A Gentalha do Pichel preséntannos un vídeo resumo sobre o seu traballo durante tres anos na procura do personaxe do Apalpador. Moi interesante!!!!
luns, decembro 24, 2012
luns, decembro 17, 2012
Miguelanxo Prado
Se alguén pretende facer unha lista de autores de banda deseñada en Galicia, non ten outra opción que comezar por Miguelanxo Prado. E é que en cada conversa, discusión, charla sobre a banda deseñada galega o nome de Miguelanxo aparece con total seguridade. É a referencia, a columna central do mundiño do cómic en Galiza.
Os seus inicios foron no Fanzine Xofre: historieta galega, onde xunto a Fran Jaraba e Xan Carlos López publicou un primeiro número alá polo ano 1979, aínda que non conseguiron publicar un segundo. Este primeiro número, comentado, pode consultarse na páxina web de culturagalega.
Vivindo en Barcelona, foi publicando para as revistas Creepy, Fanzine Zero, Comix Internacional, 1984, Zona 84, El Jueves, Cairo e Cimoc. Das historietas que foron saíndo nestas revistas fixéronse recopilatorios en forma de álbum.
Autor de gran recoñecemento internacional que, non obstante, lamenta que a súa obra non puidera ser publicada na lingua orixinal na que foi escrita. Nunha recente entrevista a propósito da publicación en galego de Trazo de xiz, Miguelanxo reflexionaba sobre a realidade do "mercado" da banda deseñada galega.
Autor inquedo, non para de buscar o estilo que mellor se adapte á historia que quere contar, cousa que tamén lle trae críticas que din que non é recoñecible dunha obra a outra. Non obstante, existe unha homoxeneidade tanto no debuxo como na forma de narrar, unha visión un tanto pesimista, nostálxica, de distancia co ser humano. Nas súas obras, a distancia entre o lector e o narrado fai que un non se sinta identificado co protagonista da historia, tal vez coas excepcións de Trazo de xiz e De profundis, de tal maneira que todo é recoñecible no ser humano pero cunha visión externa, polo que consegue facer crítica do ser humano sen que quen o está lendo se sinta atacado. Esta distancia conduce inevitablemente á reflexión, ao recoñecemento das miserias humanas para pararse a pensar. Poderíase dicir que Miguelanxo realiza unha “autocrítica do lector”.
En Trazo de xiz, a historia é máis intimista, máis en primeira persoa, pero unha primeira persoa de cada personaxe. O lector vai percibindo a historia dende os ollos subxectivos de cada un dos co protagonistas. Parámonos un pouco máis en Trazo de xiz porque é a obra máis celebrada de Miguelanxo, onde se rompe a distancia co lector, onde se rompe o tempo, onde se rompe a cuarta parede da lectura, onde a realidade e a imaxinación dan lugar a unha experiencia lectora diferente e enriquecedora.
Mais do que se trata é de gozar da lectura das súas obras:
Fragmentos de la enciclopedia délfica é a primeira obra en forma de libro de Miguelanxo na que se xuntan todas as historias que foron aparecendo na revista 1984. É unha obra de ciencia ficción con capítulos autoconclusivos que van narrando momentos concretos da enciclopedia gardada pola cuarta especie, a dos delfíns. Móstrase nesta obra o pesimismo con respecto a humanidade que se repetirá en moitas das súas historias. O propio autor di “o home, a pesares dos seus terribles e constantes erros e á súa cegueira autodestrutiva, continúa a súa evolución, á vez que se expande polo cosmos”.
Tamén publicada por entregas na revista Zona 84 e despois en álbum atópase esta historia situada no futuro onde a ciencia ficción nos achega aos estratos sociais e a maneira de interactuar que moito nos fai lembrar á realidade que nos envolve. Esta obra, prologada polo entusiasta Méndez Ferrín, sitúase nunha sociedade baseada no consumo e na que a corrupción e a destrución dos recursos naturais están a orde do día. Stratos vai viaxando a través das distintas capas sociais, deixando ver todas as teimas e miserias do ser humano.
Historias de humor onde a violencia é a protagonista, a que leva a voz cantante. Isto é o que aparecen en Crónicas incongruentes. Nesta sociedade na que todo é levado ao límite, a violencia colle peso ata facer un esperpento. O máis chamativo é que é unha violencia recoñecible. Pode ser considerado o xermolo das historias de Quotidianía delirante.
Coller a realidade, fixarse nunha cousa en concreto e levala ao límite esaxerándoa. Nisto consisten basicamente as historias de Quotidianía delirante, no que o resultado acaba por parecernos moi coñecido, moi real. Unha imaxinación prodixiosa para darse conta de por onde vai evolucionando a sociedade, cun ton un tanto pesimista que, precisamente, é o que o convirte en algo tan cotián.
En Tangencias abórdanse as relacións de parella que unhas veces por culpa da sociedade, outras por priorizar outras cuestións máis “importantes”, non acaban de funcionar, parellas que só o son de maneira tanxencial. Historias curtas con pequenas diferencias de estilo que, non onstante, acaban por crear unha atmosfera homoxénea, cun certo ton melancólico que non evita a crítica inconsciente da sociedade na que viven as parellas.
No programa Tris Tras Tres, Fernando Luna creou a historia, emitiuse como serial radiofónico e despois Miguelanxo Prado foi o encargado de levar ao cómic as aventuras de Manuel Montano, un detective con ínfulas de grande pero que non é quen de saír dos pequenos enredos do seu barrio. A través de todas as páxinas vai detrás do manancial da noite, un misterio que nin el mesmo sabe se é produto da imaxinación.
A Deputación da Coruña editou no ano 1993 unha compilación de historias curtas de distintas orixes co título de Páxinas crepusculares onde se inclúen as historias As rotas da auga, Bis repetita, Collage dunharenuncia, Silencio de oboe, Demorado crepúsculo de outubro (incluída no álbum Tangencias), todas elas comentadas polo propio autor que indica onde foron publicadas e unha pequena explicación sobre a súa creación. O libro inclúe unha moi interesante introdución de Xavier Seoane, que fai un repaso de toda a obra anterior de Miguelanxo Prado.
A publicación de Trazo de xiz fixo que o recoñecemento como autor de Miguelanxo se acrecentase definitivamente no mundo da banda deseñada internacional. Título imprescindible na obra do autor, serializada previamente na revista Cimoc e publicada despois nun só volume, é a primeira historia longa, pois as anteriores son historias curtas aínda que publicadas en tomos con temática homoxénea. Cóntase a historia de Raúl, que chega a unha illa que non se atopa nos mapas despois dunha treboada. Nela hai un faro que non funciona, unha pousada rexentada por Sara e o seu fillo e Ana, unha rapaza distante que está esperando a alguén. Unha historia onde o tempo non transcorre dunha maneira normal, onde se mestura a fantasía cun certo ar de misterio.
