Cantos de berce...

Cada certo tempo alguén me pregunta por cantos, cantigas, cancións de berce, de arrolo... nanas en galego.

E púxenme a rebuscar, e non é que haxa moitas, non.

Por iso pregunto: Que canción de berce coñeces? Cantas algunha? De onde a sacaches?

El retorno a la tierra.

Para os que estean agardando desesperadamente pola seguinte entrega dos combates cotidianos poden pasar un bó rato cos distintos números de 'El retorno a la tierra', onde Manu Larcenet comparte con Jean-Yves Ferri a autoría.

Paseino realmente ben lendo o primeiro tomo. Historias dunha páxina que van conformando entre todas unha historia enteira. O protagonista chámase Manu Larcenet. Non digo máis.

Projecto Miño

Tremenda é a tentación de adicarlle un programa enteiriño para o último disco de Baldo Martínez. Poida que sexa o músico que máis aparece nos distintos programas que fun facendo. Aparece en tantos proxectos e todos tan bos que é normal que así sexa.

Máis dunha vez dixen que Baldo Martínez é o músico de jazz máis interesante no panorama español actualmente. É o que máis inquietudes ten e o que máis se está a mover. Tal vez sexa porque é o que máis teño escoitado en directo. Tal vez sexa porque asistín a moitas noites de jam sessión a golpe de martes que me daban moita enerxía para o resto da semana. Tal vez sexa pola lembranza de descubrir que existía jazz galego alá polo ano 95 na revista Cuadernos de Jazz nunha reseña do grupo Clunia Jazz. Agora sei que aquel foi o último disco deste grupo ourensán. Xa tiñan moito percorrido andado cando eu os descubrín. E digo mal, porque nunca cheguei a escoitalos. E busqueinos, mais nunca cheguei a ver un disco seu diante. Agora non hai maneira de conseguilos. Mais todo é recuperable, parece que teñen a idea de gravar un disco proximamente.

Só vin unha reseña do disco e foi en a nosa terra, na edición de papel, na web non fun quen de velo. Por iso poño aquí o enlace á entrevista que lle fixeron na web de distrito jazz. Aí explica moito da concepción do disco e adianta un proxecto de só contrabaixo.

Coíncido plenamente no que di de Maite Dono, poeta e cantante, segundo a época e o entorno. Non lle fixen moito caso nos dous discos que editou, agás por unha canción que me tocou na fibra sensible, mais cando a vin en directo con Projecto Miño descubrinme ante a súa voz. Lembra irremediablemente a Maria João, pero é que no proxecto inicial encargado a Baldo polo festival de jazz de Guimarães, a cantante era Maria.

Tamén me ven á memoria o disco de Alberto Conde Trío. Trío con Baldo Martínez e Nirankar Khalsa. E tamén que ía ir ao seu concerto no Imaxina Sons, e que non fun, cousa da que me arrepinto profundamente. A cara de Nirankar Khalsa érame coñecida ata que caín que nunha das jam sessions chegou un negro moi chamativo cuns bongós e añadíuse ao grupo e foi flipante. Despois colleu a batería e nunca vira a ninguén con tanto gusto (despois lembreime de Jose Antonio Galicia, e a cousa quedou en empate)...

Vamos que supoño que terei que dedicar un programa ao jazz. Ao jazz contemporáneo galego. Mais xa se verá...

Máis tarde: E o caso é que o que quería contar é que non hai promoción deste disco nin de practicamente ningún disco de jazz. E é que nin sequera na páxina web de Baldo Martínez se fai referencia a este disco.

Felicitación navideña

Nova de última hora: Papá y Mamá Noël demandan a El Jueves.

Alt.08

El Eternauta II

O mundo dos eternautianos é infinito... un mundo paralelo.



Existen secuelas, precuelas, obras de teatro, óperas rock, cortos, películas de debuxos animados... e hollywood aínda non se fixou nela!!!!

El Eternauta

El Eternauta, cómic arxentino publicado entre os anos 1957 e 1959 na revista Hora Cero. Hai 50 anos desta historia que non perdeu absolutamente nada co paso dos anos. Sería tamén unha grande historia de ser creada na actualidade.

Pódese ler moita información na wikipedia, mais recomendo ler esta obra sen saber nada dela. De tódalas formas a maneira de como está escrita fai que a historia non teña pausa e se vaia de sorpresa en sorpresa.

