Unha das cousas que máis me chamaron a atención, e houbo unha boa colleita, da tempada que pasei en Ferrol e Narón foi a historia de Hildegart.
Coincidimos de casualidade en Narón un curmán e unha amiga. O meu curmán, ao que lle gustan as historias, e tamén a historia, contounos a vida de Hildegart Rodríguez Carballeira guiada polo camiño que lle marcou a nai Aurora Rodríguez Carballeira.
Aurora naceu nunha familia acomodada de Ferrol na rúa Madalena. Decide ter unha filla para criala ela mesma nos pensamentos e ideais anarquistas e feministas para crear a muller do futuro, seguindo a súa teoría euxenésica. Busca ao home ideal, un sacerdote, para tal fin e concibe a unha nena, Hildegart, que xa escribía aos tres anos e falaba seis idiomas aos oito. Con 17 anos xa ten a carreira de dereito e ingresou no Partido Socialista e, cando a expulsaron, no Partido Federal, dende onde criticou abertamente as posicións e actitudes do Partido Socialista na II República. Escribiu libros e foi coñecida internacionalmente polas súas ideas progresistas. Cando H. G. Wells visitou España quixo que Hildegart o acompañara como secretaria persoal.
Parece que todo indicaba que Aurora conseguira facer de Hildegart unha muller con capacidade para pensar e mudar a situacións das mulleres, comeza a pensar que non conseguiu o que quería cando se entera que o pai en realidade era un embaucador. Isto faina pensar que o todo o proceso de "creación" está contaminado dende o principio. Cando Hildegart quere separarse da súa nai para vivir a súa liberdade, Aurora mata a súa filla de catro disparos.
Unha historia ben impresionante.
Para completar a historia, antes de ter a Hildegart, coidou do seu sobriño, o pianista Pepito Arriola. Aurora tocaba o piano e sentaba ao seu sobriño no seu colo que acabou por aprender a tocar tamén o piano. Con tres anos xa compuxera unha habanera, de título Aurora. A nai, Josefa Rodríguez Carballeira, lévase entón ano neno cando se entera do prodixio. Pepito Arriola acaba sendo un gran músico que toca por todo o mundo, diante de todas as monarquías europeas e coñecendo a todos os músicos importantes da época. O Mozart galego. Cando volve a España é repudiado por haber tocado diante de Hitler e Goebbels, pois eran dos seus maiores admiradores que acudían a todos os seus concertos.
A historia do meu curmán terminaba dicindo que despois da morte de Hildegart e cando comezou a guerra civil, Aurora desaparecera e nunca se volvera saber dela. Na realidade, Aurora acabou a última parte da súa vida no manicomio de Ciempozuelos.
Existe unha película de Fernando Fernán Gómez que relata esta historia, Mi hija Hildegart, que está baseada no libro "Aurora de sangre".
Aquí se pode ler o artigo que escribiu Hildegart falando da súa militancia no Partido Socialista, criticando o afastamento ideolóxico dos pensamentos que a levaran a entrar. (Moi actual, añado eu).
Por casualidade, outra máis, no programa Documentos de RNE tamén se falou desta historia, que deixo aquí para que a escoitedes.
Só me falta conseguir unha gravación da habanera Aurora e pola aquí para que se escoite (se alguén quere axudarme...)
Actualización do 11-2-2012:
Non conseguín unha gravación da habanera Aurora, pero si se pode ver a partitura no libro Arriola. Obra musical que se pode descargar da páxina do Consello da Cultura Galega.
Deste pdf traio a partitura de Aurora. Habanera para piano "por el niño de tres años Pepín Rodríguez Arriola". A edición da partitura é de Joám Trillo.
Aquí pode verse e escoitarse, aínda que a interpretación que faría un pianista daríalle moito máis gusto á peza. De todas as maneiras serve para facerse unha idea de como sona esta Habanera.
mércores, decembro 28, 2011
luns, decembro 19, 2011
Na procura dunha radio on line
Moi pouco tempo despois de darse a coñecer a proposta da radio on line anfiteatroGZradio, anúnciase que desaparece.
Tal vez foi unha iniciativa que non se pensou ben, tal vez o promotor da idea se veu desbordado polo repercusión mediática... o caso é que non sei se chegaría sequera a un mes de vida.
No caso do que vos fala(escribe) a desilusión foi a primeira idea que apareceu (a idea de que io~NoS o escoitase máis xente era moi atractiva), mais despois comecei a pensar e procurar outras alternativas que xa poideran existir.
Este é o resultado da miña pesquisa.
Radios on line que se poden escoitar on line:
(Verei como se poden ir introducindo os reproductores para escoitar estas radios dende aquí mesmo)
Tamén se pode ir na procura de podcasts para escoitar aqueles programas que máis nos interesen.
Dende musiqueoh! tense acceso a moitos lugares que falan de música galega. Tamén recolle podcast de música galega que podemos aproveitar para engadir os reproductores.
Podcasts musicais da Radio Galega Música
A última en chegar, radiochuza, comezou a emitir música en galego (en calquera das súas variantes). Estaremos moi atentos ao que vai sucedendo con ela:
Tal vez foi unha iniciativa que non se pensou ben, tal vez o promotor da idea se veu desbordado polo repercusión mediática... o caso é que non sei se chegaría sequera a un mes de vida.
No caso do que vos fala(escribe) a desilusión foi a primeira idea que apareceu (a idea de que io~NoS o escoitase máis xente era moi atractiva), mais despois comecei a pensar e procurar outras alternativas que xa poideran existir.
Este é o resultado da miña pesquisa.
Radios on line que se poden escoitar on line:
Radiofusion - Radiofusión en directo
Radio Covatona - Escoitar Radio Covatona
Radio FilispiM - Escoitar Radio Filispim
(Verei como se poden ir introducindo os reproductores para escoitar estas radios dende aquí mesmo)
Tamén se pode ir na procura de podcasts para escoitar aqueles programas que máis nos interesen.
Dende musiqueoh! tense acceso a moitos lugares que falan de música galega. Tamén recolle podcast de música galega que podemos aproveitar para engadir os reproductores.
Os podcasts musicais de podgalego.org
Na web de podgalego non só existen podcasts musicais, se non que hai moitos outros. Pódese procurar nos podcasts que máis lle interesen a un para facer unha radio ao gusto de cada un.
Podcasts musicais da Radio Galega Música
A última en chegar, radiochuza, comezou a emitir música en galego (en calquera das súas variantes). Estaremos moi atentos ao que vai sucedendo con ela:
venres, decembro 16, 2011
Homenaxe ao pintor Urbano Lugrís. Vigo - A Coruña
A nave das ideas e In nave civitas organizaron conxuntamente para o sábado 17 de decembro os actos de homenaxe a Urbano Lugrís que se celebrarán nas cidades de Vigo e A Coruña.
Unha moi boa iniciativa que dende aquí desexamos, e auguramos, moito éxito.
Unha moi boa iniciativa que dende aquí desexamos, e auguramos, moito éxito.
martes, decembro 13, 2011
Escépticos: Cambio climático?
O último programa de Escépticos, o número 13, está adicado ao cambio climático.
Un gran programa que chega ao seu fin. Non haberá segunda tempada segundo se di no blog de mimesacojea, o que resulta ser unha verdadeira mágoa.
Non son programas para ver e crer sen máis, se non para ser críticos, para procurar esa información da que non estamos seguros que sexa certa, para ser escépticos co que nos contan... E despois aplicar o mesmo proceso ao resto dos programas da televisión. Só ten un perigo, que non interese ningún programa de ningunha canle de televisión. Entón estaríase no camiño certo!
Ogallá esta forma de facer televisión se contaxie e se espalle.
Un gran programa que chega ao seu fin. Non haberá segunda tempada segundo se di no blog de mimesacojea, o que resulta ser unha verdadeira mágoa.
Non son programas para ver e crer sen máis, se non para ser críticos, para procurar esa información da que non estamos seguros que sexa certa, para ser escépticos co que nos contan... E despois aplicar o mesmo proceso ao resto dos programas da televisión. Só ten un perigo, que non interese ningún programa de ningunha canle de televisión. Entón estaríase no camiño certo!
Ogallá esta forma de facer televisión se contaxie e se espalle.
mércores, decembro 07, 2011
anfiteatroGZradio
Acabo de poñer o reproductor da radio on line anfiteatroGZradio no lado esquerdo do blog. Trátase dunha radio que pretende ter contidos en galego o 100% do tempo. Un dos programas que se van emitir é io~NoS, todos os martes entre as 16:00h e as 17:00h.
Para consolidar o dominio necesitan ter unha audiencia de 130h diarias, polo que dalle ao play todo o tempo que poidas. :)
___________________________________
Para consolidar o dominio necesitan ter unha audiencia de 130h diarias, polo que dalle ao play todo o tempo que poidas. :)
___________________________________
Escépticos: Hijos de Dios?
Nesta ocasión Escépticos enfróntase coas relixións.
Poden convivir ciencia e relixión? Que opinan os grandes cultos de cuestións científicas como o Big-Bang ou a evolución? Por que as grandes relixións arrinconan as mulleres? Que problema ten o Islam coa representación de Mahoma? Que diferencia unha relixión dunha secta?
Poden convivir ciencia e relixión? Que opinan os grandes cultos de cuestións científicas como o Big-Bang ou a evolución? Por que as grandes relixións arrinconan as mulleres? Que problema ten o Islam coa representación de Mahoma? Que diferencia unha relixión dunha secta?
venres, decembro 02, 2011
A favor dos dereitos fundamentais e do coñecemento
Contra a aprobación da Lei Sinde por un Goberno en funcións totalmente deslixitimado aínda que teña o apoio engadido do novo Goberno. En contra tamén de todos canto traballan por unha SGAE á galega como solución para o sistema cultural galego.
Os dereitos de autor non poden situarse por encima dos dereitos fundamentais dos cidadáns, como o dereito á privacidade, á seguridade, á presunción de inocencia, á tutela xudicial efectiva e á liberdade de expresión.- A suspensión de dereitos fundamentais é e debe seguir sendo competencia exclusiva do poder xudicial. Nin un peche sen sentenza. Este anteproxecto, en contra do establecido no artigo 20.5 da Constitución, pon en mans dun órgano non xudicial -un organismo dependente do ministerio de Cultura-, a potestade de impedir aos cidadáns españois o acceso a calquera páxina web.
- A nova lexislación creará inseguridade xurídica en todo o sector tecnolóxico español, prexudicando un dos poucos campos de desenvolvemento e futuro da nosa economía, entorpecendo a creación de empresas, introducindo trabas á libre competencia e retardando a súa proxección internacional.
- A nova lexislación proposta ameaza aos novos creadores e entorpece a creación cultural. Con Internet e os sucesivos avances tecnolóxicos democratizouse extraordinariamente a creación e emisión de contidos de todo tipo, que xa non proveñen principalmente das industrias culturais tradicionais, senón de multitude de fontes diferentes.
- Os autores, como todos os traballadores, teñen dereito a vivir do seu traballo con novas ideas creativas, modelos de negocio e actividades asociadas ás súas creacións. Tentar soster con cambios lexislativos a unha industria obsoleta que non sabe adaptarse a esta nova contorna non é nin xusto nin realista. Se o seu modelo de negocio baseábase no control das copias das obras e en Internet non é posible sen vulnerar dereitos fundamentais, deberían buscar outro modelo.
- Consideramos que as industrias culturais necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, cribles e alcanzables e que se axeiten aos novos usos sociais, en lugar de limitacións tan desproporcionadas como ineficaces para o fin que din perseguir.
- Internet debe funcionar de forma libre e sen interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que o saber humano siga sendo libre.
- Esiximos que o Goberno garanta por lei a neutralidade da Rede en España, ante calquera presión que poida producirse, como marco para o desenvolvemento dunha economía sustentable e realista de face ao futuro.
- Propomos unha verdadeira reforma do dereito de propiedade intelectual orientada ao seu fin: devolver á sociedade o coñecemento, promover o dominio público e limitar os abusos das entidades xestoras.
- En democracia as leis e as súas modificacións deben aprobarse tras o oportuno debate público e consultando previamente a todas as partes implicadas. Non é de recibo que se realicen cambios lexislativos que afectan a dereitos fundamentais nunha lei non orgánica e que versa sobre outra materia.
martes, novembro 29, 2011
Escépticos: Superstición?
O programa de Escépticos desta semana vai adicado á superstición:
Trae mala sorte pasar por debaixo dunha escaleira, ou cruzarse cun gato negro, ou tal vez hai que escapar do número 13?