Pedro e o lobo é unha versión do conto infantil e a música de Sergey Prokofiev, no que se fala da historia do grande lobo que vive no monte ao que hai que ter moito medo e moito respecto, mais a prohibición do avó fai que o neno teña curiosidade. Segundo di o propio Miguelanxo é "unha obra que lles gusta aos pais compartir cos fillos".
O exemplo máis claro sobre a faceta internacional de Miguelanxo Prado foi a súa colaboración con Neil Gaiman na obra The Sandman, noites eternas, unha recreación dos personaxes de The Sandman debuxados por grandes ilustradores. Miguelanxo encárgase da historia de Soño, aínda que tamén saen os seus irmáns Eternos.
No ano 2004, o Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia encargoulle a Miguelanxo unha obra para encadrar dentro do ProxectoTerra no que se xeran contidos didácticos. A mansión dos Pampín, que se pode descargar de balde dende a web de Cultura Galega, é a historia dunha familia que herda unha pequena casa con terreo no rural e que a partir de entón se enfronta co mundo da especulación por parte do alcalde, do promotor... Tamén sae a valoración do patrimonio cultural e fai unha crítica xeral á sociedade galega a través da construción e a visión errónea do progreso. O propio autor a considera unha “quotidianía delirante” longa.
De profundis foi o resultado dun longo proceso de creación, no tempo e no traballo, no que participaron o compositor Nani García e a Orquesta Sinfónica de Galicia. Trátase dunha historia onírica na que un pintor e unha violonchelista van contando aos poucos o seu namoramento. Unha vez que o pintor, que quere ser mariño, morre afogado, será guiado por unha serea a través dunha ruta submariña e transformadora.
Para saber máis de Miguelanxo Prado pódese recorrer ao escrito polo seu bo amigo Agustín Fernández Paz: Vintedous fragmentos (unha aproximación á obra de Miguelanxo Prado), ou aos textos que este autor publicou sobre cómic en culturagalega.org.
E ven de publicarse Ardalén, unha extensa novela gráfica longamente agardada e esperada. E precisamente por ser tan agardada creou moita expectativas que nalgúns casos servirán para non gozar da súa lectura. Non é este o caso. Un debuxo inmenso, cheo de vida, plagado de fíos de memoria que todo o inundan. Cóntase a historia de Sabela, que vai na procura de alguén que coñecera ao seu avó Francisco na emigración en América. É a historia de Antonio, ou de Fidel, que ten lembranzas pero que non sabe cales son certas ou as que non. É a historia de Ramón, ou Samuel... É a historia dun tesouro enterrado, do amor de Rosalía, da fada mestra de piano... Lembranzas que constrúen a memoria, que permiten a existencia dunha persoa.
Mesturados no libro aparecen documentos, artigos en revistas especializadas, entradas de enciclopedias... material para completar a historia, para que o lector encha os espazos baleiros, pois o lector ten que estar activo, ten que por a traballar á súa imaxinación. Hai quen insinúa que esta é a mellor obra de Miguelanxo, mais isto só o dirá o tempo. E como vai de lembranzas, recorda algo a De profundis, e é inevitable que se cole Trazo de Xiz, pero non é máis que un recordo personal que nada ten que ver coa realidade, ou si, quen sabe?
Traballo moi persoal é esta “novela gráfica” que empurra o pensamento cara a recordos propios, que fai que as historias se mesturen, as do lector (este que fala polo menos) e as de Ardalén, o vento que provén de América a través do océano e que se cola terra adentro arrastrando recordos de emigración fallidos.
E Miguelanxo Prado xa está a pensar no próximo proxecto que non sabe cal será pero que ten claro que “precisa dun cambio de tema, de tono e de estilo”. E nós estamos xa agardando polo seu próximo cómic. Porque nunca defrauda.
Boa lectura!
Esta obra está baixo unha licenza Recoñecemento-CompartirIgual 3.0 Unported de Creative Commons
___________________________________________________________
Publicado no Caderno Redelibros. ISSN 2173-1977
Os seus inicios foron no Fanzine Xofre: historieta galega, onde xunto a Fran Jaraba e Xan Carlos López publicou un primeiro número alá polo ano 1979, aínda que non conseguiron publicar un segundo. Este primeiro número, comentado, pode consultarse na páxina web de culturagalega.
Vivindo en Barcelona, foi publicando para as revistas Creepy, Fanzine Zero, Comix Internacional, 1984, Zona 84, El Jueves, Cairo e Cimoc. Das historietas que foron saíndo nestas revistas fixéronse recopilatorios en forma de álbum.
Autor de gran recoñecemento internacional que, non obstante, lamenta que a súa obra non puidera ser publicada na lingua orixinal na que foi escrita. Nunha recente entrevista a propósito da publicación en galego de Trazo de xiz, Miguelanxo reflexionaba sobre a realidade do "mercado" da banda deseñada galega.
Autor inquedo, non para de buscar o estilo que mellor se adapte á historia que quere contar, cousa que tamén lle trae críticas que din que non é recoñecible dunha obra a outra. Non obstante, existe unha homoxeneidade tanto no debuxo como na forma de narrar, unha visión un tanto pesimista, nostálxica, de distancia co ser humano. Nas súas obras, a distancia entre o lector e o narrado fai que un non se sinta identificado co protagonista da historia, tal vez coas excepcións de Trazo de xiz e De profundis, de tal maneira que todo é recoñecible no ser humano pero cunha visión externa, polo que consegue facer crítica do ser humano sen que quen o está lendo se sinta atacado. Esta distancia conduce inevitablemente á reflexión, ao recoñecemento das miserias humanas para pararse a pensar. Poderíase dicir que Miguelanxo realiza unha “autocrítica do lector”.
En Trazo de xiz, a historia é máis intimista, máis en primeira persoa, pero unha primeira persoa de cada personaxe. O lector vai percibindo a historia dende os ollos subxectivos de cada un dos co protagonistas. Parámonos un pouco máis en Trazo de xiz porque é a obra máis celebrada de Miguelanxo, onde se rompe a distancia co lector, onde se rompe o tempo, onde se rompe a cuarta parede da lectura, onde a realidade e a imaxinación dan lugar a unha experiencia lectora diferente e enriquecedora.
Mais do que se trata é de gozar da lectura das súas obras:
Fragmentos de la enciclopedia délfica é a primeira obra en forma de libro de Miguelanxo na que se xuntan todas as historias que foron aparecendo na revista 1984. É unha obra de ciencia ficción con capítulos autoconclusivos que van narrando momentos concretos da enciclopedia gardada pola cuarta especie, a dos delfíns. Móstrase nesta obra o pesimismo con respecto a humanidade que se repetirá en moitas das súas historias. O propio autor di “o home, a pesares dos seus terribles e constantes erros e á súa cegueira autodestrutiva, continúa a súa evolución, á vez que se expande polo cosmos”.