Poucas historias me atraparon tanto como esta, na que sen darme conta pasaron as horas ata rematar o libro de máis de 300 páxinas. Pódense facer moitas elucubracións sobre o que relata no fondo, sobra a situación, a crítica á sociedade, aos sistemas políticos, á loita de clases... pero iso deixarémolo para cando leades a obra e poidamos discutila diante dun café. De seguro que merece unha relectura, ou dúas, ou...

Despois fixeron segundas partes, e terceiras... que xa veremos se nos introducimos nelas ou nos quedamos con este moi bó sabor de boca.

E agora que hai crise de argumentos, e que está de moda levar as 'historietas' ao cine, tamén El Eternauta está en proceso de transformación a "filme".

The Sound of Silence.

Xusto antes de facer o programa de Silencio pedinlle a bastante xente que me enviara propostas de músicas sobre este tema. Case todo o mundo que me contestou dixo:




Iso é o que se chama imaxinario colectivo.

08. Silencio

Shhhhhh....!!! Silencio.

O silencio non existe.

...

Todo o programa ten que ver co silencio. Porque non hai voces, ou porque hai silencios que fan música, ou porque definen o silencio, ou porque deixan sen palabras, ou...

(Silencio irase actualizando con vínculos e pequenos, moi pequenos, comentarios, a modo, caladamente...)

01. Pablo Seoane - Alborada da Ulla.

Dous discos de gaita (Pablo Seoane) e só gaita (Juanjo Fernández) chegaron ás miñas mans. Os dous comezan con alborada. Escollo esta, como podería escoller a de Juanjo, porque me deixa sen palabras. Non podía comezar doutro xeito que cun canto ao sol que esperta.

02. Herbert Henck - Música Callada (Mompou).

Música calada. Música silenciosa. Música para limpar os oídos.

(Algún día falarei da música que utilicei para estudiar. Era piano, como esta, para concentrarme e non escoitar os ruidos da rúa sen que me descentrara do estudio. Unha música para estar en silencio)

03. Germán Díaz - A Fuentes, claro.

Germán é un músico polifacético, cheo de recursos, incrible. Na súa viaxe xirada de manivelas deixa pérolas coma esta. Unha visita á súa web deixa ben clara a súa forma de facer.

04. Itzhak Perlman/Seiji Ozawa - Tzigane (Ravel).

'Escuchar', Fernando Palacios: 'En la introducción del violín solo de la Tzigane, Ravel separa cada uno de los diseños que configuran la melodía con silencios siempre diferentes, con el afán de que a cada expresión sonora le corresponda su tiempo exacto de silencio.'

05. Toques de campanas en las catedrales de Castilla - Toque del patrón (Óscar Rodriguezz e F. Javier Coble).

Catedral de Valladolid. De todos os toques este é un dos poucos que non aparece a frase de 'toque automatizado'. Son con mensaxe, son comunicativo. Música viva, poderosa. Ante o son das campanas só se pode escoitar.

06. B.A.C. - Azul.

Baldo Martínez, Alejandro Pérez e Carlos "Sir Charles" González son os tres músicos deste marabilloso trío de jazz, onde escoitar aos demáis é indispensable.

Comezo os comentarios por aquí para criticar a actitude da (case) única tenda de discos de Vigo, Elepé. Pregúntolle polo último disco de Baldo Martínez, o proxecto Minho, e contéstame con cara de poucos amigos que non sabe nada dese disco, que ninguén llo foi ofrecer. Eu atrévome a preguntarlle se o pode conseguir. -Pero non che dixen que ninguén mo veu ofrecer?

Unha tenda que só vende o que lle ofrecen? Unha tenda que non coida aos seus clientes. Case estiven por ofrecerlle o teléfono de Baldo para que lle preguntara, pero marchei dalí sen ganas de volver. (Moi ruidoso este comentario, moi ruidoso).

07. Bassekou Kouyate & Ngoni ba - Segu Blue.

O único tema do disco de Kouyate onde non se canta, onde só se escoita o ngoni. E non será que o blues naceu en África?

08. Arvo Pärt - Tabula Rasa.

O tema central deste programa. O que lle da todo o sentido. O silencio está definido en toda a súa extensión aquí.