Trae mala sorte pasar por debaixo dunha escaleira, ou cruzarse cun gato negro, ou tal vez hai que escapar do número 13?
martes, novembro 22, 2011
Escépticos: Salud de consumo?
Neste programa de Escépticos fálase da saúde de consumo: É certo que as farmaceuticas só procuran fabricar enfermos para aumentar as ventas? Son as vacunas perigosas? Esaxeráronse as posibles consecuencias da gripe A? Actuou ben a OMS? Había algún acordo entre a OMS e as farmaceuticas?
sábado, novembro 19, 2011
martes, novembro 15, 2011
Approved for adoption
Jung é un neno coreano que foi adoptado por unha familia belga.
Jung conta a súa propia historia na banda deseñada "Piel color miel". Este é a sesión do día 15 de novembro do Club Lecturas Debuxadas.
A partires desa historia xorde o proxecto de visitar Corea na procura das propias raíces:
Jung conta a súa propia historia na banda deseñada "Piel color miel". Este é a sesión do día 15 de novembro do Club Lecturas Debuxadas.
A partires desa historia xorde o proxecto de visitar Corea na procura das propias raíces:
luns, novembro 14, 2011
Escépticos: Homeopatía?
Un novo capítulo do boísimo programa da televisión basca EiTB. Neste caso falando da Homeopatía.
martes, novembro 08, 2011
Gravación do novo CD dos Cempés
Os Cempés queren gravar un CD novo e decidiron probar co crowdfunding, ou sexa, andan na procura de mecenas que queiran aportar. Hai opcións para todos os petos.
Como me gusta a idea, xa son mecenas. Como me gusta a idea, aquí a deixo para que se espalle.
Como me gusta a idea, xa son mecenas. Como me gusta a idea, aquí a deixo para que se espalle.
martes, novembro 01, 2011
martes, outubro 25, 2011
martes, outubro 18, 2011
mércores, outubro 12, 2011
Escépticos: ¿ondas del mal?
Un novo episodio de escépticos sobre as ondas electromagnéticas, un tema de gran controversia. Causan cáncer as ondas electromagnéticas?
martes, outubro 04, 2011
martes, setembro 27, 2011
Escépticos
Pensaba eu que xa puxera eu por aquí o capítulo cero do programa Escépticos que se emitiu na EiTB. Despois dese capítulo, decidíronse a facer un programa semanal.
Ademáis de poder verse na televisión, tamén se pode ver en streaming... Menos mal! Aquí está un dos mellores programas da televisión:
¿A ti te funciona?
E o capítulo cero. ¿Fuimos a la luna?
Ademáis de poder verse na televisión, tamén se pode ver en streaming... Menos mal! Aquí está un dos mellores programas da televisión:
¿A ti te funciona?
E o capítulo cero. ¿Fuimos a la luna?
domingo, agosto 14, 2011
Viñetas desde o Atlántico 2011
Non é a miña intención facer un percorrido pormenorizado polo Viñetas desde o Atlántico, para iso vaian directamente a Apocalipse do porco, onde terán contado día a día o festival con vídeos das charlas e das visitas e moi ben explicadiño todo.
Aquí só obterán un pequeno paseo pola rúa da BD e por algunha das exposicións e charlas durante un día e un pouco de outro (querían ser dous días, máis o primeiro non se pode considerar como tal).
Chegar, chegamos a tempo para a charla de Polaqia, mais quedamos na porta falando un poquiño cos amigos. Entramos xusto ao inicio da charla con David Rubín e Marcos Nine, aínda que nos deu tempo a saúdar a ghanito, que anda de reporteiro extra-oficial do festival e que nos comentou que lle faltara algo de "pementa" á charla de Polaqia (o cotilleo rosa televisivo fai estragos... :p )
David Rubín no seu papel, Miguelanxo Prado sufriu o ar acondicionado e ata lle temblaba a voz, Marcos Nine en minoría entre os comiqueiros e Carlos Portela empeñado en levarlle a contraria a David pola súa reivindación de influencia do Dark Knigth 2, de Frank Miller.
Un paseo polas casetas, saúdos a Manel, que ten ao seu carón a Tokio, e a Sergio e gastar un pouquiño no dos veces breve adicado integramente a autores galegos. E a cear e durmir.
Erguerse sen demasiada présa, ver como a néboa o inunda todo, darse conta de que a roupa é de verán "sureño", almorzar e tirar para o festival. Aparcar máis perto do que parecía (Coruña é circular!!) e deixarse sorprender por Crepax e a súa Valentina "cuase-erótica".
Das exposicións do Kiosko Alfonso, quedámonos sen dubidalo coa de Jordi Lafebre. Tamén Guarnido e Canales. Altarriba e Kim xa nos tiñan conquistados e Rubín case comenta con nós a súa exposición (diante dunha cámara).
Dubidar entre seguir coas exposicións ou gastar os cartos. Evidentemente tirar cos cartos. Caen as tres novidades de Demo (hai que ir coñecendo as lecturas galegas de cómic), conversación friki arredor de Góndor(mar), e saúdos a Eva e a Melo, por separado. Jacobo acaba de presentar o seu Lois Pereiro e cruzamos unhas breves palabras. Mentras Kiko presenta Retranca e Fiz, cae o último Barsowia, e chegamos para escoitar a Kohell "que está para facer vulto e o pánico aparece cando ten que falar en público".
Pola tarde amagamos con facer cola para que nos asinen El arte de volar, pensámolo mellor e imos tomar un cafeciño na terraza do lado.
Antes de acompañar a Guiral na exposición dos Pitufos, onde tivo que lidiar cun público "difícil" (ver vídeos 1 e 2, cortesía de ghanito), percorremos Viaje con Nosotros! onde descubrimos algunha que outra cousiña.
Rematamos coa excelente charla de Antonio Altarriba e Kim que estiveron falando sobre o proceso de creación de El arte de volar, que podedes ver, e escoitar, se dades un paseo polo Apocalipse do porco. Charla interesante, divertida, amena, e ata emocionante que rematou cun longo aplauso do público.
Visita típica turística á Torre de Hércules e viaxe para o sul.
Penso eu que se pode desfrutar moito máis deste festival se se pode acudir a todas as charlas, se se fala a modo con todos ou algún dos autores, cos comiqueiros galegos que se atopan concentrados ben asinando nalgún posto, ben facendo algunha presentación, ou vendo as exposicións. Tamén penso que se pode curiosear nas casetas, procurar o cómic que che falta desta ou doutra colección, ir na busca dalgún cómic, historieta, tebeo, ou como queira que se lle queira chamar, xa descatalogado ou difícil de atopar... Quedo coa sensación de perderme algo... pero non importa porque disfrutei e levei un anaquiño comigo...
A modo de crítica, pequeniña, quedoume detrás dunha orella o pensamento de que os comiqueiros andan demasiado preocupados pola forma, polas influencias, polas maneiras de crear e acaban por case non falar do que crean, do contido, da mensaxe. E creo que os temas que tratan nas súas obras son moi interesantes, pero que se dilúen cando se discute sobre os recursos ou as etiquetas, as grapas ou a novela gráfica, as películas para pobres ou o album franco-belga, as acuarelas ou a obra maldita de Frank Miller.
Tal vez, como este ano foron dous días e o ano pasado foi só un, o ano que ven terán que ser tres días. Tal vez. Estaría ben, ir crecendo pouco e pouco, ano a ano. Ao final, o interesante é o camiño, o que se vai aprendendo, así en xerundio.
mércores, agosto 10, 2011
domingo, xullo 31, 2011
venres, xullo 15, 2011
mércores, xullo 13, 2011
martes, maio 31, 2011
Despois do #22m (2. Galiza)
Tanto na anterior anotación como nesta hai que ter en conta o carácter municipal destas eleccións, aínda que a comparación coas eleccións de 2007 se pode facer directamente.
O panorama en Galiza é máis desalentador que no resto do país, onde os políticos adícanse sen vergoña de ningunha clase a repartir directamente cartos nos mítins de campaña. E aínda se mostran orgullosos de "axudar" á xente.
O PP parece non ter máis teito electoral que o propio censo e campan ás súas anchas.
As contas son claras, o PP sube (54.176 votos máis, que representa un incremento do 8% con respecto ás eleccións de 2007), o PSOE baixa (66.566 votos menos, case un 14% menos que en 2007) e o BNG baixa (53.766 votos menos, un 17% menos).
A debacle aquí está clara, o BNG vai en caída libre. En contra dos que din que foi o PSOE o grande derrotado en Galiza, vese moi ben que aínda que perdeu menos votos o BNG representa unha maior caída porcentual.
Como ben explica calidonia, o #15m non tivo influencia nas eleccións. A inercia electoral da xente xa ía cara ao PP. Isto non é sorprendente, aínda que canse tanta realidade.
Facendo unha identidade PPSOE onde non se pode distinguir entre a política do PSOE coa que faría o PP, está claro que a balanza inclínase cara ao PP. No caso do BNG, ao identificarse en moitos dos gobernos co propio PSOE, sae definitivamente mal parado (coas súas poucas excepcións). A idea dunha fronte de partidos que ofrece alternativas e aparece como combativo, idea coa que o BNG subiu en apoios electorais, hai tempo que desapareceu. O BNG basou a súa campaña no voto útil facendo un chamamento para "votar masivamente ao BNG para frear á dereita", campaña claramente nefasta e que pouco o diferencia doutras peticións de "voto útil" doutros partidos políticos. A cegueira para ver a súa propia debacle fixándose só na do PSOE seguirá facendo que vaia lentamente desaparecendo da vida política.
Un caso moi representativo é o de Vigo, onde o bipartito fixo que nestas eleccións o PSOE fagocitara ao BNG electoralmente (ao revés do que ocorreu en Pontevedra). A análise que parece que se está a dar é que o BNG perdeu votantes pola esquerda indo a parar a EU (un exemplo desta argumentación pódese atopar en VigoBlog.
Vexamos os números das eleccións en Vigo:
PP: 4.943 votos menos.
BNG: 11.656 votos menos.
PSOE: 5.647 votos máis.
EU: 4.193 votos máis.
OV-GV: 2.441 votos (en 2007 non se presentaron)
UPyD: 1.746 votos (en 2007 non existían)
Con estes números da a sensación de que o BNG perdeu en todo o espectro, non só pola esquerda cara á EU senón que parece que houbo trasvase tamén cara o PSOE. Outra cousa sería autoenganarse. O BNG ten que pararse a reflexionar, ten que pararse a pensar, e darse conta que o mundo non está onde eles dirixen a mirada.
O panorama en Galiza é máis desalentador que no resto do país, onde os políticos adícanse sen vergoña de ningunha clase a repartir directamente cartos nos mítins de campaña. E aínda se mostran orgullosos de "axudar" á xente.
O PP parece non ter máis teito electoral que o propio censo e campan ás súas anchas.
As contas son claras, o PP sube (54.176 votos máis, que representa un incremento do 8% con respecto ás eleccións de 2007), o PSOE baixa (66.566 votos menos, case un 14% menos que en 2007) e o BNG baixa (53.766 votos menos, un 17% menos).
A debacle aquí está clara, o BNG vai en caída libre. En contra dos que din que foi o PSOE o grande derrotado en Galiza, vese moi ben que aínda que perdeu menos votos o BNG representa unha maior caída porcentual.
Como ben explica calidonia, o #15m non tivo influencia nas eleccións. A inercia electoral da xente xa ía cara ao PP. Isto non é sorprendente, aínda que canse tanta realidade.
Facendo unha identidade PPSOE onde non se pode distinguir entre a política do PSOE coa que faría o PP, está claro que a balanza inclínase cara ao PP. No caso do BNG, ao identificarse en moitos dos gobernos co propio PSOE, sae definitivamente mal parado (coas súas poucas excepcións). A idea dunha fronte de partidos que ofrece alternativas e aparece como combativo, idea coa que o BNG subiu en apoios electorais, hai tempo que desapareceu. O BNG basou a súa campaña no voto útil facendo un chamamento para "votar masivamente ao BNG para frear á dereita", campaña claramente nefasta e que pouco o diferencia doutras peticións de "voto útil" doutros partidos políticos. A cegueira para ver a súa propia debacle fixándose só na do PSOE seguirá facendo que vaia lentamente desaparecendo da vida política.