Tamén publicada por entregas na revista Zona 84 e despois en álbum atópase esta historia situada no futuro onde a ciencia ficción nos achega aos estratos sociais e a maneira de interactuar que moito nos fai lembrar á realidade que nos envolve. Esta obra, prologada polo entusiasta Méndez Ferrín, sitúase nunha sociedade baseada no consumo e na que a corrupción e a destrución dos recursos naturais están a orde do día. Stratos vai viaxando a través das distintas capas sociais, deixando ver todas as teimas e miserias do ser humano.
Historias de humor onde a violencia é a protagonista, a que leva a voz cantante. Isto é o que aparecen en Crónicas incongruentes. Nesta sociedade na que todo é levado ao límite, a violencia colle peso ata facer un esperpento. O máis chamativo é que é unha violencia recoñecible. Pode ser considerado o xermolo das historias de Quotidianía delirante.
Coller a realidade, fixarse nunha cousa en concreto e levala ao límite esaxerándoa. Nisto consisten basicamente as historias de Quotidianía delirante, no que o resultado acaba por parecernos moi coñecido, moi real. Unha imaxinación prodixiosa para darse conta de por onde vai evolucionando a sociedade, cun ton un tanto pesimista que, precisamente, é o que o convirte en algo tan cotián.
En Tangencias abórdanse as relacións de parella que unhas veces por culpa da sociedade, outras por priorizar outras cuestións máis “importantes”, non acaban de funcionar, parellas que só o son de maneira tanxencial. Historias curtas con pequenas diferencias de estilo que, non onstante, acaban por crear unha atmosfera homoxénea, cun certo ton melancólico que non evita a crítica inconsciente da sociedade na que viven as parellas.
No programa Tris Tras Tres, Fernando Luna creou a historia, emitiuse como serial radiofónico e despois Miguelanxo Prado foi o encargado de levar ao cómic as aventuras de Manuel Montano, un detective con ínfulas de grande pero que non é quen de saír dos pequenos enredos do seu barrio. A través de todas as páxinas vai detrás do manancial da noite, un misterio que nin el mesmo sabe se é produto da imaxinación.
A Deputación da Coruña editou no ano 1993 unha compilación de historias curtas de distintas orixes co título de Páxinas crepusculares onde se inclúen as historias As rotas da auga, Bis repetita, Collage dunharenuncia, Silencio de oboe, Demorado crepúsculo de outubro (incluída no álbum Tangencias), todas elas comentadas polo propio autor que indica onde foron publicadas e unha pequena explicación sobre a súa creación. O libro inclúe unha moi interesante introdución de Xavier Seoane, que fai un repaso de toda a obra anterior de Miguelanxo Prado.
A publicación de Trazo de xiz fixo que o recoñecemento como autor de Miguelanxo se acrecentase definitivamente no mundo da banda deseñada internacional. Título imprescindible na obra do autor, serializada previamente na revista Cimoc e publicada despois nun só volume, é a primeira historia longa, pois as anteriores son historias curtas aínda que publicadas en tomos con temática homoxénea. Cóntase a historia de Raúl, que chega a unha illa que non se atopa nos mapas despois dunha treboada. Nela hai un faro que non funciona, unha pousada rexentada por Sara e o seu fillo e Ana, unha rapaza distante que está esperando a alguén. Unha historia onde o tempo non transcorre dunha maneira normal, onde se mestura a fantasía cun certo ar de misterio.
Pedro e o lobo é unha versión do conto infantil e a música de Sergey Prokofiev, no que se fala da historia do grande lobo que vive no monte ao que hai que ter moito medo e moito respecto, mais a prohibición do avó fai que o neno teña curiosidade. Segundo di o propio Miguelanxo é "unha obra que lles gusta aos pais compartir cos fillos".
O exemplo máis claro sobre a faceta internacional de Miguelanxo Prado foi a súa colaboración con Neil Gaiman na obra The Sandman, noites eternas, unha recreación dos personaxes de The Sandman debuxados por grandes ilustradores. Miguelanxo encárgase da historia de Soño, aínda que tamén saen os seus irmáns Eternos.
No ano 2004, o Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia encargoulle a Miguelanxo unha obra para encadrar dentro do ProxectoTerra no que se xeran contidos didácticos. A mansión dos Pampín, que se pode descargar de balde dende a web de Cultura Galega, é a historia dunha familia que herda unha pequena casa con terreo no rural e que a partir de entón se enfronta co mundo da especulación por parte do alcalde, do promotor... Tamén sae a valoración do patrimonio cultural e fai unha crítica xeral á sociedade galega a través da construción e a visión errónea do progreso. O propio autor a considera unha “quotidianía delirante” longa.
De profundis foi o resultado dun longo proceso de creación, no tempo e no traballo, no que participaron o compositor Nani García e a Orquesta Sinfónica de Galicia. Trátase dunha historia onírica na que un pintor e unha violonchelista van contando aos poucos o seu namoramento. Unha vez que o pintor, que quere ser mariño, morre afogado, será guiado por unha serea a través dunha ruta submariña e transformadora.
Para saber máis de Miguelanxo Prado pódese recorrer ao escrito polo seu bo amigo Agustín Fernández Paz: Vintedous fragmentos (unha aproximación á obra de Miguelanxo Prado), ou aos textos que este autor publicou sobre cómic en culturagalega.org.
E ven de publicarse Ardalén, unha extensa novela gráfica longamente agardada e esperada. E precisamente por ser tan agardada creou moita expectativas que nalgúns casos servirán para non gozar da súa lectura. Non é este o caso. Un debuxo inmenso, cheo de vida, plagado de fíos de memoria que todo o inundan. Cóntase a historia de Sabela, que vai na procura de alguén que coñecera ao seu avó Francisco na emigración en América. É a historia de Antonio, ou de Fidel, que ten lembranzas pero que non sabe cales son certas ou as que non. É a historia de Ramón, ou Samuel... É a historia dun tesouro enterrado, do amor de Rosalía, da fada mestra de piano... Lembranzas que constrúen a memoria, que permiten a existencia dunha persoa.
Mesturados no libro aparecen documentos, artigos en revistas especializadas, entradas de enciclopedias... material para completar a historia, para que o lector encha os espazos baleiros, pois o lector ten que estar activo, ten que por a traballar á súa imaxinación. Hai quen insinúa que esta é a mellor obra de Miguelanxo, mais isto só o dirá o tempo. E como vai de lembranzas, recorda algo a De profundis, e é inevitable que se cole Trazo de Xiz, pero non é máis que un recordo personal que nada ten que ver coa realidade, ou si, quen sabe?