Arvo Pärt, un compositor para desfrutar de vagar.

09. Nova Galega de danza - O bicho.

Os músicos de Nova Galega de Danza calan para que se escoite aos danzantes.

10. Antonin Dvorac - Los Bosques Silenciosos (Para Violonchelo e Orquesta Op 68 Nº5).

Do libro de Fernando Palacios, Escuchar, saquei a idea (copia descarada e literal) de facer unha colección de silencios. Esta colección conta coa incrible cantidade de 1 silencio. Foi tan máxico que parece que non houbo ningún outro que poidera acompañalo. E aí quedou o caderno, cheo de silencio. Esa idea aparece no capítulo que se titula 'Silencio, el silencio'. Practicamente foi este artigo o que me chamou para mercar o libro. Entre 'Escuchar' e 'Silencio' podería facerse a grande lección de música para calquera que pretenda ser músico. Neste artigo aparecen varias recomendacións que aproveitei, grazas á lembranza que me fixo Isabel, para este programa.

Di o libro: 'Ante la alienante saturación sonora de nuestro espacio, omnipresente recordatorio de la estructura social en la que vivimos, se impone el silencio interior. Las personas que van leyendo concentradas en el tren, metro o autobús parecen encerradas en una burbuja de silencio que las separa del ruido exterior. "Sólo cuando hacemos el silencio dentro de nosotros podemos gozar de la música. Sólo cuando sentimos la música dentro de nosotros podemos escuchar el silencio", oí decir al musicólogo Pepe Rey en un programa de radio. Sí, el silencio es la otra cara, el complemento que acecha por detrás de la música.'

11. Jonh Zorn - Hazor.

John Zorn non é a primeira vez que aparece por aquí, nen será a última.

12. Renaud Garcia-Fons & Jean-Louis Matinier - Le Byzantin.

No Imaxinasons tiven ocasión de escoitar a estos dous músicos. Músicos que fan música do silencio dos seus instrumentos.

Vigo, unha cidade chea de momentos musicais. Agora mesmo está en marcha o festival Are-More onde se pode desfrutar do ciclo de músicas para o silencio, cine mudo con acompañamento de música en directo.

13. Este tema déixoo para que o adiviñedes, o procuredes, para que me digades que é e quen é.

---------------------------------

Chuvia...

E, por fin, chove...

Santiago Auserón II

Non quixen por máis cousas na entrevista de Tati a Santiago Auserón aínda que me quedei coas ganas, mais póñoo agora e por separado.

Unha entrevista do ano 1985. Non fai falta dicir nada, xa o di el todo.





E como agora teño que procurar nas lembranzas aí vai unha que ven moi ao caso:



E interesante tamén a carta que enviou ao taller de músics de Barcelona. Pero é que todo o que ven de Santiago é inevitablemente interesante, non é?

Santiago Auserón

O blog dos pelachos e o levantador de minas fixéronlle unha entrevista a Santiago Auserón, tremendamente interesante.



Nota: Re-escoitar Radio Futura, Juan Perro e estar atento aos proxectos de Santiago Auserón.

Nota 2: Mercar e ler a gramática do Silencio.

RETRANCA... Lerasnos de morto se non nos les de vivo...

Aparece nos kioskos a revista Retranca. Haberá que estar atentos...

Imperial History

Outro mapa que ven a indicar onde está o centro cultural, social e, sobre todo, conflictivo de Europa.

History of Religion

Un mapa que representa o movemento das grandes relixións monoteístas.

Da unha idea moi por riba da expansión da relixión no mundo, que non di nada da mestura de relixións nun mesmo lugar.

Escola de Folklore Plaza Castilla

Envíame o director da Escuela de Folklore Plaza Castilla este anuncio sobre a presentación da escola na sala Galileo Galilei.

Alégrame moito saber que lle vai ben e que vai tendo cada vez máis repercusión.

Noraboa!

Acudide a velos se andades por Madrid.

MUESTRA DE DANZA Y MUSICA TRADICIONAL
"FOLKLORE PLAZA CASTILLA"
http://www.folkloreplazacastilla.com/
----------
"Sala Galileo Galilei"
http://www.salagalileogalilei.com/
--------
Viernes 26 de Octubre de 2007
21.30 horas
----------------
BAILES DE SALAMANCA
DULZAINA CASTELLANA
TXALAPARTA
DANZAS IRLANDESAS
GAITA GALLEGA
ZANFONA
DANZA DEL VIENTRE
GAITA ASTURIANA
PERCUSIONES ORIENTALES....
--------------
Entrada: 5 euros

Adianto...