Un caso moi representativo é o de Vigo, onde o bipartito fixo que nestas eleccións o PSOE fagocitara ao BNG electoralmente (ao revés do que ocorreu en Pontevedra). A análise que parece que se está a dar é que o BNG perdeu votantes pola esquerda indo a parar a EU (un exemplo desta argumentación pódese atopar en VigoBlog.
Vexamos os números das eleccións en Vigo:
PP: 4.943 votos menos.
BNG: 11.656 votos menos.
PSOE: 5.647 votos máis.
EU: 4.193 votos máis.
OV-GV: 2.441 votos (en 2007 non se presentaron)
UPyD: 1.746 votos (en 2007 non existían)
Con estes números da a sensación de que o BNG perdeu en todo o espectro, non só pola esquerda cara á EU senón que parece que houbo trasvase tamén cara o PSOE. Outra cousa sería autoenganarse. O BNG ten que pararse a reflexionar, ten que pararse a pensar, e darse conta que o mundo non está onde eles dirixen a mirada.
Despois do #22m (1. España)
Na #acampadavigo topeime con estas contas electorais, que veñen a respostar a aqueles que pensan que non serviu de nada o das #acampadas. Só que os cambios van moi lentos e co actual sistema aínda menos se notan.
Estas contas non contan que, na realidade, o PP subiu en votos: 557.956 votos máis (que representa un 7% máis que o acadado en 2007), e que estas contas son certas pola debacle sufrida polo PSOE: 1.484.778 votos menos (un 19% menos que en 2007).
O lugar que me parece máis claro que o #15m funcionou é Madrid, onde o PP perdeu votos (120.592 votos menos), o PSOE perdeu votos (123.293 votos menos), IU gañou votos (26.720) e entrou UPyD no concello onde antes non tiña representación.
Outra imaxe que non aparece por ningures e que tamén mostran o resultado das eleccións é a seguinte, onde claramente se ve que ningún partido pode presumir de representar á maioría da poboación en idade de votar.
O panorama non é moi alentador pois a primeira resentida tras a "grande festa da democracia" parece ser a democracia interna do PSOE, onde parece que sen entender nada lánzanse a un suicidio colectivo que a sociedade non entende e é pola que precisamente se mostra indignada. Tampouco é moi alentador que sexan precisamente os políticos máis corruptos os que saian reforzados electoralmente, polo que aínda teñen máis razóns para seguir facendo o que fixeron ata agora.
Aínda así eu teño esperanza en que o movemento do #15m, con todos os seus erros e con toda a súa inxenuidade, sirva para que a xente se pare a pensar, a reflexionar sobre os políticos que nos tocou sufrir. Aínda que El Roto sempre nos volve á realidade máis crúa:
Estas contas non contan que, na realidade, o PP subiu en votos: 557.956 votos máis (que representa un 7% máis que o acadado en 2007), e que estas contas son certas pola debacle sufrida polo PSOE: 1.484.778 votos menos (un 19% menos que en 2007).
O lugar que me parece máis claro que o #15m funcionou é Madrid, onde o PP perdeu votos (120.592 votos menos), o PSOE perdeu votos (123.293 votos menos), IU gañou votos (26.720) e entrou UPyD no concello onde antes non tiña representación.
Outra imaxe que non aparece por ningures e que tamén mostran o resultado das eleccións é a seguinte, onde claramente se ve que ningún partido pode presumir de representar á maioría da poboación en idade de votar.
O panorama non é moi alentador pois a primeira resentida tras a "grande festa da democracia" parece ser a democracia interna do PSOE, onde parece que sen entender nada lánzanse a un suicidio colectivo que a sociedade non entende e é pola que precisamente se mostra indignada. Tampouco é moi alentador que sexan precisamente os políticos máis corruptos os que saian reforzados electoralmente, polo que aínda teñen máis razóns para seguir facendo o que fixeron ata agora.
Aínda así eu teño esperanza en que o movemento do #15m, con todos os seus erros e con toda a súa inxenuidade, sirva para que a xente se pare a pensar, a reflexionar sobre os políticos que nos tocou sufrir. Aínda que El Roto sempre nos volve á realidade máis crúa:
luns, maio 30, 2011
Sobre o #15m
Aínda que hai quen explica moi ben de onde xurde todo o movemento do #15m (en error500 fan unha análise moi bó para entender todo isto), quédome con esta tira gráfica de El estafador, onde queda moi claro o que eu mesmo penso:
A trampa é caer no que "eles" queren. A trampa é ser coma "eles". Queren que se propoñan alternativas, queren que se creen partidos políticos novos, queren que todos sexan iguais para falar ao mesmo nivel. NON, non pode ser, non é iso o que se quere.
O máis importante do movemento #15m é todo o movemento de pensamento, de reflexión, de crítica... de lectura, de diálogo, de política, de POLÍTICA con letras maiúsculas, da política que nos inflúe directamente a todos e a cada un de nós.
E darse conta que detrás dos "mercados" hai persoas que se están aproveitando sen nengún tipo de escrúpulo.
Deixo aquí un par de vídeos. O primeiro explica como se convirte a débeda privada en débeda pública. O segundo é o vídeo promocional do cómic Españistan:
A trampa é caer no que "eles" queren. A trampa é ser coma "eles". Queren que se propoñan alternativas, queren que se creen partidos políticos novos, queren que todos sexan iguais para falar ao mesmo nivel. NON, non pode ser, non é iso o que se quere.
O máis importante do movemento #15m é todo o movemento de pensamento, de reflexión, de crítica... de lectura, de diálogo, de política, de POLÍTICA con letras maiúsculas, da política que nos inflúe directamente a todos e a cada un de nós.
E darse conta que detrás dos "mercados" hai persoas que se están aproveitando sen nengún tipo de escrúpulo.
Deixo aquí un par de vídeos. O primeiro explica como se convirte a débeda privada en débeda pública. O segundo é o vídeo promocional do cómic Españistan:
DébedoCracia
Un documental sobre a intervención do FMI, o BCE e a UE sobre Grecia e todas as súas implicacións e o exemplo de Ecuador para a solución da débeda ilexítima.
Moi interesante.
(Podedes escoller os subtítulos no idioma que queirades)
Debtocracy International Version por BitsnBytes
Moi interesante.
(Podedes escoller os subtítulos no idioma que queirades)
Debtocracy International Version por BitsnBytes
venres, maio 20, 2011
#15m
Sorpréndome a min mesmo ao comprobar que foi o 23 de febreiro cando neste mesmo blog se falaba do movemento #nonosvotes.
Dende ese día foron aparecendo outros movementos, outras iniciativas que, aproveitando as redes sociais, foron creando debate arredor do descontento xeralizado sobre a maneira de entender a democracia dos políticos que nos tocou sufrir. Estas iniciativas como www.juventudsinfuturo.net, opvdevotaciones.blogspot.com, democraciarealya.es foron organizándose para convocar unha manifestación o domingo 15 de maio (#15m). A partir desta manifestación, a xente quedouse na rúa e comezaron a acampar por todos lados. Todas estas acampadas, tamén as internacionais, poden verse en tomalaplaza.net.
Obviando todos os movementos dos que os colleu totalmente desprevenidos e que tanto os insultan como tratan de manipulalo, o máis importante de todo isto é o debate político xerado que se espalla tamén entre os que nunca quixeron falar de política. Serve para reflexionar sobre o sistema no que estamos, para tentar mudalo, para criticalo, para procurar novas vías, para darse conta de que na democracia o poder reside no pobo.
Unha das críticas máis escoitada deste movemento era que só protestaban polo que non lles gustaba e que non facían ningunha proposta. Esta crítica desfaise por completo en canto se publican as propostas claras e concretas que comparto e subscribo. É moi posible que xa houbera partidos políticos que dicían cousas moi parecidas, pero iso non importa agora. É o momento de pensar, de reflexionar, e que despois cadaquén vote a quen mellor considere. Haberá outras cousas que reivindicar, outras ideas, outros pensamentos máis particulares que haberá que consensuar.
No momento no que se prohibe pola xunta electoral a concentración para o día da reflexión, quédome coa frase de #istoéreflexión. Si, se algo é reflexión, é todo este movemento.
Deixo o que se di en twitter on line sobre todo isto, e o vídeo en directo da Porta do Sol en Madrid.
Dende ese día foron aparecendo outros movementos, outras iniciativas que, aproveitando as redes sociais, foron creando debate arredor do descontento xeralizado sobre a maneira de entender a democracia dos políticos que nos tocou sufrir. Estas iniciativas como www.juventudsinfuturo.net, opvdevotaciones.blogspot.com, democraciarealya.es foron organizándose para convocar unha manifestación o domingo 15 de maio (#15m). A partir desta manifestación, a xente quedouse na rúa e comezaron a acampar por todos lados. Todas estas acampadas, tamén as internacionais, poden verse en tomalaplaza.net.
Obviando todos os movementos dos que os colleu totalmente desprevenidos e que tanto os insultan como tratan de manipulalo, o máis importante de todo isto é o debate político xerado que se espalla tamén entre os que nunca quixeron falar de política. Serve para reflexionar sobre o sistema no que estamos, para tentar mudalo, para criticalo, para procurar novas vías, para darse conta de que na democracia o poder reside no pobo.
Unha das críticas máis escoitada deste movemento era que só protestaban polo que non lles gustaba e que non facían ningunha proposta. Esta crítica desfaise por completo en canto se publican as propostas claras e concretas que comparto e subscribo. É moi posible que xa houbera partidos políticos que dicían cousas moi parecidas, pero iso non importa agora. É o momento de pensar, de reflexionar, e que despois cadaquén vote a quen mellor considere. Haberá outras cousas que reivindicar, outras ideas, outros pensamentos máis particulares que haberá que consensuar.
No momento no que se prohibe pola xunta electoral a concentración para o día da reflexión, quédome coa frase de #istoéreflexión. Si, se algo é reflexión, é todo este movemento.
Deixo o que se di en twitter on line sobre todo isto, e o vídeo en directo da Porta do Sol en Madrid.
xoves, maio 12, 2011
Aclaracións sobre a SGAE
Ás voltas coa SGAE, a propiedade intelectual e os dereitos de autor. Decido chamar á SGAE para facer unhas preguntas moi concretas sobre o que significa ser socio da SGAE. Desta conversa teño estas respostas.
Cando un se fai socio da SGAE, a SGAE vela por todos os dereitos xerados polas obras dos socios. Isto significa que a SGAE cobra polos dereitos de todas as obras tanto se se rexistraron na SGAE como se non. Este rexistro é independente do rexistro de propiedade intelectual. Pregunto entón que se a SGAE cobra os dereitos de autor das obras non rexistradas polo socio, a onde van parar estes cartos. A resposta é simple, para que o socio poida cobrar estes dereitos ten que rexistrar a obra na SGAE. Polo que cando unha persoa se fai socia da SGAE, toda a súa obra pasa a ser xestionada por esta asociación. Explica que isto faise así porque moitas veces os músicos gravan o disco e despois rexistran as obras. Desta forma a xestión dos dereitos de autor non se perde nunca.
Pregunto entón que quixera ter outras obras que poideran ter outro modo de xestión dos dereitos de autor porque me gustaría compartir certas obras sen que se xeneren dereitos de autor, e poidan ser libremente utilizadas. A resposta é clara: É incompatible. A xestión dos dereitos pola SGAE é incompatible con outras licenzas. Eu fálolle directamente de Creative Commons (CC) e afirma que se están estudando formas de poder compaxinar as dúas licenzas, pero que hoxe por hoxe é incompatible.
A última cuestión é sobre que ocorre coa xestión da miña obra se eu me dou de baixa da SGAE, de quen é a propiedade das obras que agora mesmo están rexistradas na SGAE. A resposta é que a propiedade intelectual pertence ao autor da obra. Se me dou de baixa, os dereitos de autor son meus pero eles non os xestionarán.
A conversa finaliza aquí. Pero agora teño outras preguntas. Como saben as obras que xeneran dereitos de autor se non están rexistradas? Respondo eu, máis por sospeita que por outra cousa: A SGAE cobra todos os dereitos de autor que se poidan xenerar, e despois reparte só das obras que están rexistradas polos seus socios.
Que utilidade ten que eu me quede coa xestión dos dereitos de autor se só o pode facer unha asociación de xestión de maneira legal? E isto lévame a outra pregunta, podería crear unha asociación para xestionar os dereitos de autor dos asociados? Ou sexa, poderíase constituir unha asociación entre músicos para cobrar os dereitos de autor xenerados polas súas obras?
Agora decido darme de baixa da SGAE e contarei o proceso.