Traballo moi persoal é esta “novela gráfica” que empurra o pensamento cara a recordos propios, que fai que as historias se mesturen, as do lector (este que fala polo menos) e as de Ardalén, o vento que provén de América a través do océano e que se cola terra adentro arrastrando recordos de emigración fallidos.
E Miguelanxo Prado xa está a pensar no próximo proxecto que non sabe cal será pero que ten claro que “precisa dun cambio de tema, de tono e de estilo”. E nós estamos xa agardando polo seu próximo cómic. Porque nunca defrauda.
Boa lectura!
Esta obra está baixo unha licenza Recoñecemento-CompartirIgual 3.0 Unported de Creative Commons___________________________________________________________
Publicado no Caderno Redelibros. ISSN 2173-1977
mércores, setembro 05, 2012
Eleccións á Xunta de Galicia 21 outubro 2012
Xa están aquí!
O 21 de outubro hai eleccións á Xunta de Galicia.
Irei descartando partidos ata dar co que se leve o meu voto.
De momento deixo unha lista de twitter cos partidos e principais personaxes para ver que van dicindo. Se falta algún só tedes que dicirmo!
O 21 de outubro hai eleccións á Xunta de Galicia.
Irei descartando partidos ata dar co que se leve o meu voto.
De momento deixo unha lista de twitter cos partidos e principais personaxes para ver que van dicindo. Se falta algún só tedes que dicirmo!
sábado, xullo 28, 2012
Gdeim Izik - O campamento da Resistencia Saharaui
Impresionante e imprescindible documento sobre Gdeim Izik, o campamento da resistencia Saharaui, o inicio da primavera Árabe.
luns, xullo 16, 2012
Baixa da SGAE
Máis dun ano despois de comezar coa idea de darme de baixa da SGAE, podo dicir que xa non socio desta sociedade.
Chamei para dicir que me quería dar de baixa, pero ata que se cumprira un múltiplo de tres dende que me fixera socio non se levou á asamblea para ratificar a miña baixa. Isto sucedeu e recibín esta carta:
Agora comezarei a rexistrar as miñas (poucas) obras en www.safecreative.org, moi seguramente con licenza CC, e irei compartindo abertamente a través deste mesmo blog e/ou outros lugares.
Chamei para dicir que me quería dar de baixa, pero ata que se cumprira un múltiplo de tres dende que me fixera socio non se levou á asamblea para ratificar a miña baixa. Isto sucedeu e recibín esta carta:
Agora comezarei a rexistrar as miñas (poucas) obras en www.safecreative.org, moi seguramente con licenza CC, e irei compartindo abertamente a través deste mesmo blog e/ou outros lugares.
luns, xullo 02, 2012
venres, maio 04, 2012
Así foi a Sentada Lectora
O sábado 21 de abril anunciouse o acto da Sentada Lectora. O audio aparece neste vídeo xa con imaxes do día 22 de abril de todas as actividades: Migallas, lectura colectiva en silencio, manifesto, Cantares do Brión.
Isto é o que foi a Sentada Lectora (máis ou menos):
Isto é o que foi a Sentada Lectora (máis ou menos):
luns, abril 30, 2012
Fotos de Palcos
Na procura dos palcos da música, tamén aparecen fotos que se van deixando noutros lugares do universo de internet.
Aquí pódense ver as que vou marcando como favoritas no flickr.
E xa postos, aquí pódense ver as que se atopan en Palcos da Música:
Aquí pódense ver as que vou marcando como favoritas no flickr.
E xa postos, aquí pódense ver as que se atopan en Palcos da Música:
mércores, abril 25, 2012
Manifesto a favor da lectura
Aquí está o manifesto a favor da lectura de Espazo Lectura que se leu na Sentada Lectora por Araceli Gonda e Paula Carballeira.
MANIFESTO A FAVOR DA LECTURA
Se hai algo difícil de definir é a experiencia da lectura. Hai tantas lecturas como soños, como ilusións, como vidas, como persoas, como futuros. Ler é conquistar a oportunidade de vivir moitas veces máis das que unha persoa é capaz. Pero, ademais, a lectura é un motor agachado e secreto para chegar moito máis alá. Un motor contra o desánimo, contra a imposición, contra a necidade, contra o descoñecemento, contra a discriminación, contra a tiranía, contra o abuso, contra a inxustiza, contra a ignorancia, contra a indefensión, contra o desalento. A lectura constrúenos como persoas. A lectura é esperanza. É futuro.
Mañá celébrase en todo o mundo o Día Internacional do Libro. Por iso, hoxe, en Gondomar, lendo para medrar, queremos anticiparnos a esa cada vez máis necesaria celebración para imprimirlle un novo espírito. Queremos unirnos na rebelión da lectura.
Vivimos tempos de crise. Tempos de desacougo.
Precisamente por iso debemos ser conscientes, máis conscientes ca nunca de que onde hai libros hai esperanza, porque onde libros hai futuro.
Aquí, en Gondomar, para nós o centro do mundo, sentados cun libro nas mans, poñemos en valor este acto humilde e poderoso que é a lectura, e queremos facer nosa, desde a voz da cidadanía, a máis importante das rebelións: a rebelión da lectura.
Precisamente nestes tempos de crise, cando é máis visible ca nunca que o mundo está gobernado por un diminuto grupo de persoas opulentas e cobizosas que atesouran a maior parte da riqueza, nós reivindicamos outro tipo de riqueza, máis humana, máis xenerosa, máis creativa, moito máis poderosa e moito máis confortable: a que nos dá a lectura.
A lectura é un referente de benestar social.
Precisamente por iso debemos defender o papel da lectura como imprescindible para elevar o nivel educativo, a conciencia crítica, a capacidade analítica e, en definitiva, a calidade de vida e ocio das persoas; indispensable para construír o futuro, indispensable para recuperar a esperanza, indispensable para erguer un porvir presidido pola razón e a dignidade.
Precisamente por iso, hoxe queremos protagonizar a rebelión da lectura. Porque hoxe, a lectura, é máis necesaria ca nunca. Porque hoxe, a da lectura, é unha rebelión imprescindible. A Lei do Libro e a Lectura aprobada polo Parlamento de Galicia e a Ley del Libro aprobada polo Parlamento español establecen que a lectura e o seu fomento deben ser elementos centrais e transversais de todas as accións de goberno, por entender que contribúe decisivamente ao desenvolvemento social, económico, industrial e cultural das sociedades.
Precisamente por iso, neste tempo global de recortes, desde a voz cidadá queremos deixar constancia de que os recursos elementais para o fomento e o hábito da lectura están compostos de vontade, de atención, de imaxinación, de entrega e de boa disposición. E non estamos dispostos a que ningún deses recursos nos sexa escatimado.
