina.
luns, febreiro 09, 2009
Lendo debuxos.
Pouquiño a pouco o Club Lecturas Debuxadas vai camiñando sobre chan firme. O que comezou con certo escepticismo e cautela por non saber se habería xente que se sentise interesada pola lectura de cómics, vai collendo corpo e parece que se vai facendo coa súa esquiniña no grande cuarto de Espazo Lectura.
Despois dunha sesión de presentación na que apareceron 12 persoas curiosas por saber en que consistían as lecturas de debuxos, comezamos coas lecturas dos cómics tentando coñecer, ademais das historias que contan, un pouco da forma desta linguaxe tan sorprendente.
A primeira sesión adicámola á Mansión dos Pampín, de Miguelanxo Prado, na qu
e estivemos 18 persoas que compartimos as nosas opinións.
A segunda foi para Los combates cotidianos, de Manu Larcenet. Nesta ocasión fomos 25 persoas as que entresacamos todos os elementos narrativos e formais do cómic.
A partires deste momento iremos programando as sesións de tres en tres meses para poder
publicitar todos os clubs de lectura nun tríptico.
Na próxima sesión meterémoslle o ollo a Maus, de Art Spiegelman. Será o próximo 17 de Febreiro.
A seguinte será o 17 de Marzo e leremos Rio Abajo, de Rabaté, como lectura principal, e Arrugas, de Paco Roca, como lectura proposta.
O día 17 de Febreiro adicaremos un tempo a escoller entre todos as tres seguintes lecturas, con propostas dende a propia asociación e coas propostas que aos participantes poidan aportar.
Queres ser ti un participante? Só tes que achegarte o terceiro martes de cada mes pola biblioteca municipal de Gondomar ás oito da tarde.
Despois dunha sesión de presentación na que apareceron 12 persoas curiosas por saber en que consistían as lecturas de debuxos, comezamos coas lecturas dos cómics tentando coñecer, ademais das historias que contan, un pouco da forma desta linguaxe tan sorprendente.
A primeira sesión adicámola á Mansión dos Pampín, de Miguelanxo Prado, na qu
e estivemos 18 persoas que compartimos as nosas opinións.A segunda foi para Los combates cotidianos, de Manu Larcenet. Nesta ocasión fomos 25 persoas as que entresacamos todos os elementos narrativos e formais do cómic.
A partires deste momento iremos programando as sesións de tres en tres meses para poder
publicitar todos os clubs de lectura nun tríptico.Na próxima sesión meterémoslle o ollo a Maus, de Art Spiegelman. Será o próximo 17 de Febreiro.
A seguinte será o 17 de Marzo e leremos Rio Abajo, de Rabaté, como lectura principal, e Arrugas, de Paco Roca, como lectura proposta.
O día 17 de Febreiro adicaremos un tempo a escoller entre todos as tres seguintes lecturas, con propostas dende a propia asociación e coas propostas que aos participantes poidan aportar.
Queres ser ti un participante? Só tes que achegarte o terceiro martes de cada mes pola biblioteca municipal de Gondomar ás oito da tarde.
sábado, xaneiro 24, 2009
Na procura do oído absoluto (0)
O oído absoluto é a habilidade de identificar unha nota polo seu nome sen a axuda dunha nota referencial, ou ser quen de producir exactamente unha nota solicitada (cantando) sen nengunha referencia.Non está moi claro que é o oído absoluto, só hai que ver a propia discusión que se creou na definición da wikipedia.
Hai quen o ten moi claro, hai quen pensa que é unha cuestión xenética, hai programas de entrenamento...
Eu tiña moi claro que o oído absoluto era algo co que se nacía ou non. O oído relativo está claro que se pode traballar e mellorar, e que tendo un mo bó oído relativo, quen quere o oído absoluto? Sempre pensei e sempre dixen que o oído absoluto era privilexio duns cantos, e que podía haber xente cun oído relativo moi, moi, moi bó que memorizando unha nota podían "simular" o oído absoluto. Porque é posible memorizar exactamente o son dunha nota. Pois a máis baixa que se pode dar, a nota coa que máis cómodo se sinte un, etc.
Pero, claro, sempre ten que haber un amigo que veña a romperche os esquemas e que asegure que tal vez o oído absoluto poida ser adquirido con certo entrenamento. Faloume dun método dun tal David Lucas-Burge que asegura que se pode adquirir seguindo uns pasos moi sinxelos. Navegando por internet atópase un con xente que está dacordo e coa que di que é un estafador. Mais a dúbida xa está instalada nos miolos deste curioso.
Falando con outros amigos músicos que posúen oído absoluto, din que o que di o tal David Lucas-Burge non é tan estraño e que é posible que o proceso sexa tal e como o conta.
Agora o tal amigo proponme que siga o curso que está a facer el. Irame dando os pasos que el xa foi seguindo. Supoño que será unha forma de sentirse acompañado no seu camiño, aínda que sexa uns pasos por detrás.
Tal vez non o consiga, pero non creo que veña mal un pouco de entrenamento de escoita consciente, e estou seguro de que o oído relativo mellorará neste camiño que dou en chamar: Na procura do oído absoluto.
Na procura do oído absoluto (0)
O oído absoluto é a habilidade de identificar unha nota polo seu nome sen a axuda dunha nota referencial, ou ser quen de producir exactamente unha nota solicitada (cantando) sen nengunha referencia.Non está moi claro que é o oído absoluto, só hai que ver a propia discusión que se creou na definición da wikipedia.