Para que serva como adianto do próximo programa, que está xa en marcha esperando a que se resolvan problemas técnicos, aquí deixo un vídeo de dous grandes cantantes cubanos.

Omara Portuondo e Ibrahim Ferrer.

Aduaneiros Sem Fronteiras

Imaxe recollida en apocalipse do porco.

Anda o blogomillo revolto por isto do peche de aduaneiros.

Moita máis información no blog O mundo desde un chimpín que inclúe moitos enlaces a outros blogs e webs de información.

Publicidade.

Acaba de chegarme a programación do Bar Liceum (O Porriño). Xa non lembraba que estaba suscrito á súa lista de correo.

Dalgunha forma comeza á nova tempada, o novo curso, onde hai que rematar de definir todas as actividades deste ano 'escolar', onde tamén hai que ir elexindo os eventos culturais que van xurdindo.

Aquí están o que nos ofrecen os do Bar Liceum ata finais de ano.

The Child

Buscando por internet información de como se pode crear unha tipografía topeime con este vídeo que paga moito a pena, e que me relaxa un pouco ante a tremenda dificultade de intentar facer algo pola edición do baile escrito. (Xa contarei, xa contarei...)

Kalaikia

Unha semana despois de recibir a invitación para ir ao 1º aniversario do suplemento cultural de 'A Peneira' veño a contar o que ocorreu no marco.

Non sabía da existencia do kalaikia, máis agora pódese por un ao día porque se poden descargar todos os números.

A celebración do primeiro ano de vida da neta da Peneira, personalizado no seu avó Guillermo, comezou cunha presentación audiovisual, ou sexa un vídeo, bastante amena e moi ben enfiada.

A presentación a cargo dunha rapaza, María Díaz, que prometeu brevidade e cumpliuno, dándolle paso ao avó e ao pai da criatura dun aniño.

O avó fixo referencia aos seus moitos anos de facer país, cando non existía tal expresión, co seu periódico en galego integramente. Lembroume a súa lentitude falando, as súas pausas longas, as súas miradas inquisitorias, a cando era o meu mestre, e viñéronseme á cabeza as verbas autoodio e diglosia que tan ben me aprendeu.

O que máis gracia me fixo foi o pai, Diego Giráldez, que rematou dicindo que ...'non sei se este país necesitaba deste suplemento cultural, pero nós si. E punto.'

Tomámoslle uns pinchiños, saudei ao avó, que me agradeceu a visita, e funme coas verbas de (don) Guillermo na cabeza: Impertinente, si, hai que ser impertinente, que xa estamos fartos do "políticamente correcto". E claro está, dicíame isto cos ollos por riba dos lentes e co sorriso de neno traveso que sempre utiliza. Non podía ser doutra forma chamándose Guillermo.

Polbo solidario.

Os blogs galegos están conectados. Pero non só porque conteñan os vínculos a outros blogs galegos, senon tamén porque se comunican a través de redes sociais como twitter.com ou 'chuzan' todos no mesmo lugar ou porque participen da creación de blogaliza a través da súa lista de correo. De seguro que haberá máis lazos, pois moitos deles coñécense persoalmente, ou ben a través do correo electrónico, os comentarios dos propios blogs, ou algunha outra forma de comunicación que agora mesmo non coñezo.

A través do twitter entérome da noticia que envía dorfun que enlaza co seu blog (adorfunteca.org) para contarnos a iniciativa de calidonia dun manifesto e un polbo solidario para axudar á xente da plataforma de veciños do cruceiro de Meá no seu peche no concello para protestar polo abuso cometido en todo o proceso da ubicación da planta de gas de reganosa (non merecen as maiúsculas). Esta idea de ir comer cos veciños en protesta foise creando na lista de correo de blogaliza e añadida no chuza.

Deixo para outro día, se hai ganas, a reflexión sobre esta interacción tan tremenda entre os blogueiros galegos. Poño o punto de mira no conflicto de reganosa, que é o importante, únome ao manifesto e quedo pesaroso de non poder acudir ao xantar cos veciños.