Para nós, a lectura ten a palabra. E o valor da palabra é o que nos fai persoas, o que nos distingue dos outros seres vivos. Por iso, nós, cidadás e cidadáns de a pé, reivindicamos a rebelión da lectura.
Proclamamos o seu carácter festivo, o noso dereito ao seu acceso xeralizado inalienable, o seu papel motor, o seu valor subversivo.
A lectura moldea sociedades libres, sociedades críticas, sociedades soñadoras, sociedades renovadoras, sociedades atentas, sociedades capaces, sociedades emprendedoras, sociedades avanzadas.
Precisamente por iso, nun momento coma este, como cidadás e cidadáns, queremos facer nosa a palabra, queremos facer nosa a lectura, e reunímonos para poñela en valor, para encomiala, para saudala, para enxalzala, para reivindicala, para dignificala, para reclamala.
Precisamos reiniciar o mundo, resetealo. E só é posible facelo desde a palabra. Só é posible facelo desde a lectura.
A lectura ten o poder arrebatador das meigas e das treboadas. O feitizo da lúa chea. Fainos brincar, fainos gozar, fainos bailar, fainos bicar praias descoñecidas, fainos acariñar golfiños, fainos voar, fainos chorar, fainos cuspir, fainos viaxar, fainos comprender, fainos sentir, fai que nos emocionemos.
Si, a lectura ten o poder arrebatador das meigas e o feitizo dunha noite de luada. Por iso, para a cidadanía galega, a reivindicación da lectura debe ir acompañada do desenvolvemento social e cultural da nosa lingua, debe ir abeirada nesa ollada milenaria que se nos transmitiu, de xeración en xeración, desde Martín Códax e Afonso X o Sabio, coma un tesouro de valor incalculable. A lectura tamén serve para coñecernos e recoñecernos. Para saber quen somos e de onde vimos.
Hoxe, as novas tecnoloxías están a poñer en valor a lectura. Vivimos nunha sociedade notoriamente dixital, que transforma os hábitos de acceso á información e que fai da lectura unha ferramenta estratéxica. A lectura na actualidade é máis imprescindible ca nunca. Unha sociedade só poderá ser avanzada se é lectora.
A lectura é educación, é formación, é traballo, é investigación, é colaboración, é socialización, é solidariedade, é porvir. A lectura é un motor social para prosperar.
Unha sociedade lectora é unha sociedade capaz. Precisamente por iso non temos dúbidas: onde hai libros, hai futuro. Esta é a nosa revolución. A revolución da cidadanía.
Únete á rebelión da lectura.
MANIFESTO A FAVOR DA LECTURA
Se hai algo difícil de definir é a experiencia da lectura. Hai tantas lecturas como soños, como ilusións, como vidas, como persoas, como futuros. Ler é conquistar a oportunidade de vivir moitas veces máis das que unha persoa é capaz. Pero, ademais, a lectura é un motor agachado e secreto para chegar moito máis alá. Un motor contra o desánimo, contra a imposición, contra a necidade, contra o descoñecemento, contra a discriminación, contra a tiranía, contra o abuso, contra a inxustiza, contra a ignorancia, contra a indefensión, contra o desalento. A lectura constrúenos como persoas. A lectura é esperanza. É futuro.Mañá celébrase en todo o mundo o Día Internacional do Libro. Por iso, hoxe, en Gondomar, lendo para medrar, queremos anticiparnos a esa cada vez máis necesaria celebración para imprimirlle un novo espírito. Queremos unirnos na rebelión da lectura.
Vivimos tempos de crise. Tempos de desacougo.
Precisamente por iso debemos ser conscientes, máis conscientes ca nunca de que onde hai libros hai esperanza, porque onde libros hai futuro.
Aquí, en Gondomar, para nós o centro do mundo, sentados cun libro nas mans, poñemos en valor este acto humilde e poderoso que é a lectura, e queremos facer nosa, desde a voz da cidadanía, a máis importante das rebelións: a rebelión da lectura.
Precisamente nestes tempos de crise, cando é máis visible ca nunca que o mundo está gobernado por un diminuto grupo de persoas opulentas e cobizosas que atesouran a maior parte da riqueza, nós reivindicamos outro tipo de riqueza, máis humana, máis xenerosa, máis creativa, moito máis poderosa e moito máis confortable: a que nos dá a lectura.
A lectura é un referente de benestar social.
Precisamente por iso debemos defender o papel da lectura como imprescindible para elevar o nivel educativo, a conciencia crítica, a capacidade analítica e, en definitiva, a calidade de vida e ocio das persoas; indispensable para construír o futuro, indispensable para recuperar a esperanza, indispensable para erguer un porvir presidido pola razón e a dignidade.
Precisamente por iso, hoxe queremos protagonizar a rebelión da lectura. Porque hoxe, a lectura, é máis necesaria ca nunca. Porque hoxe, a da lectura, é unha rebelión imprescindible. A Lei do Libro e a Lectura aprobada polo Parlamento de Galicia e a Ley del Libro aprobada polo Parlamento español establecen que a lectura e o seu fomento deben ser elementos centrais e transversais de todas as accións de goberno, por entender que contribúe decisivamente ao desenvolvemento social, económico, industrial e cultural das sociedades.
Precisamente por iso, neste tempo global de recortes, desde a voz cidadá queremos deixar constancia de que os recursos elementais para o fomento e o hábito da lectura están compostos de vontade, de atención, de imaxinación, de entrega e de boa disposición. E non estamos dispostos a que ningún deses recursos nos sexa escatimado.Para nós, a lectura ten a palabra. E o valor da palabra é o que nos fai persoas, o que nos distingue dos outros seres vivos. Por iso, nós, cidadás e cidadáns de a pé, reivindicamos a rebelión da lectura.
Proclamamos o seu carácter festivo, o noso dereito ao seu acceso xeralizado inalienable, o seu papel motor, o seu valor subversivo.
A lectura moldea sociedades libres, sociedades críticas, sociedades soñadoras, sociedades renovadoras, sociedades atentas, sociedades capaces, sociedades emprendedoras, sociedades avanzadas.
Precisamente por iso, nun momento coma este, como cidadás e cidadáns, queremos facer nosa a palabra, queremos facer nosa a lectura, e reunímonos para poñela en valor, para encomiala, para saudala, para enxalzala, para reivindicala, para dignificala, para reclamala.
Precisamos reiniciar o mundo, resetealo. E só é posible facelo desde a palabra. Só é posible facelo desde a lectura.
A lectura ten o poder arrebatador das meigas e das treboadas. O feitizo da lúa chea. Fainos brincar, fainos gozar, fainos bailar, fainos bicar praias descoñecidas, fainos acariñar golfiños, fainos voar, fainos chorar, fainos cuspir, fainos viaxar, fainos comprender, fainos sentir, fai que nos emocionemos.