Cando un se fai socio da SGAE, a SGAE vela por todos os dereitos xerados polas obras dos socios. Isto significa que a SGAE cobra polos dereitos de todas as obras tanto se se rexistraron na SGAE como se non. Este rexistro é independente do rexistro de propiedade intelectual. Pregunto entón que se a SGAE cobra os dereitos de autor das obras non rexistradas polo socio, a onde van parar estes cartos. A resposta é simple, para que o socio poida cobrar estes dereitos ten que rexistrar a obra na SGAE. Polo que cando unha persoa se fai socia da SGAE, toda a súa obra pasa a ser xestionada por esta asociación. Explica que isto faise así porque moitas veces os músicos gravan o disco e despois rexistran as obras. Desta forma a xestión dos dereitos de autor non se perde nunca.
Pregunto entón que quixera ter outras obras que poideran ter outro modo de xestión dos dereitos de autor porque me gustaría compartir certas obras sen que se xeneren dereitos de autor, e poidan ser libremente utilizadas. A resposta é clara: É incompatible. A xestión dos dereitos pola SGAE é incompatible con outras licenzas. Eu fálolle directamente de Creative Commons (CC) e afirma que se están estudando formas de poder compaxinar as dúas licenzas, pero que hoxe por hoxe é incompatible.
A última cuestión é sobre que ocorre coa xestión da miña obra se eu me dou de baixa da SGAE, de quen é a propiedade das obras que agora mesmo están rexistradas na SGAE. A resposta é que a propiedade intelectual pertence ao autor da obra. Se me dou de baixa, os dereitos de autor son meus pero eles non os xestionarán.
A conversa finaliza aquí. Pero agora teño outras preguntas. Como saben as obras que xeneran dereitos de autor se non están rexistradas? Respondo eu, máis por sospeita que por outra cousa: A SGAE cobra todos os dereitos de autor que se poidan xenerar, e despois reparte só das obras que están rexistradas polos seus socios.
Que utilidade ten que eu me quede coa xestión dos dereitos de autor se só o pode facer unha asociación de xestión de maneira legal? E isto lévame a outra pregunta, podería crear unha asociación para xestionar os dereitos de autor dos asociados? Ou sexa, poderíase constituir unha asociación entre músicos para cobrar os dereitos de autor xenerados polas súas obras?
Agora decido darme de baixa da SGAE e contarei o proceso.
luns, maio 09, 2011
¡Copiad, malditos!
O documental ¡Copiad, malditos! fala sobre a propiedade intelectual e os dereitos de autor. É un documental con licenza creative commons e pódese descargar e compartir libremente.
No blog http://copiadmalditos.blogspot.com pódense ver máis información e pódense ver todas as entrevistas completas e as reaccións ao documental.
Un documental que estaba pendiente de ver, un documental que fai reflexionar sobre os dereitos de autor e a súa xestión.
No blog http://copiadmalditos.blogspot.com pódense ver máis información e pódense ver todas as entrevistas completas e as reaccións ao documental.
Un documental que estaba pendiente de ver, un documental que fai reflexionar sobre os dereitos de autor e a súa xestión.
xoves, abril 14, 2011
Autobiografía en debuxos
Andaba eu coa idea ás voltas de tratar de identificar cal é o elemento diferenciador entre a banda deseñada de cando eramos pequenos e a que agora nos parece interesante, mais non atopaba por onde comezar a procurar. É difícil establecer estas cuestións dende o simple punto de vista dun lector recentemente recuperado para isto do cómic. O concepto de "cómic para adultos" ten unhas connotacións que se identifican rapidamente co erótico e o pornográfico e non é precisamente o tema do que quería falar. Mais xa nos daba unha pista por onde podía ir a diferenza. O medio é o mesmo, o que cambia é o tema do que se fala.
Creo que foi nun club de lectura virtual onde se acendeu unha pequena luz: a realidade. Ou sexa, que o que se conta é realidade ou a crónica, ou a crítica, da realidade.
Comecei entón a pensar nos temas que se trataban nos cómics de referencia, e trataba de comparalos cos cómics que lía de pequeno e os que leo agora. A primeira cousa da que me din conta é que non podo dicir que deixei de ler o que lía de pequeno, ou polo menos non podo dicir que non o lería, aínda que estou seguro que lecturas ben interesantes agora mesmo non as entendería ou me aborrecerían de neno.
A procura seguiu por internet en webs e blogs especialistas, procurando en libros que falan sobre o cómic como a revista Boletín Galego de Literatura. Olladas do cómic ibérico ou o libro La novela gráfica onde se di: “Cal é o camiño que leva de Popeye a Maus? Como pasamos de Mortadelo a Arrugas?”. Parece que aquí está a posible solución á miña pregunta.
Sen embargo, na procura volveu caer nas miñas mans un pequeno libro que nos pode ir guiando neste camiño, ademais de que nos serve para falar dos títulos máis interesantes do universo do cómic. Este pequeno libro é Egoístas, egocéntricos y exhibicionistas. La autobiografía en el cómic, una aproximación. Este libro fai un repaso sobre os cómics que usan a autobiografía para contar a historia que tratan.
É sorprendente como moitos cómics autobiográficos aparecen en numerosas listas como imprescindibles ou como exemplo do “novo cómic”, todas elas nomeadas como “novelas gráficas”. Non entraremos agora na etiqueta de novela gráfica e se realmente é un tipo de cómic ou se simplemente é unha maneira de visualizar a banda deseñada como algo culto ou interesante. Ese será outro debate.
Facemos unha pequena escolla sobre títulos autobiográficos vendo como moitos deles son títulos de éxito e de referencia na banda deseñada, tendo en conta que moitos destes títulos non son autobiografías en sentido estrito, pero que sempre son historias contadas dende os ollos do propio autor que tamén aparece no libro.
O cómic que sempre se pon como exemplo da chegada á madurez da banda deseñada é Maus, de Art Spiegelman , do que sempre se resalta que é o único que ten o premio Pulitzer. O autor conta a historia do seu pai, Vladek, como supervivente do campo de concentración de Auschwitz, como chegou alí e as repercusións na súa vida. A narración desenvólvese dende a actualidade onde o pai lle conta toda a historia ao seu fillo abordando tamén a difícil relación entre os dous. Spiegelman debuxa aos personaxes en función da súa orixe con distintos animais onde os xudeus son ratos, os alemáns, gatos, os poloneses son porcos, os ingleses son peixes, os franceses, ras, e os estadounidenses son cans, facendo por unha banda unha metáfora entre o comportamento de cada pobo e por outra consegue un afastamento obxectivo da historia. Neste caso a autobiografía céntrase máis na figura do pai, aínda que tamén aparece el mesmo, para contar unha historia persoal que se usa para narrar a de todo un colectivo.
Outro exemplo de que a historia transcende máis alá da vivencia persoal para explicar toda unha situación social é Paracuellos, considerada a obra máis destacada de Carlos Giménez. Paracuellos conta a vida dos nenos que vivían nos fogares de auxilio social na posguerra franquista, orfanatos onde acababan os desamparados causados pola guerra civil. Relátanse as historias que viviu o propio autor e os seus compañeiros. Un relato duro e tenro ao mesmo tempo onde se pasa continuamente do cabreo ao sorriso nas situacións vividas dende a infancia. Denuncia social en primeira persoa do absurdo da guerra e da inxustiza contra a infancia que debera ser un libro referencial da historia recente.
Nesta pequena lista de cómics históricos non se pode quedar fóra El arte de volar, de Antonio Altarriba e Kim, onde se fala da vida de Antonio Altarriba pai. Esta historia comeza co suicidio de Antonio no ano 2001 cando vivía nunha residencia de anciáns. Na caída vanse contando todas as etapas da súa vida, dende a 2ª república, pasando pola guerra civil, a 2ª guerra mundial, a ditadura franquista e a última parte en democracia na residencia de anciáns. Un percorrido pola historia recente dende os ollos dun personaxe que sempre foi empurrado polas circunstancias. Considerado por algúns un dos libros máis importantes publicados na última década.
Will Eisner, quen creou a etiqueta de “novela gráfica” para tentar que a banda deseñada fose considerada para público adulto no Contrato con Dios, tamén recorreu a contar a súa propia vida. Na obra El soñador, Eisner recolle momentos da súa vida para contar as historias dun novo debuxante no inicio da industria do comic-book, un soñador que cre posible poder vivir da banda deseñada. Non é exactamente unha autobiografía, mais recolle moitas das vivencias do propio Eisner nos seus inicios.
No recente Notas al pie de Gaza, Joe Sacco volve a Palestina durante a segunda intifada para investigar a matanza de Yan Junis en 1956 que é o que nos conta a modo de reportaxe periodístico neste cómic. O cómic que lle deu fama a Joe Sacco é precisamente Palestina, onde se conta en primeira persoa a viaxe que fixo nos anos 1991 e 1992 durante a primeira intifada. Relatado coma un diario de viaxe vai facendo un percorrido polos testemuños da xente que coñeceu, polas situacións que viviu, póndonos diante da tristura, da desesperación e, sobre todo, da frustración dos que alí viven, nos que aínda se pode atopar un chisco de esperanza. Unha visión no lugar en primeira persoa para dar a coñecer outras vidas.
Unha visión de lugares afastados e descoñecidos tamén a ofrece Guy Delisle nos seus libros Shenzhen e Pyongyang, nas viaxes que ten que facer por causa do seu traballo de dirección de animación, cóntanos as súas vivencias dende o punto de vista dun occidental que ten que vivir cos malentendidos producidos polo choque doutras culturas e as situacións inentendibles nos sistemas ditatoriais e moi pechados. En Shenzhen abundan máis os malentendidos coa pouca xente coa que ten contacto mentres que en Pyongyang céntrase nos absurdos que se producen na ditadura máis pechada do mundo.
Marjane Satrapi naceu en Irán no ano 1969. Estudou no liceo francés ata que foron prohibidos polo réxime islamita que xurdiu despois da revolución de 1979 en contra do Shá. Aínda que a súa familia eran partidarios da revolución, viviron dolorosamente o recorte de liberdades individuais, a represión, a imposición do veo feminino, a guerra contra Irak, todos os problemas de tratar de seguir unha vida laica a pesares dos “gardiáns da revolución”. Todo o acontecido nestes anos é o que Satrapi conta en Persépolis, unha narración da súa propia vida que volve ser a historia de todo un país. Tamén en Bordados tira da súa memoria para contarnos a os pensamentos, as inquedanzas, as vivencias das mulleres iranianas, onde se fala de todo, sexo, matrimonio, infidelidades, inxustizas. Un retrato da situación da muller en oriente medio a través das lembranzas das reunións das mulleres da familia da nena Marjane.
Dende a banda deseñada poden contarse todo tipo de temas. Neste caso Frederik Peeters achéganos ao mundo da SIDA, enfermidade tan temida como descoñecida. En Píldoras azules cóntase a historia de amor entre Peeters e unha muller afectada polo VIH. Relata a súa vida cotiá con ela e co seu fillo, tamén afectado polo virus, dende os sentimentos onde aparecen as dúbidas, os medos, as preocupacións, sen tratar en ningún momento de recrearse nun drama que non existe. Asomarse a esta historia é entender que se pode vivir con esta enfermidade como calquera outra, é romper prexuízos sen pretender en ningún momento deixar pouso de moralidade nin tratar de facer pedagoxía sobre o tema. Vemos na historia do cómic unha vida de completa normalidade onde a enfermidade, o medo, a incomodidade, forma parte da mesma vida dos risos, da complicidade, do amor. O descoñecemento da enfermidade fai que se rompan moitas miradas preestablecidas e, coa axuda do médico, se vaia cara unha vida completamente normal, incluíndo sorprendentemente a faceta sexual. Un libro que se recomenda en moitas ocasións como material didáctico. Neste caso, a primeira persoa da narración fai que se achegue moito mellor ao lector a unha historia aparentemente moi allea.
Un dos títulos de maior éxito nos últimos tempos é María y yo, de Miguel Gallardo. “María ten doce anos, un sorriso contaxioso, un sentido do humor especial e ten autismo”, nada mellor que as propias palabras do libro para explicar de que vai. Ao igual que en Píldoras azules, non se trata de facer un método sobre a enfermidade, se non contar as propias vivencias tal e como se senten. A relación entre pai e filla e o resto do mundo é o que aparece nese libro. As reaccións do resto das persoas, as olladas desconfiadas, a ignorancia sobre o distinto, todo isto cáese polo seu propio peso cando se relatan as características dunha persoa e a súa forma de estar no mundo.