-------------------

POLBO SOLIDARIO

Como xa anunciei na lista de Blogaliza e falando con algunha xente da internet galega, este sábado varios blogueir@s imos ir a Mugardos para visitar aos veciños de Meá pechados no Concello en protesta pola construción e posta en funcionamento claramente ilegais da planta regasificadora de REGANOSA. Trátase de facer unha visita aos veciños, que xa manifestaron o seu entusiasmo por este apoio, e aproveitar para botar un polBo solidario na mesma parroquia onde se ergue o enxendro.

A Plataforma de Veciños do Cruceiro de Meá ten un blogue e nel podedes comprobar que levan case dous meses pechados, recibindo visitas e mostras de solidariedade de cidadáns, intelectuais e artistas como: Mabel Rivera, Joao Afonso, Luís Pastor, Sala NASA, Xurxo Souto, Carlos Taibo, Lino Braxe, Xosé Manuel Beiras, Manuel Rivas, Pedro de Llano, Faltriqueira, Eva Veiga, Antón Reixa, Os Cempés… así como de diversas asociacións e colectivos de natureza diversa.

A idea é que estaría moi ben que a rede galega e a cidadanía activa non ficara á marxe deste movemento. Por iso propóñoche que mostres o teu apoio aos veciños, de varios xeitos:

- Asinando un manifesto (co teu nome, co teu nick na rede, ou simplemente co nome da túa bitácora ou páxina web) de apoio e solidariedade que podes ler e firmar aquí mesmo deixando un simple comentario na anotación. Como verás, o manifesto acho que é propositivo, asisado e bastante razoábel.

- Publicando esta convocatoria ou o texto do manifesto no teu blogue ou páxina web. Estou convencido de que o activismo na rede galega dista moito de estar durmido e que o compromiso de moit@s de vós coas causas que pagan a apena (esta e moitas outras) está fóra de toda dúbida. Podes aproveitar se queres este deseño feito por Artritris.

- Xantando un polbo solidario na parroquia de Meá, confirmando a túa asistencia deixando un comentario nesta mesma anotación. Nos comentarios iremos informando do que se vaia pechando e concertando a respecto desta cita (detalles do xantar, desprazamentos compartidos e demais detalles). A reserva de prazas para o xantar hai que facela antes do venres 21 a mediodía (14h), un día antes do xantar. O único fixo no menú é o polbo, e imos tentar que o prezo sexa todo o proporcionado que poidamos e limitado ao que custe.

A cita é en Mugardos este sábado día 22 ás 13::00 h en frente da Casa do Concello. Este é o lugar onde combinarmos.

Todas as vicisitudes que rodean este tinglado seguramente xa as terás lido en varios lugares da rede, grazas ao ciberactivismo que veñen despregando os membros da Plataforma e do Comité Cidadán de Emerxencia e boa parte da cidadanía. Non as vou repetir aquí e tan só che indicarei un bo e variado resumo en orde cronolóxica. Moita xente viuse a obrigada a publicar e publicitar na rede diante do clamoroso silencio e das rexeitábeis contrainformacións despregadas polos medios de comunicación tradicionais, incluídos os públicos.

Estou convencido de que o activismo na rede galega dista moito de estar durmido e que o compromiso de moit@s de vós coas causas que pagan a pena (esta e moitas outras) está fóra de toda dúbida.

Unha aperta

Calidonia

-------------------

MANIFESTO DE SOLIDARIEDADE COA PLATAFORMA DE VECIÑOS DO CRUCEIRO DE MEÁ

Quen asinamos máis abaixo solidarizámonos coa Plataforma de Veciños do Cruceiro de Meá (Mugardos), pechados no Casa do Concello de Mugardos desde o mes de xullo, porque cremos que calquera veciño, calquera cidadán ou habitante, deste país ou de calquera outro, ten o dereito a que non lle estraguen a súa paisaxe e seu o contorno, e a non vivir a súa vida baixo a ameaza silenciosa dun perigo terríbel.

Quen asinamos este manifesto acreditamos que a xustiza e as leis que nos damos teñen que servir para defender os principios de igualdade e de liberdade, e non para protexer os intereses dos máis poderosos e xustificar as decisións que estes toman á marxe de toda legalidade e amparándose nos recantos máis escuros da sociedade e da humanidade.