Si, a lectura ten o poder arrebatador das meigas e o feitizo dunha noite de luada. Por iso, para a cidadanía galega, a reivindicación da lectura debe ir acompañada do desenvolvemento social e cultural da nosa lingua, debe ir abeirada nesa ollada milenaria que se nos transmitiu, de xeración en xeración, desde Martín Códax e Afonso X o Sabio, coma un tesouro de valor incalculable. A lectura tamén serve para coñecernos e recoñecernos. Para saber quen somos e de onde vimos.
Hoxe, as novas tecnoloxías están a poñer en valor a lectura. Vivimos nunha sociedade notoriamente dixital, que transforma os hábitos de acceso á información e que fai da lectura unha ferramenta estratéxica. A lectura na actualidade é máis imprescindible ca nunca. Unha sociedade só poderá ser avanzada se é lectora.
A lectura é educación, é formación, é traballo, é investigación, é colaboración, é socialización, é solidariedade, é porvir. A lectura é un motor social para prosperar.
Unha sociedade lectora é unha sociedade capaz. Precisamente por iso non temos dúbidas: onde hai libros, hai futuro. Esta é a nosa revolución. A revolución da cidadanía.
Únete á rebelión da lectura.
martes, abril 17, 2012
Sentada Lectora - Espazo Lectura
Convocatoria de Espazo Lectura para a Sentada Lectora de Gondomar (domingo 22 de abril de 2012, Alameda de Gondomar, 12 horas).
Únete á rebelión da lectura! Colle un libro e ven a Gondomar o domingo 22 de abril para reivindicar a lectura.
venres, abril 13, 2012
mércores, marzo 28, 2012
El mal del cerebro. Parte III
E chegou a terceira parte do documental El mal del cerebro. Coma sempre, moi interesante e impactante.
mércores, marzo 07, 2012
Medievalario
Coñecín a Fran Zabaleta case de casualidade e nese mesmo instante faloume de Redelibros. Lioume para escribir un par de artigos e despois ofrecínme para ler o seu libro, Medievalario, antes de saír á venta.
É obvio que chego tarde. O libro xa está a venta e eu aínda non lin o libro (Se estás lendo este texto é porque xa o lin, claro, que chouchería).
Escribo isto para ir lendo o libro.
Cheguei tarde para a opción de ler o libro en papel, que agora penso que xa o tería lido, aínda que tampouco o podo asegurar. Entón recibín un arquivo .pdf, pensando ademais que me serviría para probar iso da lectura electrónica dun libro.
Comecei por tentar lelo no teléfono móbil, mais quedou claro que non é un formato moi cómodo, máis que nada polo seu tamaño. Así que idea desbotada.
Agora volvo ao principio para tentar lelo no ordenador. Como xa é tarde para lelo antes de que saíse publicado, non teño présa. Mais vou tentar ir lendo un pouco cada día, ou cada dous, e ir escribindo aquí as miñas impresións. Isto pode parecer unha crítica acompasada, pero está bastante lonxe do meu propósito. Escribirei só as miñas impresións de lector, de simple lector, que non é outra cousa que a máis sinxela das realidades.
Actualización: Lectura no móbil desbotada. Lectura no ordenador pouco operativa porque hai moitas distracións cun só click do rato. Coméntollo a Fran e dime que para ler no móbil, mellor o formato .epub que permite adaptar o tamaño de letra sen ter que andar a mover a pantalla para ler as frases completas. Tan só se pasa de páxina. Un novo intento de sincronizar o ordenador co móbil para trasladar os arquivos .epub que remato por conseguir (e acabo por pensar o parvo que son ao non darme conta do fácil que era). É a cuarta vez que comezo o libro. E agora si. A lectura vai collendo camiño...
Xa tiña o primeiro capítulo atragantado de tantas veces como comezara. O meu lío cos formatos dixitais inflúe na lectura, pero tamén que o vocabulario, o tema, e a forma de expresión fai que non enganche co texto. Nin a historia, nin a relixión, nin a forma pomposa de "falar" é das miñas preferidas, e vou lendo un pouco accidentado e tropezando coa historia que non acabo de atrapar (ou ela a min). Dúas historias se van contando mesturadas. E aínda que se intúe que están interrelacionadas, non acabo de ver nin entender. Ata que comeza a acción, ata que comezan a ocorrer cousas. Unha persecución, un momento de perigo, un asasinato e un desvaimento lévanos ata unha aldea onde se vai moldeando a personalidade do personaxe. Aí a lectura dunha das historias colle as rendas e vai facendo que a outra acompañe como se do viño se tratase.
Un santo que non o é tanto, un pensamento nobre, un idealismo teolóxico e tamén carnal, un pobo que vive en harmonía sendo fillos de Deus, no que todos se tratan de igual a igual nunha sociedade sen clases. O recén chegado non acaba de entender porque vén dunha sociedade na que hai que ir subindo peldaños para ir facéndose unha posición de respeto e poder. E é precisamente dende esa posición de poder mal entendido que abusa do que el considera unha persoa inferior. Non pode entender que poida pensar doutra maneira distinta a el, un "guerreiro" da relixión co poder da sabiduría.
As dúas historias acaban mesturándose de tal forma que todo colle sentido e fai que unha máis unha sexan máis ca dúas.
O mellor do primeiro capítulo é a grande metáfora de como se conta a historia e de como é a realidade, de como o poder, a relixión, e a visión oficial acaba por amoldar unha conduta que se establece como "a boa" que leva agochada unha maldade intrínseca. Nesta historia de santos e monxes resúmese a infame historia da poderosa relixión imperante.
Comeza ben o libro. E máis aínda cando non é unha temática que non se atopa entre as miñas preferencias.
Historia contada pouco a pouco. Agradécese que nesta época de todo rápido, a toda velocidade, haxa alguén que se pare a contarche un conto co seu tempo, co tempo preciso para que os pensamentos dos personaxes poidan formarse de verdade.
Un xa está preparado para o que lle ven enriba co título escollido do bando perdedor, xa se sabe que o protagonista se atopa sempre no lado dos perdedores, un antiheroe que sorprende polos seus éxitos. Un perdedor con moi boas dotes para gañar.
O que máis me gustou deste capítulo foi como se narra a realidade do mundo das cabalerías, a miseria do tempo no que o pobo se atopaba asoballado precisamente polos que tiñan que defendelos, axudalos... (vamos, como agora...)
Pero sempre haberá un Lopo, un cabaleiro ao seu pesar, unha ollada romántica, unha visión das inxustizas, un querer arranxalas, e unha barreira insuperable que acaba por sufrir a inxustiza que quere combatir.