Philipe Dupuy e Charles Berberian son os creadores de El señor Jean, unha serie de éxito onde se contan as vivencias dun curioso personaxe. Ao mesmo tempo que realizaban o volume número 3, Las mujeres y los niños primero, foron contando as súas peripecias tanto das súas vidas como da creación do cómic e as dificultades coas que se atoparon en Diario de un álbum, un proxecto sen complexos e procurando a sinceridade dos seus puntos de vista. Un libro perfecto para saber en que pensan os autores cando se enfrontan á creación dunha historia.
Aurélia Aurita atrévese a contar sen censura, con total liberdade e explicitamente a súa relación sexual co tamén autor de banda deseñada Frédéric Boilet en Fresa y chocolate e Fresa y chocolate 2. A través dos seus pensamentos vai mostrándonos as súas dúbidas, as súas curiosidades, as ganas de experimentación sobre unha vida sexual sen límites preestablecidos onde o xogo o inunda todo. Un punto de vista feminino para achegarse ao sexo sen prexuízos fai deste libro unha lectura fresca e picante.
En Pobre cabrón Joe Matt leva a autobiografía ata extremos límite onde non hai censura en ningún pensamento. A vida miserable e patética aparece aquí con total impunidade sen marxe para a escusa nunha historia na que calquera que pase pola vida de Matt pode aparecer retratado. As dúbidas coa súa moza, o desexo pola moza do seu amigo, a afección pola pornografía, a avareza, o egoísmo aparecen mostrando os complexos e os medos dun tipo que non ten vergoña para facer da súa vida un relato. Relatos que tal vez axuden a levar mellor as propias miserias do lector.
Hai máis títulos e máis autores que fan uso de elementos autobiográficos para realizar as súas historias, que se mostran a si mesmos como medio de transmisión narrativa. Quedarán para outras lecturas, outras recomendacións.
Esta “moda” polas autobiografías habería que entendela dentro do proceso de creación da banda deseñada. A autoría consciente que non existía por estar orientada nun proceso industrial destinado a un público infantil e xuvenil sen poder decidir en ningún elemento do procedemento, que cambia cando se procuran novos camiños a través do cuestionamento da propia industria. Neste momento, a principios dos 70, é cando se procuran historias máis acordes cun público que non ten porque ser necesariamente infantil ou xuvenil, entra a necesidade de contar as propias preocupacións. Desta forma a autobiografía colle forza como elemento para a creación de historias. Esta sería unha maneira de facer entrar a realidade pura e dura na banda deseñada, aínda que non a única, que provoca unha sintonización directa co lector chegando a lugares que antes eran impensables. Esta relación coa realidade tamén inflúe na ficción establecendo unha vía de “novos” temas a traballar e desenvolver que antes eran impensables.
Só me queda por dicir que en todo este camiño hai un personaxe que estivo petando na miña cabeciña e non é outro que Mafalda, que aínda que tamén aparece neste momento da historia onde se procura un cambio no modelo industrial a todos os niveis, conleva unha reflexión sobre as tiras cómicas dos periódicos onde se tratan temas directamente da realidade. O punto de mira hai que polo nas historias máis longas e desenvolvidas, no relato dunha banda deseñada entendida coma unha narración completa, onde o que imperaba eran os relatos de puro entretemento e aventuras para un obxectivo de público de pouca idade. O punto de inflexión está no acompañamento do público lector de cómics segundo vai crecendo que fai necesario unha industria e un punto de vista diferente.
Boa lectura!
Esta obra está baixo unha licenza Recoñecemento-CompartirIgual 3.0 Unported de Creative Commons
___________________________________________________________
Publicado no Caderno Redelibros. ISSN 2173-1977
Creo que foi nun club de lectura virtual onde se acendeu unha pequena luz: a realidade. Ou sexa, que o que se conta é realidade ou a crónica, ou a crítica, da realidade.
Comecei entón a pensar nos temas que se trataban nos cómics de referencia, e trataba de comparalos cos cómics que lía de pequeno e os que leo agora. A primeira cousa da que me din conta é que non podo dicir que deixei de ler o que lía de pequeno, ou polo menos non podo dicir que non o lería, aínda que estou seguro que lecturas ben interesantes agora mesmo non as entendería ou me aborrecerían de neno.
A procura seguiu por internet en webs e blogs especialistas, procurando en libros que falan sobre o cómic como a revista Boletín Galego de Literatura. Olladas do cómic ibérico ou o libro La novela gráfica onde se di: “Cal é o camiño que leva de Popeye a Maus? Como pasamos de Mortadelo a Arrugas?”. Parece que aquí está a posible solución á miña pregunta.
Sen embargo, na procura volveu caer nas miñas mans un pequeno libro que nos pode ir guiando neste camiño, ademais de que nos serve para falar dos títulos máis interesantes do universo do cómic. Este pequeno libro é Egoístas, egocéntricos y exhibicionistas. La autobiografía en el cómic, una aproximación. Este libro fai un repaso sobre os cómics que usan a autobiografía para contar a historia que tratan.
É sorprendente como moitos cómics autobiográficos aparecen en numerosas listas como imprescindibles ou como exemplo do “novo cómic”, todas elas nomeadas como “novelas gráficas”. Non entraremos agora na etiqueta de novela gráfica e se realmente é un tipo de cómic ou se simplemente é unha maneira de visualizar a banda deseñada como algo culto ou interesante. Ese será outro debate.
Facemos unha pequena escolla sobre títulos autobiográficos vendo como moitos deles son títulos de éxito e de referencia na banda deseñada, tendo en conta que moitos destes títulos non son autobiografías en sentido estrito, pero que sempre son historias contadas dende os ollos do propio autor que tamén aparece no libro.
O cómic que sempre se pon como exemplo da chegada á madurez da banda deseñada é Maus, de Art Spiegelman , do que sempre se resalta que é o único que ten o premio Pulitzer. O autor conta a historia do seu pai, Vladek, como supervivente do campo de concentración de Auschwitz, como chegou alí e as repercusións na súa vida. A narración desenvólvese dende a actualidade onde o pai lle conta toda a historia ao seu fillo abordando tamén a difícil relación entre os dous. Spiegelman debuxa aos personaxes en función da súa orixe con distintos animais onde os xudeus son ratos, os alemáns, gatos, os poloneses son porcos, os ingleses son peixes, os franceses, ras, e os estadounidenses son cans, facendo por unha banda unha metáfora entre o comportamento de cada pobo e por outra consegue un afastamento obxectivo da historia. Neste caso a autobiografía céntrase máis na figura do pai, aínda que tamén aparece el mesmo, para contar unha historia persoal que se usa para narrar a de todo un colectivo.
Outro exemplo de que a historia transcende máis alá da vivencia persoal para explicar toda unha situación social é Paracuellos, considerada a obra máis destacada de Carlos Giménez. Paracuellos conta a vida dos nenos que vivían nos fogares de auxilio social na posguerra franquista, orfanatos onde acababan os desamparados causados pola guerra civil. Relátanse as historias que viviu o propio autor e os seus compañeiros. Un relato duro e tenro ao mesmo tempo onde se pasa continuamente do cabreo ao sorriso nas situacións vividas dende a infancia. Denuncia social en primeira persoa do absurdo da guerra e da inxustiza contra a infancia que debera ser un libro referencial da historia recente.
Nesta pequena lista de cómics históricos non se pode quedar fóra El arte de volar, de Antonio Altarriba e Kim, onde se fala da vida de Antonio Altarriba pai. Esta historia comeza co suicidio de Antonio no ano 2001 cando vivía nunha residencia de anciáns. Na caída vanse contando todas as etapas da súa vida, dende a 2ª república, pasando pola guerra civil, a 2ª guerra mundial, a ditadura franquista e a última parte en democracia na residencia de anciáns. Un percorrido pola historia recente dende os ollos dun personaxe que sempre foi empurrado polas circunstancias. Considerado por algúns un dos libros máis importantes publicados na última década.
Will Eisner, quen creou a etiqueta de “novela gráfica” para tentar que a banda deseñada fose considerada para público adulto no Contrato con Dios, tamén recorreu a contar a súa propia vida. Na obra El soñador, Eisner recolle momentos da súa vida para contar as historias dun novo debuxante no inicio da industria do comic-book, un soñador que cre posible poder vivir da banda deseñada. Non é exactamente unha autobiografía, mais recolle moitas das vivencias do propio Eisner nos seus inicios.
No recente Notas al pie de Gaza, Joe Sacco volve a Palestina durante a segunda intifada para investigar a matanza de Yan Junis en 1956 que é o que nos conta a modo de reportaxe periodístico neste cómic. O cómic que lle deu fama a Joe Sacco é precisamente Palestina, onde se conta en primeira persoa a viaxe que fixo nos anos 1991 e 1992 durante a primeira intifada. Relatado coma un diario de viaxe vai facendo un percorrido polos testemuños da xente que coñeceu, polas situacións que viviu, póndonos diante da tristura, da desesperación e, sobre todo, da frustración dos que alí viven, nos que aínda se pode atopar un chisco de esperanza. Unha visión no lugar en primeira persoa para dar a coñecer outras vidas.
Unha visión de lugares afastados e descoñecidos tamén a ofrece Guy Delisle nos seus libros Shenzhen e Pyongyang, nas viaxes que ten que facer por causa do seu traballo de dirección de animación, cóntanos as súas vivencias dende o punto de vista dun occidental que ten que vivir cos malentendidos producidos polo choque doutras culturas e as situacións inentendibles nos sistemas ditatoriais e moi pechados. En Shenzhen abundan máis os malentendidos coa pouca xente coa que ten contacto mentres que en Pyongyang céntrase nos absurdos que se producen na ditadura máis pechada do mundo.
Marjane Satrapi naceu en Irán no ano 1969. Estudou no liceo francés ata que foron prohibidos polo réxime islamita que xurdiu despois da revolución de 1979 en contra do Shá. Aínda que a súa familia eran partidarios da revolución, viviron dolorosamente o recorte de liberdades individuais, a represión, a imposición do veo feminino, a guerra contra Irak, todos os problemas de tratar de seguir unha vida laica a pesares dos “gardiáns da revolución”. Todo o acontecido nestes anos é o que Satrapi conta en Persépolis, unha narración da súa propia vida que volve ser a historia de todo un país. Tamén en Bordados tira da súa memoria para contarnos a os pensamentos, as inquedanzas, as vivencias das mulleres iranianas, onde se fala de todo, sexo, matrimonio, infidelidades, inxustizas. Un retrato da situación da muller en oriente medio a través das lembranzas das reunións das mulleres da familia da nena Marjane.
Dende a banda deseñada poden contarse todo tipo de temas. Neste caso Frederik Peeters achéganos ao mundo da SIDA, enfermidade tan temida como descoñecida. En Píldoras azules cóntase a historia de amor entre Peeters e unha muller afectada polo VIH. Relata a súa vida cotiá con ela e co seu fillo, tamén afectado polo virus, dende os sentimentos onde aparecen as dúbidas, os medos, as preocupacións, sen tratar en ningún momento de recrearse nun drama que non existe. Asomarse a esta historia é entender que se pode vivir con esta enfermidade como calquera outra, é romper prexuízos sen pretender en ningún momento deixar pouso de moralidade nin tratar de facer pedagoxía sobre o tema. Vemos na historia do cómic unha vida de completa normalidade onde a enfermidade, o medo, a incomodidade, forma parte da mesma vida dos risos, da complicidade, do amor. O descoñecemento da enfermidade fai que se rompan moitas miradas preestablecidas e, coa axuda do médico, se vaia cara unha vida completamente normal, incluíndo sorprendentemente a faceta sexual. Un libro que se recomenda en moitas ocasións como material didáctico. Neste caso, a primeira persoa da narración fai que se achegue moito mellor ao lector a unha historia aparentemente moi allea.
Un dos títulos de maior éxito nos últimos tempos é María y yo, de Miguel Gallardo. “María ten doce anos, un sorriso contaxioso, un sentido do humor especial e ten autismo”, nada mellor que as propias palabras do libro para explicar de que vai. Ao igual que en Píldoras azules, non se trata de facer un método sobre a enfermidade, se non contar as propias vivencias tal e como se senten. A relación entre pai e filla e o resto do mundo é o que aparece nese libro. As reaccións do resto das persoas, as olladas desconfiadas, a ignorancia sobre o distinto, todo isto cáese polo seu propio peso cando se relatan as características dunha persoa e a súa forma de estar no mundo.