Hai quen o ten moi claro, hai quen pensa que é unha cuestión xenética, hai programas de entrenamento...
Eu tiña moi claro que o oído absoluto era algo co que se nacía ou non. O oído relativo está claro que se pode traballar e mellorar, e que tendo un mo bó oído relativo, quen quere o oído absoluto? Sempre pensei e sempre dixen que o oído absoluto era privilexio duns cantos, e que podía haber xente cun oído relativo moi, moi, moi bó que memorizando unha nota podían "simular" o oído absoluto. Porque é posible memorizar exactamente o son dunha nota. Pois a máis baixa que se pode dar, a nota coa que máis cómodo se sinte un, etc.
Pero, claro, sempre ten que haber un amigo que veña a romperche os esquemas e que asegure que tal vez o oído absoluto poida ser adquirido con certo entrenamento. Faloume dun método dun tal David Lucas-Burge que asegura que se pode adquirir seguindo uns pasos moi sinxelos. Navegando por internet atópase un con xente que está dacordo e coa que di que é un estafador. Mais a dúbida xa está instalada nos miolos deste curioso.
Falando con outros amigos músicos que posúen oído absoluto, din que o que di o tal David Lucas-Burge non é tan estraño e que é posible que o proceso sexa tal e como o conta.
Agora o tal amigo proponme que siga o curso que está a facer el. Irame dando os pasos que el xa foi seguindo. Supoño que será unha forma de sentirse acompañado no seu camiño, aínda que sexa uns pasos por detrás.
Tal vez non o consiga, pero non creo que veña mal un pouco de entrenamento de escoita consciente, e estou seguro de que o oído relativo mellorará neste camiño que dou en chamar: Na procura do oído absoluto.
martes, xaneiro 20, 2009
Los combates cotidianos.
O club lecturas debuxadas vai tendo máis xente interesada, curiosa pola lectura tan característica dos cómics.Na primeira reunión falamos do que ía ser o club, no que aproveitaremos para comentar a forma ademáis do contido. Acudiron 12 persoas que se interesaron pola linguaxe do cómic, os lugares onde conseguir información, os sitios onde poder mercalos.
A segunda reunión foi a primeira sesión do club, onde lemos e comentamos A mansión dos Pampín, de Miguelanxo Prado. Acudiron 18 persoas que participaron amplamente conformando un debate moi dinámico.
Hoxe vai ser a segunda sesión, onde falaremos dos Combates cotidianos, de Manu Larcenet. Eu confío en que vai ser unha conversa moi interesante, e espero que lles gustase (moito) a todos os que o leron. Xa me dixeron que vai ir máis xente, contaxiada polo boca a boca.
Alí te esperamos, se che apetece, hoxe, 20 de Xaneiro, sobre as oito da tarde na biblioteca municipal de Gondomar.
xoves, xaneiro 08, 2009
A Coruña Son 09
Está xa en marcha o ACS 09.
ACoruñaSon
é un certame de creación de canción popular organizado polas Concellarías de Cultura e de Mocidade do Concello da Coruña. Este Certame, que ten como obxectivo fomentar, descubrir e promocionar novos autores e autoras de canción popular en galego, ábrese coa selección de dez autores. Os dez terán como premio a asistencia a un obradoiro de canción popular dunha semana de duración impartido por Santiago Auserón, primeira figura da creación, a interpretación e o estudo da música popular peninsular, onde traballarán as súas propias composicións. A actividade final do obradoiro será a gravación dun disco colectivo durante un concerto ao que serán convidados representantes de todos os sectores da industria musical galega.
Os autores que non foren seleccionados entre os dez participantes do obradoiro, así como outras persoas interesadas en asistir ao Obradoiro de Canción Popular que será impartido por Santiago Auserón do 24 ao 28 de febreiro na Coruña, teñen a posibilidade de matricularse en calidade de alunos oíntes. Para formalizaren a matrícula deberán seguir o proceso que se indicará proximamente na web do certame http://acorunason.eu.
é un certame de creación de canción popular organizado polas Concellarías de Cultura e de Mocidade do Concello da Coruña. Este Certame, que ten como obxectivo fomentar, descubrir e promocionar novos autores e autoras de canción popular en galego, ábrese coa selección de dez autores. Os dez terán como premio a asistencia a un obradoiro de canción popular dunha semana de duración impartido por Santiago Auserón, primeira figura da creación, a interpretación e o estudo da música popular peninsular, onde traballarán as súas propias composicións. A actividade final do obradoiro será a gravación dun disco colectivo durante un concerto ao que serán convidados representantes de todos os sectores da industria musical galega.
Os autores que non foren seleccionados entre os dez participantes do obradoiro, así como outras persoas interesadas en asistir ao Obradoiro de Canción Popular que será impartido por Santiago Auserón do 24 ao 28 de febreiro na Coruña, teñen a posibilidade de matricularse en calidade de alunos oíntes. Para formalizaren a matrícula deberán seguir o proceso que se indicará proximamente na web do certame http://acorunason.eu.
Se se quere participar hai que darse présa que o prazo remata o 10 de Febreiro.
Xa hai uns cantos temas subidos concursando e tamén se pode baixar o disco da edición do ano pasado.
Aquí tedes as bases.
Animádevos e participade!
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)