Gustoume esa mestura de impaciencia por querer saber que vai pasar, ese gusto polas batallas, ese pararse nas lembranzas, a dualidade entre gozar coa lectura e a presa porque se produza a acción. Ler para apurar a lectura, que non da pasado, e deixarse sorprender polas voltas e revoltas da historia.
Unha dualidade entre pasado e presente que tamén aparece en De correctione rusticorum e que parece que vai ser a forma que se dea en todo o libro... xa veremos...
A historia de Roi e a súa conexión coa natureza en contraposición coa violencia e incompresión humana é trepidante. Un relato moi áxil e que te leva no ar en todo momento.
"Un neno tan guapo non pode se outra cousa que a personificación do demo"
Roi case non fala. Non entende o comportamento das persoas, pero si dos animais. Sabe como compartir a comida, como rematar un combate antes de que alguén saia perxudicado, entende os movementos e os ruídos dos paxaros... E é defendido polos cans cando corre perigo... e sabe cando as cousas non van ben coa inquedanza do seu amigo Neno, o corvo.
Trátase da parte máis baixa da sociedade, afastado incluso polos que son da súa clase. O rexeitado dos rexeitados. É por iso que un se pon da súa parte inmediatamente, porque só sofre a inxustiza máis encarnizada. Dá igual o que faga, pode matar a un home, está xustificado. Dá igual que morran inocentes no seu lugar, Roi hai tempo que pagou os seus pecados.
Gostei moito deste relato. Ata agora no que máis gocei, o que máis me gustou. Moito ritmo, moi ben contado, querendo sempre saber máis da historia. Tal vez o que se conte de señores, cabaleiros, curas e obispos sexa algo alleo a min, mais a historia de Roi e os que só poden vivir como llo dictan os que mandan, aí si que comeza a tocarme nalgún punto.
Non houbo dualidade pasado-presente, senón só presente. Un presente de loita pola vida.
Morre El-Rei e todo son preocupacións. Que se non hai cura, que se non pode ser outra cousa que está morrendo. Morre El-Rei e só queres que morra. Que morra dunha vez. Como se che dese pena que tarde en morrer. Ten un a sensación de que se morre xa non haberá outro rei. E aí aparece o xoglar para que non todo sexan personaxes decadentes.
Relato pequeno que se me pasa entre os pensamentos do anterior. El-Rei non é quen de facer que esqueza a Roi. E paréceme ben.
E aquí remata o libro.
Non é verdade, hai unhas pequenas aclaracións, unhas históricas, outras narrativas, outras de ficción. Notas que se agradecen, fan que todo se entenda mellor, ben porque se pasaron pola lectura, ás veces rápida, ás veces incosciente, ou ben por ignorancia.
Unha lectura rápida e lenta, moi lenta polo propio soporte do libro, a pequena pantalla dun móbil.
Aínda que agora funlle collendo o gusto... Terei que aproveitar e comezar outro antes de que se me pase...
É obvio que chego tarde. O libro xa está a venta e eu aínda non lin o libro (Se estás lendo este texto é porque xa o lin, claro, que chouchería).
Escribo isto para ir lendo o libro.
Cheguei tarde para a opción de ler o libro en papel, que agora penso que xa o tería lido, aínda que tampouco o podo asegurar. Entón recibín un arquivo .pdf, pensando ademais que me serviría para probar iso da lectura electrónica dun libro.
Comecei por tentar lelo no teléfono móbil, mais quedou claro que non é un formato moi cómodo, máis que nada polo seu tamaño. Así que idea desbotada.
Agora volvo ao principio para tentar lelo no ordenador. Como xa é tarde para lelo antes de que saíse publicado, non teño présa. Mais vou tentar ir lendo un pouco cada día, ou cada dous, e ir escribindo aquí as miñas impresións. Isto pode parecer unha crítica acompasada, pero está bastante lonxe do meu propósito. Escribirei só as miñas impresións de lector, de simple lector, que non é outra cousa que a máis sinxela das realidades.
Actualización: Lectura no móbil desbotada. Lectura no ordenador pouco operativa porque hai moitas distracións cun só click do rato. Coméntollo a Fran e dime que para ler no móbil, mellor o formato .epub que permite adaptar o tamaño de letra sen ter que andar a mover a pantalla para ler as frases completas. Tan só se pasa de páxina. Un novo intento de sincronizar o ordenador co móbil para trasladar os arquivos .epub que remato por conseguir (e acabo por pensar o parvo que son ao non darme conta do fácil que era). É a cuarta vez que comezo o libro. E agora si. A lectura vai collendo camiño...
De correctione rusticorum
Xa tiña o primeiro capítulo atragantado de tantas veces como comezara. O meu lío cos formatos dixitais inflúe na lectura, pero tamén que o vocabulario, o tema, e a forma de expresión fai que non enganche co texto. Nin a historia, nin a relixión, nin a forma pomposa de "falar" é das miñas preferidas, e vou lendo un pouco accidentado e tropezando coa historia que non acabo de atrapar (ou ela a min). Dúas historias se van contando mesturadas. E aínda que se intúe que están interrelacionadas, non acabo de ver nin entender. Ata que comeza a acción, ata que comezan a ocorrer cousas. Unha persecución, un momento de perigo, un asasinato e un desvaimento lévanos ata unha aldea onde se vai moldeando a personalidade do personaxe. Aí a lectura dunha das historias colle as rendas e vai facendo que a outra acompañe como se do viño se tratase.
Un santo que non o é tanto, un pensamento nobre, un idealismo teolóxico e tamén carnal, un pobo que vive en harmonía sendo fillos de Deus, no que todos se tratan de igual a igual nunha sociedade sen clases. O recén chegado non acaba de entender porque vén dunha sociedade na que hai que ir subindo peldaños para ir facéndose unha posición de respeto e poder. E é precisamente dende esa posición de poder mal entendido que abusa do que el considera unha persoa inferior. Non pode entender que poida pensar doutra maneira distinta a el, un "guerreiro" da relixión co poder da sabiduría.
As dúas historias acaban mesturándose de tal forma que todo colle sentido e fai que unha máis unha sexan máis ca dúas.
O mellor do primeiro capítulo é a grande metáfora de como se conta a historia e de como é a realidade, de como o poder, a relixión, e a visión oficial acaba por amoldar unha conduta que se establece como "a boa" que leva agochada unha maldade intrínseca. Nesta historia de santos e monxes resúmese a infame historia da poderosa relixión imperante.
Comeza ben o libro. E máis aínda cando non é unha temática que non se atopa entre as miñas preferencias.
El bando perdedor
Historia contada pouco a pouco. Agradécese que nesta época de todo rápido, a toda velocidade, haxa alguén que se pare a contarche un conto co seu tempo, co tempo preciso para que os pensamentos dos personaxes poidan formarse de verdade.