Philipe Dupuy e Charles Berberian son os creadores de El señor Jean, unha serie de éxito onde se contan as vivencias dun curioso personaxe. Ao mesmo tempo que realizaban o volume número 3, Las mujeres y los niños primero, foron contando as súas peripecias tanto das súas vidas como da creación do cómic e as dificultades coas que se atoparon en Diario de un álbum, un proxecto sen complexos e procurando a sinceridade dos seus puntos de vista. Un libro perfecto para saber en que pensan os autores cando se enfrontan á creación dunha historia.
Aurélia Aurita atrévese a contar sen censura, con total liberdade e explicitamente a súa relación sexual co tamén autor de banda deseñada Frédéric Boilet en Fresa y chocolate e Fresa y chocolate 2. A través dos seus pensamentos vai mostrándonos as súas dúbidas, as súas curiosidades, as ganas de experimentación sobre unha vida sexual sen límites preestablecidos onde o xogo o inunda todo. Un punto de vista feminino para achegarse ao sexo sen prexuízos fai deste libro unha lectura fresca e picante.
En Pobre cabrón Joe Matt leva a autobiografía ata extremos límite onde non hai censura en ningún pensamento. A vida miserable e patética aparece aquí con total impunidade sen marxe para a escusa nunha historia na que calquera que pase pola vida de Matt pode aparecer retratado. As dúbidas coa súa moza, o desexo pola moza do seu amigo, a afección pola pornografía, a avareza, o egoísmo aparecen mostrando os complexos e os medos dun tipo que non ten vergoña para facer da súa vida un relato. Relatos que tal vez axuden a levar mellor as propias miserias do lector.
Hai máis títulos e máis autores que fan uso de elementos autobiográficos para realizar as súas historias, que se mostran a si mesmos como medio de transmisión narrativa. Quedarán para outras lecturas, outras recomendacións.
Esta “moda” polas autobiografías habería que entendela dentro do proceso de creación da banda deseñada. A autoría consciente que non existía por estar orientada nun proceso industrial destinado a un público infantil e xuvenil sen poder decidir en ningún elemento do procedemento, que cambia cando se procuran novos camiños a través do cuestionamento da propia industria. Neste momento, a principios dos 70, é cando se procuran historias máis acordes cun público que non ten porque ser necesariamente infantil ou xuvenil, entra a necesidade de contar as propias preocupacións. Desta forma a autobiografía colle forza como elemento para a creación de historias. Esta sería unha maneira de facer entrar a realidade pura e dura na banda deseñada, aínda que non a única, que provoca unha sintonización directa co lector chegando a lugares que antes eran impensables. Esta relación coa realidade tamén inflúe na ficción establecendo unha vía de “novos” temas a traballar e desenvolver que antes eran impensables.
Só me queda por dicir que en todo este camiño hai un personaxe que estivo petando na miña cabeciña e non é outro que Mafalda, que aínda que tamén aparece neste momento da historia onde se procura un cambio no modelo industrial a todos os niveis, conleva unha reflexión sobre as tiras cómicas dos periódicos onde se tratan temas directamente da realidade. O punto de mira hai que polo nas historias máis longas e desenvolvidas, no relato dunha banda deseñada entendida coma unha narración completa, onde o que imperaba eran os relatos de puro entretemento e aventuras para un obxectivo de público de pouca idade. O punto de inflexión está no acompañamento do público lector de cómics segundo vai crecendo que fai necesario unha industria e un punto de vista diferente.
Boa lectura!
Esta obra está baixo unha licenza Recoñecemento-CompartirIgual 3.0 Unported de Creative Commons___________________________________________________________
Publicado no Caderno Redelibros. ISSN 2173-1977
venres, marzo 18, 2011
Mauro Entrialgo en CasAmérica
Outro vídeo máis recollido en cartoonando sobre as charlas do Festival VivAmérica 2010. Encárgase Mauro Entrialgo de contar como se reparte o mercado editorial do tebeo.
El pastel del tebeo electrónico.
El pastel del tebeo electrónico.
martes, marzo 15, 2011
Liniers en CasAmérica
Máis vídeos da Noche de cómic del Festival VivAmérica 2010 recollidos en cartoonando. É a quenda do xenial Liniers (paga a pena entrar na súa web!), e a súa relación coa tecnoloxía.
Nuevas tecnologías y como evitarlas.
Nuevas tecnologías y como evitarlas.
xoves, marzo 10, 2011
Darío Adanti en CasAmérica
Outra das charlas que se deron no Festival VivAmérica 2010 sobre a banda deseñada. Esta vez é Darío Adanti quen fala. (vía cartoonando)
El cómic de humor.
El cómic de humor.
luns, marzo 07, 2011
Miguel Brieva en CasAmérica
No blog Cartoonando atopo unhas charlas sobre a banda deseñada que se fixeron dentro da Noche de cómic del Festival VivAmérica 2010. Esta é de Miguel Brieva onde fala da historia do cómic.
El cómic, un terreno fértil, libre y casero para ensanchar la imaginación
El cómic, un terreno fértil, libre y casero para ensanchar la imaginación
sábado, marzo 05, 2011
Na procura do oído absoluto (1)
Baixo a etiqueta en twitter #oído_absoluto irei pondo o que teña que ver con esta procura do oído absoluto.
Aquí irán aparecendo os twitts que conteñan "oído absoluto", "ouvido absoluto" ou a etiqueta #oído_absoluto.
Veremos que camiños transitaremos nesta procura.
Aquí irán aparecendo os twitts que conteñan "oído absoluto", "ouvido absoluto" ou a etiqueta #oído_absoluto.
Veremos que camiños transitaremos nesta procura.
xoves, marzo 03, 2011
Quen son eu?
Durante a miña vida recibín apelativos para definir o meu pensamento ou a miña ideoloxía, sen que a suma de todos eles sexa realmente o que eu penso.
Nacionalista, o único dos termos que eu algunha vez reivindiquei para min, así que ten algún sentido que mo chamaran, aínda que penso que poucas veces coincidiu coa miña idea de nacionalismo. As máis das veces foi coa intención de insulto, polo que pouco debe parecerse ao que eu mesmo penso.
Galleguista, así, "galleguista porque hablas gallego". Pois podería ser, si, pero non todos os que falan galego son galeguistas, ou igual o son e non o saben.
Con eses pelos e esa barba xa pareces un comunista. (A Pasionaria entón non era comunista?)
En discusións sobre política e nacionalismo tamén me caeu o apelativo de terrorista. Debe ser que falando en galego con barba e eses pelos debo causar terror alí por onde paso. Tamén en discusións parecidas saiu o termo Nazi, de NaZionalista, un chiste fácil que pretende ser insulto. Tamén xurde socialista en clave de ofensa.
Teatreiro, titiriteiro, artista, paiaso, apelativos todos que dependen do agarimo co que se digan polo que caen mellor ou peor no meu ánimo.
No tema da lingua tamén me chamaron bárbaro por falar linguas bárbaras, aínda que para ser xustos aquí si que ía con clara intención bromista. Así foi recollido. :) Tamén me dixeron que tiña que falar en "cristiano", debe ser que non hai ningún galego cristiano.
E falando de relixión: ateo, agnóstico, herexe, pretendendo ofenderme, coa mesma facilidade que cristiano ou moro.
Non só tratan de definirme con palabras tamén me aconsellan que debo ler ou non. "Como les El Mundo? Ti terías que ler El País?" ou coa mesma facilidade, "Como les El País?" "Que é iso da Nosa Terra?, iso é moi radical." "O Faro de Vigo non é un periódico". "A voz de Galicia non é un periódico serio, é moi subxectivo". "Público, non son obxectivos". "Le monde diplomatique????" "Que fas lendo o ABC? espero que só leas a parte cultural". E así con calquera periódico, como se eu non soubera que é o que me gusta ou que todos teñen unha liña editorial. Ocorre outro tanto cos libros. Hai libros que se poden ler e outros que non. Non vaia ser que "me confundan".
O ímpetu tómase na maior parte das veces como radicalismo. Así que si, tamén son un radical.
Liberal tamén caeu no meu saco. Pero sen saber moi ben a que se refiren. Por un lado como resposta a unha broma que lle gastei a un amigo facéndolle crer que eu era homosexual, a súa resposta foi que non lle sorprendía pois sempre "fuches moi liberal". Outras veces polas miñas opinións: O que ocorre é que ti es un liberal.
Hai conclusións sobre a miña ideoloxía... Ti non es (poñan aquí o que sexa), ti es un idealista... ou un utópico... ou un romántico. (Teño que dicir que si, que romántico pode ser unha definición coa que estea dacordo, non sei se no sentido atribuído en cada momento).
E podo ser un radical no meu pensamento ou un completo insulso que non se molla en nada. Todo isto sempre dende a posición inamovible do observador.
Case calquera das definicións sobre a miña ideoloxía poderían ser tratadas para os colectivos que a reivindican para si como un insulto, posto que o meu pensamento se atopa moi lonxe do que eles defenden.
Como xa dixen o termo nacionalista é o único que recoñezo porque eu mesmo o reivindiquei para min, mais resulta que agora mesmo cuestione os argumentos que sempre usei. De tal maneira que podedes chamarme incoherente por non pensar o que pensaba, mais eu penso que son coherente co meu camiño vital, de maneira que só non cambia quen non vive.
Pódese ser un conservador, un progresista, un tradicionalista, un rompedor. Pódese ser neofalante ou paleofalante, nacer na cidade ou na aldea, ser de letras ou de ciencias, traballador por conta allea ou autónomo, home ou muller, coherente ou incoherente, homo ou hetero, branco ou negro, de dereitas ou de esquerdas, guapo ou feo, do norte ou do sur, de nocilla ou de nutella, de negro ou de rubio, de cola-cao ou de nesquik, de Astérix ou de Tintín, do Barça ou do Madrid, de coca ou de pepsi, de windows ou de MacOS (ou de Linus)... unha chea de encadramentos onde situar aos demais e a nós mesmos.
Sospeito que esta sorte de cuadrícula serve para ter a ilusión de que se entende a realidade e que se é capaz de definila, aínda que non se comprenda.
Suponse que cada un estará realmente na intersección das definicións que fan todos os demais. Mais resulta difícil compaxinar moitas interseccións.
Rebelarse ou protestar contra algunha das definicións que os demais volcan sobre un é un erro ademáis de resultar completamente inútil. A miña sospeita, a modo de conclusión, é que o que os demais escoitan de ti non é o que ti digas en cada momento, se non que todo pasa polo filtro do encadramento a priori no que cada persoa te situou, polo que nunca se terá a certeza de que as túas verbas son escoitadas en realidade.
Tal vez todo isto funcione en min exactamente da mesma forma que acabo de describir, é o máis probable. Terei que estar atento para escoitar (realmente) o que me din.
E a pesares de todo isto, eu non sei se son mirinho ou curioso impertinente: http://mirinho.sonche.eu
Nacionalista, o único dos termos que eu algunha vez reivindiquei para min, así que ten algún sentido que mo chamaran, aínda que penso que poucas veces coincidiu coa miña idea de nacionalismo. As máis das veces foi coa intención de insulto, polo que pouco debe parecerse ao que eu mesmo penso.
Galleguista, así, "galleguista porque hablas gallego". Pois podería ser, si, pero non todos os que falan galego son galeguistas, ou igual o son e non o saben.
Con eses pelos e esa barba xa pareces un comunista. (A Pasionaria entón non era comunista?)
En discusións sobre política e nacionalismo tamén me caeu o apelativo de terrorista. Debe ser que falando en galego con barba e eses pelos debo causar terror alí por onde paso. Tamén en discusións parecidas saiu o termo Nazi, de NaZionalista, un chiste fácil que pretende ser insulto. Tamén xurde socialista en clave de ofensa.
Teatreiro, titiriteiro, artista, paiaso, apelativos todos que dependen do agarimo co que se digan polo que caen mellor ou peor no meu ánimo.
No tema da lingua tamén me chamaron bárbaro por falar linguas bárbaras, aínda que para ser xustos aquí si que ía con clara intención bromista. Así foi recollido. :) Tamén me dixeron que tiña que falar en "cristiano", debe ser que non hai ningún galego cristiano.
E falando de relixión: ateo, agnóstico, herexe, pretendendo ofenderme, coa mesma facilidade que cristiano ou moro.