Un xa está preparado para o que lle ven enriba co título escollido do bando perdedor, xa se sabe que o protagonista se atopa sempre no lado dos perdedores, un antiheroe que sorprende polos seus éxitos. Un perdedor con moi boas dotes para gañar.
O que máis me gustou deste capítulo foi como se narra a realidade do mundo das cabalerías, a miseria do tempo no que o pobo se atopaba asoballado precisamente polos que tiñan que defendelos, axudalos... (vamos, como agora...)
Pero sempre haberá un Lopo, un cabaleiro ao seu pesar, unha ollada romántica, unha visión das inxustizas, un querer arranxalas, e unha barreira insuperable que acaba por sufrir a inxustiza que quere combatir.
Gustoume esa mestura de impaciencia por querer saber que vai pasar, ese gusto polas batallas, ese pararse nas lembranzas, a dualidade entre gozar coa lectura e a presa porque se produza a acción. Ler para apurar a lectura, que non da pasado, e deixarse sorprender polas voltas e revoltas da historia.
Unha dualidade entre pasado e presente que tamén aparece en De correctione rusticorum e que parece que vai ser a forma que se dea en todo o libro... xa veremos...
El husmo de la tierra
A historia de Roi e a súa conexión coa natureza en contraposición coa violencia e incompresión humana é trepidante. Un relato moi áxil e que te leva no ar en todo momento.
"Un neno tan guapo non pode se outra cousa que a personificación do demo"
Roi case non fala. Non entende o comportamento das persoas, pero si dos animais. Sabe como compartir a comida, como rematar un combate antes de que alguén saia perxudicado, entende os movementos e os ruídos dos paxaros... E é defendido polos cans cando corre perigo... e sabe cando as cousas non van ben coa inquedanza do seu amigo Neno, o corvo.
Trátase da parte máis baixa da sociedade, afastado incluso polos que son da súa clase. O rexeitado dos rexeitados. É por iso que un se pon da súa parte inmediatamente, porque só sofre a inxustiza máis encarnizada. Dá igual o que faga, pode matar a un home, está xustificado. Dá igual que morran inocentes no seu lugar, Roi hai tempo que pagou os seus pecados.
Gostei moito deste relato. Ata agora no que máis gocei, o que máis me gustou. Moito ritmo, moi ben contado, querendo sempre saber máis da historia. Tal vez o que se conte de señores, cabaleiros, curas e obispos sexa algo alleo a min, mais a historia de Roi e os que só poden vivir como llo dictan os que mandan, aí si que comeza a tocarme nalgún punto.
Non houbo dualidade pasado-presente, senón só presente. Un presente de loita pola vida.
Con los fierros
Morre El-Rei e todo son preocupacións. Que se non hai cura, que se non pode ser outra cousa que está morrendo. Morre El-Rei e só queres que morra. Que morra dunha vez. Como se che dese pena que tarde en morrer. Ten un a sensación de que se morre xa non haberá outro rei. E aí aparece o xoglar para que non todo sexan personaxes decadentes.
Relato pequeno que se me pasa entre os pensamentos do anterior. El-Rei non é quen de facer que esqueza a Roi. E paréceme ben.
E aquí remata o libro.
Non é verdade, hai unhas pequenas aclaracións, unhas históricas, outras narrativas, outras de ficción. Notas que se agradecen, fan que todo se entenda mellor, ben porque se pasaron pola lectura, ás veces rápida, ás veces incosciente, ou ben por ignorancia.
Unha lectura rápida e lenta, moi lenta polo propio soporte do libro, a pequena pantalla dun móbil.
Aínda que agora funlle collendo o gusto... Terei que aproveitar e comezar outro antes de que se me pase...
martes, marzo 06, 2012
Mañás no palco
Para compensar o cabreo anterior, aquí deixo o vídeo da iniciativa Mañás no palco, na alameda de Ourense.
Palco da música de Navia
Procuro facer sempre unhas preguntas sobre o palco ao que lle fago unhas fotos. No caso do palco de Bouzas falei un anaco con dúas señoras. Despois déronme indicacións doutros palcos: En Alcabre había un, pero tirárono para facer "aqueles" edificios. Onde tamén hai un, ou había, é en Navia, non na zona dos edificios grades, se non no Navia de sempre.
Pois alá fun.
O palco está nesta foto. Védelo?
Din unha volta por Navia. Sorprendeume a igrexa nova. Tamén me soprendeu o ambiente tan rural, tan de pobo. Cheiraba a mar, mais non se vía. Paseo pola alameda, un lugar idóneo para un palco. Busco e rebusco nese lugar, o máis normal é que estivese aquí. Hai sitio de sobra.
Como non está vou en busca del ao lado da igrexa. Ás veces están no lugar da festa. Non o topo.
Vou entón tomar un café ao centro social. Pido o café con leite e vouno bebendo aos poucos, mentras falan do congrio que toparon na praia, de como deshabilitar non sei que opción do móbil... Antes de pagar pregunto se había algún palco da música por alí perto. Non dubida un instante: Había un na alameda, pero tirárono.
Quédome un pouco frío, pero aínda me da por preguntar canto tempo hai que o tiraron e por qué.
Comezan a falar as cinco ou seis persoas que hai no bar. Pois pode que 15 anos. Eu levo 18 anos aquí e xa non o coñecín. Si, pode ser que ande arredor dos vinte anos. E por que o tiraron? Porque si. Estaba desfeito ou algo? E se así fose esas cousas restáuranse, pero... é unha mágoa, porque era ben bonito.
Pago, despídome e voume. E voume fastidiado, case diría que cabreado. É habitual que os palcos acaben noutro lugar, ou simplemente que desaparezan, porque "estorben", porque queiran aproveitar o espazo para outra cousa. Pero neste caso foi porque si, porque se lle meteu a algún nos cornos que o palco non podía estar alí.
E aí está a alameda, un lugar ben bonito, ideal para un palco da música, un lugar onde poder organizar múltiples actos culturais. Pero...
Ou sexa, tirárono. Porque si!
domingo, febreiro 05, 2012
El mal del cerebro. Parte II
Cun chisco de retraso poño aquí a segunda parte do documental El mal del cerebro: En busca de la memoria.
venres, xaneiro 20, 2012
El mal del cerebro. Parte I
Documental imprescindible que nos leva a pensar directamente na importancia da investigación e as súas aplicacións.
Agora mesmo pódese ver a primeira parte: Cerebros reparados.
A partires do día 26 de xaneiro poderase ver a segunda parte: En busca de la memoria.
Máis información en El mal del cerebro
Agora mesmo pódese ver a primeira parte: Cerebros reparados.
A partires do día 26 de xaneiro poderase ver a segunda parte: En busca de la memoria.
Máis información en El mal del cerebro
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)