Non só tratan de definirme con palabras tamén me aconsellan que debo ler ou non. "Como les El Mundo? Ti terías que ler El País?" ou coa mesma facilidade, "Como les El País?" "Que é iso da Nosa Terra?, iso é moi radical." "O Faro de Vigo non é un periódico". "A voz de Galicia non é un periódico serio, é moi subxectivo". "Público, non son obxectivos". "Le monde diplomatique????" "Que fas lendo o ABC? espero que só leas a parte cultural". E así con calquera periódico, como se eu non soubera que é o que me gusta ou que todos teñen unha liña editorial. Ocorre outro tanto cos libros. Hai libros que se poden ler e outros que non. Non vaia ser que "me confundan".
O ímpetu tómase na maior parte das veces como radicalismo. Así que si, tamén son un radical.
Liberal tamén caeu no meu saco. Pero sen saber moi ben a que se refiren. Por un lado como resposta a unha broma que lle gastei a un amigo facéndolle crer que eu era homosexual, a súa resposta foi que non lle sorprendía pois sempre "fuches moi liberal". Outras veces polas miñas opinións: O que ocorre é que ti es un liberal.
Hai conclusións sobre a miña ideoloxía... Ti non es (poñan aquí o que sexa), ti es un idealista... ou un utópico... ou un romántico. (Teño que dicir que si, que romántico pode ser unha definición coa que estea dacordo, non sei se no sentido atribuído en cada momento).
E podo ser un radical no meu pensamento ou un completo insulso que non se molla en nada. Todo isto sempre dende a posición inamovible do observador.
Case calquera das definicións sobre a miña ideoloxía poderían ser tratadas para os colectivos que a reivindican para si como un insulto, posto que o meu pensamento se atopa moi lonxe do que eles defenden.
Como xa dixen o termo nacionalista é o único que recoñezo porque eu mesmo o reivindiquei para min, mais resulta que agora mesmo cuestione os argumentos que sempre usei. De tal maneira que podedes chamarme incoherente por non pensar o que pensaba, mais eu penso que son coherente co meu camiño vital, de maneira que só non cambia quen non vive.
Pódese ser un conservador, un progresista, un tradicionalista, un rompedor. Pódese ser neofalante ou paleofalante, nacer na cidade ou na aldea, ser de letras ou de ciencias, traballador por conta allea ou autónomo, home ou muller, coherente ou incoherente, homo ou hetero, branco ou negro, de dereitas ou de esquerdas, guapo ou feo, do norte ou do sur, de nocilla ou de nutella, de negro ou de rubio, de cola-cao ou de nesquik, de Astérix ou de Tintín, do Barça ou do Madrid, de coca ou de pepsi, de windows ou de MacOS (ou de Linus)... unha chea de encadramentos onde situar aos demais e a nós mesmos.
Sospeito que esta sorte de cuadrícula serve para ter a ilusión de que se entende a realidade e que se é capaz de definila, aínda que non se comprenda.
Suponse que cada un estará realmente na intersección das definicións que fan todos os demais. Mais resulta difícil compaxinar moitas interseccións.
Rebelarse ou protestar contra algunha das definicións que os demais volcan sobre un é un erro ademáis de resultar completamente inútil. A miña sospeita, a modo de conclusión, é que o que os demais escoitan de ti non é o que ti digas en cada momento, se non que todo pasa polo filtro do encadramento a priori no que cada persoa te situou, polo que nunca se terá a certeza de que as túas verbas son escoitadas en realidade.
Tal vez todo isto funcione en min exactamente da mesma forma que acabo de describir, é o máis probable. Terei que estar atento para escoitar (realmente) o que me din.
E a pesares de todo isto, eu non sei se son mirinho ou curioso impertinente: http://mirinho.sonche.eu
martes, marzo 01, 2011
Poema sinfónico para 100 metrónomos
Ligeti.
Impresiona como do caos van saíndo ritmos, pautas, ambientes... Metáfora da vida e da morte.
Impresiona como do caos van saíndo ritmos, pautas, ambientes... Metáfora da vida e da morte.
mércores, febreiro 23, 2011
Non os votes
(Imaxe recollida en http://cafetasblog.wordpress.com/)
A aprobación da Lei Sinde por parte de PSOE, PP e CIU provocou o movemento #nonosvotes en twitter. Aínda na convicción de que a Lei Sinde non vai servir de nada, e que pode traer máis problemas dos que xa existen, non é de extrañar que servise de última gota do vaso polo absurdo de lexislar sobre o que non se coñece en absoluto.
Este movemento de #nonosvotes é o resultado da fartura da clase política que nos toca sufrir nestes momentos. Só hai que ver o mapa do corruptómetro:
Ver Mapa de Corrupción por Partidos Políticos nun mapa máis grande
Este mapa está elaborado cos casos de corrupción que se están recollendo no corruptómetro, onde se pode consultar cada un dos casos recopilados. É un mapa tremendamente indicativo da aplastante realidade da clase política por completo nefasta.
O corruptómetro é unha máis das accións que se están a facer na wiki de nolesvotes.org, que parte da iniciativa nolesvotes.com iniciada en twitter.
Esta iniciativa tráeme algunhas preguntas sobre o funcionamento da democracia e dos mecanismos dos cidadáns para tentar incidir sobre a súa realidade política. Tamén sobre a influencia que pode ter nunhas eleccións municipais onde todo pode ser terxiversado. Cuestiono a idea de pedir que "non se vote" a determinados partidos cando o que di a lóxica sería plantear unha iniciativa política que se presentase ás eleccións.
Aínda con estas e outras preguntas a iniciativa gústame por ser simple, por concretar un principio (Lei Sinde) claro e porque neste sistema case bipartidista o que lles pode facer dano é precisamente que se faga trasvase de votos en contra dos principais partidos.
Paréceme incrible o desprecio dos partidos implicados nesta iniciativa por ser "cousa duns poucos internautas". Como se os internautas non foran cidadáns!
____________________________________________________
Deixo aquí, e subscribo, o manifesto NON OS VOTES
O próximo 22 de maio, os cidadáns españois están convocados ás urnas para votar aos seus representantes públicos en todos os concellos e nalgúns parlamentos autonómicos. Os representantes elixidos terán ao seu cargo a xestión de miles de millóns de euros durante un período de catro anos, razón máis que suficiente para extremar as precaucións dos votantes: ao longo dos últimos anos,o nivel de corrupción na política española disparouse de maneira alarmante en todo o arco parlamentario.
PSOE, PP e CiU son as tres formacións políticas que pactaron para resucitar a Lei Sinde no Senado, unha lei que permite censurar Internet por vía administrativa, sen unha intervención xudicial que garanta a tutela efectiva dos cidadáns. Ao xuíz que deba validar o peche estaralle vedado analizar o fondo do asunto, isto é, a vulneración de dereitos de propiedade intelectual ou a posibilidade de producir un prexuízo patrimonial por parte da páxina web cuxa clausura se solicite. A Lei Sinde crea un "burato libre de xuíces" onde a decisión é tomada por unha comisión administrativa nomeada polo goberno, para evitar o que ata o momento viña ocorrendo: que os xuíces non daban a razón ás reclamacións da industria dos contidos.
A Lei Sinde é ineficaz. Non aborda unha reforma integral da lexislación de propiedade intelectual, único camiño para favorecer a xusta retribución dos creadores e artistas no marco dunha sociedade de cultura dixital. Aínda así, e a pesar da oposición dunha parte importante da sociedade incluíndo creadores e artistas, PSOE, PP e CiU votaron a favor dela. Pesaron máis as presións de gobernos estranxeiros e de grupos minoritarios que o interese social. Pero non todo é culpa dos nosos representantes: nós elixímolos, por acción ou omisión.
Desde Nolesvotes.com consideramos que PSOE, PP e CiU faltaron á súa principal obrigación coa cidadanía: defender a Constitución que xuraron ou prometeron acatar. A Lei Sinde somete Internet a unha lexislación excepcional, con grave diminución dos dereitos á liberdade de expresión e información e á tutela xudicial efectiva, posibilitando un maior control político da rede.
A túa decisión é importante. Non che pedimos o voto para ningún partido concreto, nin que votes en branco, nin que te absteñas, senón que te informes para comprobar que existen alternativas contrarias á Lei Sinde en todo o espectro ideolóxico. Pedímosche que defendas a liberdade na rede co teu voto, non apoiando a aqueles que cos seus actos fixéronse claramente merecedores dun voto de castigo.
O próximo 22 de maio, NON OS VOTES.
---------
Contido orixinal: http://www.nolesvotes.com
Hashtag en twitter: #nolesvotes
(Texto en galego collido de http://mskina.blogspot.com/2011/02/nos-os-votes-botaos.html)
martes, febreiro 22, 2011
Andaina na serra do Galiñeiro
Eu son dos que penso que o vento é unha forma de enerxía que hai que utilizar, que as enerxías chamadas "limpas" son a verdadeira alternativa para este mundo completamente esquilmado. Claro que tamén penso que ten que vir acompañado dun uso máis reponsable do consumo enerxético.
Penso que os muíños de vento son unha tecnoloxía que hai que potenciar, unha tecnoloxía que non é nova, que de sempre se utilizou. Os muíños de vento foron utilizados sobre todo en lugares onde non había a forza da auga dos ríos.
Mais resulta que no momento no que os aeroxeradores, que transforman a forza do vento en electricidade, comezan a ser "rentables" económicamente os "responsables" de turno quedan cegos por ver só e exclusivamente nunha dirección. A colocación dos aeroxeradores ten que ter en conta o impacto que sobre outros elementos causan.
Este é o caso da Serra do Galiñeiro. Un lugar cheo de recursos ambientais, xeolóxicos, paisaxísticos, etnográficos, arqueolóxicos e sociais de gran importancia. Unha chea de recursos que non se usan, que non se aproveitan, que non se protexen, que non se espallan. Unha chea de recursos que poderían ser rentables incluso de maneira económica, de forma responsable e autosostible.
Pero o único que se lle ocorre a estes políticos é un parque eólico que levaría por diante a tremenda riqueza desta serra.
É por todo isto que o domingo pasado houbo unha andaina reivindicativa pola protección da Serra do Galiñeiro. Arredor de 1500 persoas no monte nun día cheo de néboa, chuvia e vento.
Escoitarán os políticos as voces da xente que representan?
Deixo aquí o Manifesto pola protección da Serra do Galiñeiro.
MANIFESTO POLA PROTECCIÓN DA SERRA DO GALIÑEIRO
A Serra do Galiñeiro, lugar natural de encontro dos Concellos de Vigo, Gondomar, Mos, O Porriño e Tui, alberga numerosos valores ambientais, xeolóxicos, paisaxísticos, etnográficos, arqueolóxicos e sociais, polo que as asociacións cidadás que subscribimos este manifesto, consideramos que teñen que ser protexidos ao amparo das lexislacións europea, galega e municipal vixentes.
Na actualidade só os PXOM de Vigo e o Porriño inclúen a súa parte da Serra como Espazo Natural de Protección, a pesar de que o valor desta está avalado por documentos como o da Comisión de Espazos Naturais da Axenda 21 promovida pola Concellería de Medio Ambiente do Concello de Gondomar no 2009 e o anuncio da ampliación do Parque Natural do Monte Aloia a todo o cordal do Galiñeiro por parte do Conselleiro de Medio Ambiente e os rexidores dos concellos implicados no 2008. Non obstante a día de hoxe non só, non se cumpriron esas expectativas, senón que as ameazas sobre a Serra aumentaron.
Solicitamos a protección da Serra do Galiñeiro para preservar todos os seus valores para goce de todas e todos nós, así como das xeracións vindeiras porque queremos seguir tendo:
Un referente paisaxístico nas bisbarras do Val Miñor, Vigo, A Louriña, Baixo Miño e O Morrazo pola súa elevada altitude e polas formacións rochosas que a configuran.
Un rico patrimonio xeolóxico, tanto polas súas formacións de gneis de riebeckita nos cumes máis altos da Serra, como polos seus valores tectónicos únicos no mundo. Destacamos como formacións xeomorfolóxicas de orixe periglaciar a “Cova da Becha”, a “Lapa da Moura”, O monte dos Arruídos en Vincios ou a dos Milagres da Trapa nos Cabreiros.
Hábitats de breixeiras húmidas, brañas, turbeiras e matogueiras de influencia mediterránea e termófilas con endemismos, algúns deles catalogados pola Directiva Europea 43/92/CEE, como “Hábitats Prioritarios” como as "Breixeiras húmidas atlánticas meridionais de Ericas" ou “Hábitats de Interese Comunitario” como as "Breixeiras secas” e os "Pastos pioneiros en superficies rochosas". Queremos protexer a fauna de escasa presenza en Galiza, coma a azulenta papuda, ou endemismos coma a saramaganta Chioglossa lusitanica ou a rá patilonga. Tamén a avifauna migratoria como o picanzo real ou o pedreiro cincento. A ampliación da superficie protexida do Parque Natural do Monte Aloia a toda a Serra do Galiñeiro garantiría a continuidade dos ecosistemas imprescindibles para todas estas especies animais e vexetais da Serra.
Queremos seguir a disfrutar das pegadas da presenza humana en época prehistórica, dos petróglifos como o de “Auga da Laxe” de características únicas no continente europeo e das mámoas como as dos Bromús e as do chan das Moutas. De época histórica temos elementos importantes da arquitectura popular: presas, levadas, muíños de auga, abrigueiros para pastoreo comunal e para os obradoiros de cantería artesanal como foi a “Casa do Demo”.
E por se non presentaran xa por si mesas valores xeolóxicos singulares, as numerosas cavidades existentes na Serra do Galiñeiro, contan con elementos arqueolóxicos de orixe prehistórica e medieval, ademais de acoller un rico e variado patrimonio inmaterial, que se expresa en numerosas lendas populares e nun amplo abano de seres mitolóxicos.
Toda a Serra do Galiñeiro ofrece numerosos servizos económicos, de lecer, deportivos e culturais nunha área tan densamente poboada como é a área metropolitana de Vigo. Actividades deportivas e de ocio como o sendeirismo, a escalada, competicións de carreiras de orientación, colleita de cogumelos etc, ás que temos que sumar os aspectos didácticos relacionados coas Ciencias Naturais e Sociais que ofrece a Serra.
Amais disto, o Galiñeiro prové ao encoro de Zamáns e as súas augas subterráneas abastecen as traídas de aguas da veciñanza de toda es a contorna. Tamén acolle pastoreo de gado ceibe: cabalos, vacas, ovellas e cabras. As greas dos cabalos do monte galego permiten a celebración de dous Curros, o de Vincios e o de Morgadáns. Esta raza equina autóctona está actualmente en perigo de extinción, e a súa protección especial figura no Real decreto 1682/1977.
Queremos continuar coa xestión de aproveitamento multifuncional que moitas Comunidades de Montes e veciños, ou particulares fan da Serra, sustento de actividades culturais nas parroquias, e verdadeiras dinamizadoras da cultura do pobo.
Por todo o expresado denunciamos os proxectos e actuacións altamente impactantes que destragan a Serra, impulsados por un desarrollismo que ignora as súas catastróficas actuacións: plantacións de especies foráneas como eucaliptos ou piñeiros que reducen a biodiversidade e aumentan o risco de incendios, zonas inzadas de acacias, proliferación de canteiras, moitas delas ilegais pero que continúan en activo, así como canteiras en desuso sen a debida restauración. A presión de grandes infraestruturas como a construción de parques eólicos, estradas de circunvalación de áreas urbanas, son novas ameazas que se suman ao deterioro habitual que supoñen as pistas e movementos de terra sen control, os vertedoiros incontrolados de lixo e entullos, o tránsito frecuente de motos de cross e quads fora dos camiños e incluso a acampada ilegal.
Invitamos a toda a cidadanía, asociacións, clubs, entidades etc a sumárense a esta acción “Pola protección da Serra do Galiñeiro”, a traballar, aportar ideas que apoien a salvagarda das riquezas naturais, culturais e sociais que alberga e conduzan á declaración da súa protección.
Subscriben e apoian este manifesto:
A.C. Berra Val Miñor.
Adega.
Amigos da Terra
AGA: Asociación Galega de Apicultura
A Ría Non Se Vende
Asociación “A GROBA”
Asociación Cultural, Deportiva e Ecoloxista treze-catorze de Salceda de Caselas
Asociación Cultural “FESTA DA PREHISTORIA” de MOS
Asociación Veciñal Casco Vello de Vigo
Asociación de Veciños de Vincios
Centro Cultural as Pedriñas de Tameiga, Mos
Clube Espelelóxico Maúxo
Club de Montaña e Escalado AZIMUT
Club Peña Trevinca Montañeiros de Galicia
Club Montañaieros Celtas
Clube de montaña Xistra
Federación Galega de Montañismo
Comunidade de Montes de Vincios
Instituto de estudos Miñoranos
ÓutroVigoEPosible
Plataforma pola Defensa da Ría de Vigo Cíes
Salvemos Monteferro
S.O.S. Groba
Verdagaia
Penso que os muíños de vento son unha tecnoloxía que hai que potenciar, unha tecnoloxía que non é nova, que de sempre se utilizou. Os muíños de vento foron utilizados sobre todo en lugares onde non había a forza da auga dos ríos.
Mais resulta que no momento no que os aeroxeradores, que transforman a forza do vento en electricidade, comezan a ser "rentables" económicamente os "responsables" de turno quedan cegos por ver só e exclusivamente nunha dirección. A colocación dos aeroxeradores ten que ter en conta o impacto que sobre outros elementos causan.
Este é o caso da Serra do Galiñeiro. Un lugar cheo de recursos ambientais, xeolóxicos, paisaxísticos, etnográficos, arqueolóxicos e sociais de gran importancia. Unha chea de recursos que non se usan, que non se aproveitan, que non se protexen, que non se espallan. Unha chea de recursos que poderían ser rentables incluso de maneira económica, de forma responsable e autosostible.
Pero o único que se lle ocorre a estes políticos é un parque eólico que levaría por diante a tremenda riqueza desta serra.
É por todo isto que o domingo pasado houbo unha andaina reivindicativa pola protección da Serra do Galiñeiro. Arredor de 1500 persoas no monte nun día cheo de néboa, chuvia e vento.
Escoitarán os políticos as voces da xente que representan?
Deixo aquí o Manifesto pola protección da Serra do Galiñeiro.
MANIFESTO POLA PROTECCIÓN DA SERRA DO GALIÑEIRO
A Serra do Galiñeiro, lugar natural de encontro dos Concellos de Vigo, Gondomar, Mos, O Porriño e Tui, alberga numerosos valores ambientais, xeolóxicos, paisaxísticos, etnográficos, arqueolóxicos e sociais, polo que as asociacións cidadás que subscribimos este manifesto, consideramos que teñen que ser protexidos ao amparo das lexislacións europea, galega e municipal vixentes.
Na actualidade só os PXOM de Vigo e o Porriño inclúen a súa parte da Serra como Espazo Natural de Protección, a pesar de que o valor desta está avalado por documentos como o da Comisión de Espazos Naturais da Axenda 21 promovida pola Concellería de Medio Ambiente do Concello de Gondomar no 2009 e o anuncio da ampliación do Parque Natural do Monte Aloia a todo o cordal do Galiñeiro por parte do Conselleiro de Medio Ambiente e os rexidores dos concellos implicados no 2008. Non obstante a día de hoxe non só, non se cumpriron esas expectativas, senón que as ameazas sobre a Serra aumentaron.
Solicitamos a protección da Serra do Galiñeiro para preservar todos os seus valores para goce de todas e todos nós, así como das xeracións vindeiras porque queremos seguir tendo:
Un referente paisaxístico nas bisbarras do Val Miñor, Vigo, A Louriña, Baixo Miño e O Morrazo pola súa elevada altitude e polas formacións rochosas que a configuran.
Un rico patrimonio xeolóxico, tanto polas súas formacións de gneis de riebeckita nos cumes máis altos da Serra, como polos seus valores tectónicos únicos no mundo. Destacamos como formacións xeomorfolóxicas de orixe periglaciar a “Cova da Becha”, a “Lapa da Moura”, O monte dos Arruídos en Vincios ou a dos Milagres da Trapa nos Cabreiros.
Hábitats de breixeiras húmidas, brañas, turbeiras e matogueiras de influencia mediterránea e termófilas con endemismos, algúns deles catalogados pola Directiva Europea 43/92/CEE, como “Hábitats Prioritarios” como as "Breixeiras húmidas atlánticas meridionais de Ericas" ou “Hábitats de Interese Comunitario” como as "Breixeiras secas” e os "Pastos pioneiros en superficies rochosas". Queremos protexer a fauna de escasa presenza en Galiza, coma a azulenta papuda, ou endemismos coma a saramaganta Chioglossa lusitanica ou a rá patilonga. Tamén a avifauna migratoria como o picanzo real ou o pedreiro cincento. A ampliación da superficie protexida do Parque Natural do Monte Aloia a toda a Serra do Galiñeiro garantiría a continuidade dos ecosistemas imprescindibles para todas estas especies animais e vexetais da Serra.
Queremos seguir a disfrutar das pegadas da presenza humana en época prehistórica, dos petróglifos como o de “Auga da Laxe” de características únicas no continente europeo e das mámoas como as dos Bromús e as do chan das Moutas. De época histórica temos elementos importantes da arquitectura popular: presas, levadas, muíños de auga, abrigueiros para pastoreo comunal e para os obradoiros de cantería artesanal como foi a “Casa do Demo”.
E por se non presentaran xa por si mesas valores xeolóxicos singulares, as numerosas cavidades existentes na Serra do Galiñeiro, contan con elementos arqueolóxicos de orixe prehistórica e medieval, ademais de acoller un rico e variado patrimonio inmaterial, que se expresa en numerosas lendas populares e nun amplo abano de seres mitolóxicos.
Toda a Serra do Galiñeiro ofrece numerosos servizos económicos, de lecer, deportivos e culturais nunha área tan densamente poboada como é a área metropolitana de Vigo. Actividades deportivas e de ocio como o sendeirismo, a escalada, competicións de carreiras de orientación, colleita de cogumelos etc, ás que temos que sumar os aspectos didácticos relacionados coas Ciencias Naturais e Sociais que ofrece a Serra.
Amais disto, o Galiñeiro prové ao encoro de Zamáns e as súas augas subterráneas abastecen as traídas de aguas da veciñanza de toda es a contorna. Tamén acolle pastoreo de gado ceibe: cabalos, vacas, ovellas e cabras. As greas dos cabalos do monte galego permiten a celebración de dous Curros, o de Vincios e o de Morgadáns. Esta raza equina autóctona está actualmente en perigo de extinción, e a súa protección especial figura no Real decreto 1682/1977.
Queremos continuar coa xestión de aproveitamento multifuncional que moitas Comunidades de Montes e veciños, ou particulares fan da Serra, sustento de actividades culturais nas parroquias, e verdadeiras dinamizadoras da cultura do pobo.
Por todo o expresado denunciamos os proxectos e actuacións altamente impactantes que destragan a Serra, impulsados por un desarrollismo que ignora as súas catastróficas actuacións: plantacións de especies foráneas como eucaliptos ou piñeiros que reducen a biodiversidade e aumentan o risco de incendios, zonas inzadas de acacias, proliferación de canteiras, moitas delas ilegais pero que continúan en activo, así como canteiras en desuso sen a debida restauración. A presión de grandes infraestruturas como a construción de parques eólicos, estradas de circunvalación de áreas urbanas, son novas ameazas que se suman ao deterioro habitual que supoñen as pistas e movementos de terra sen control, os vertedoiros incontrolados de lixo e entullos, o tránsito frecuente de motos de cross e quads fora dos camiños e incluso a acampada ilegal.
Invitamos a toda a cidadanía, asociacións, clubs, entidades etc a sumárense a esta acción “Pola protección da Serra do Galiñeiro”, a traballar, aportar ideas que apoien a salvagarda das riquezas naturais, culturais e sociais que alberga e conduzan á declaración da súa protección.
Subscriben e apoian este manifesto:
A.C. Berra Val Miñor.
Adega.
Amigos da Terra
AGA: Asociación Galega de Apicultura
A Ría Non Se Vende
Asociación “A GROBA”
Asociación Cultural, Deportiva e Ecoloxista treze-catorze de Salceda de Caselas
Asociación Cultural “FESTA DA PREHISTORIA” de MOS
Asociación Veciñal Casco Vello de Vigo
Asociación de Veciños de Vincios
Centro Cultural as Pedriñas de Tameiga, Mos
Clube Espelelóxico Maúxo
Club de Montaña e Escalado AZIMUT
Club Peña Trevinca Montañeiros de Galicia
Club Montañaieros Celtas
Clube de montaña Xistra
Federación Galega de Montañismo
Comunidade de Montes de Vincios
Instituto de estudos Miñoranos
ÓutroVigoEPosible
Plataforma pola Defensa da Ría de Vigo Cíes
Salvemos Monteferro
S.O.S. Groba
Verdagaia
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)