Quen asinamos estas liñas acreditamos nun modelo de desenvolvemento sustentábel e autocentrado, que non repita os erros que se cometeron no pasado ao localizar empresas en sitios inaxeitados, e ao promover industrias de enclave que dun ou doutro xeito acaban por explotar e esgotar os recursos naturais que tamén son patrimonio de alguén, nosos ou doutros pobos.

Quen asinamos aquí sabemos que a existencia de REGANOSA en Punta Promontoiro trouxo tamén consigo a miseria e a baixeza morais de quen quixo ou precisou poñerse do lado dos poderosos, así como a tristura de ver enfrontados a veciños con veciños e a familias con familias, e que non hai forma máis implacábel de acabar cunha comunidade que destrozala dividíndoa desta maneira.

Quen asinamos temos a esperanza de que se traslade esta instalación fóra da Ría de Ferrol, na súa localización primixénea e ideal do Porto Exterior, e estamos convencidos de que aconteza o que aconteza coa nosa causa, moitas outras persoas están atendendo e entendendo, compartindo, ensinando e aprendendo desta loita que ante todo é xusta e fraternal.

Asina deixando un comentario ou réplica. Emprega o que prefiras (Nome, alcume ou sitio web) e escribe o que desexes:


Asínase no blog de Calidonia.

Persépolis

Persépolis é a obra máis coñecida de Marjane Satrapi na que conta a súa vida en Irán.

Eu coñecín esta obra gracias á de Alxén que me avisou de que ía saír nunha colección de El Pais. Aí merquei os dous primeiros números. Despois merquei os dous seguintes na edición de Norma.

Máis tarde saíron os catro nun só tomo en catalán e en español ao ano seguinte, con catro páxinas máis en cor.

Algo teño na cabeza de que ía saír en galego, pero non sei se é verdade.

O que me lembra unha amiga hoxe é que Persépolis é xa unha película:


E haberá que estar atentos para ir vela ao cine. Será posible vela nalgún cine de Vigo? Será posible vela NALGÚN cine?

Nova imaxe de BD.

Non quero deixar de unirme á campaña de publicidade que ven á conto da nova imaxe da 'nosa' tenda Banda Deseñada.

Son un moniño máis da cadea.



Ide por alí. Coñecédea. Á tenda e a Eva e a Melo. Paga a pena, de verdade.

Aprendendo.

Onte foi a miña primeira clase.

Gustoume moito. Sobre todo porque o único papel que me deu O'Caruncho foi a letra da foliada de Asén:


Ai, teño unha moza en Asén (Alxén),
ai, outra no Castiñeiriño,
ai, quérolle máis á de Asén (Alxén),
ai, porque dorme no muiño,
ai, porque dorme no muiño.
Ai la le lo ai la la la la.

Ai, se queres aquí, aquí,
ai, se queres alá, alá,
ai, se queres na túa porta,
ai, na túa porta será,
ai, na túa porta será.
Ai la le lo ai la la la la.

Ai, unha vella nunha fonte,
ai, por unha verza bebía,
ai, a verza estaba rachada,
ai, toda a auga lle vertía,
ai, toda a auga lle vertía,
Ai la le lo ai la la la la.

Tradicional, Santiago de Compostela.


Encantoume iso do 'pechado'. Penso que vai ser un vicio.



A imaxe é de Juanjo Fernández, co que terei que falar tamén para o futuro.

Radio do foro onmedia

Poño aquí a radio que se pode escoitar na cabeceira do foro folk da comunidade onmedia.

A lista elaborouse entre os habituais do foro. Esta é a escolma.


Get your own playlist at snapdrive.net!

Danzar

Unha moi amiga miña imparte aulas de danza. O cartaz, a imaxe confunde un pouco. Son aulas de danza tradicional do mundo.

Eu apúntome. Xa o sabe ela.

Di o cartaz:

"Somos danza e danzar no vento é potestade das nosas pernas sen raíces." G. Belli.

Ofertamos Danzas Tradicionais do Mundo, Expresión Rítmica e Corporal.

Merchi: 610 270 191

A voz do condado

Dicía eu que había que escanear os números da Voz do Condado e polos a disposición de quen os quixera ler.

Resulta que o primeiro que vin ao chegar á festa da poesía foi o libriño deste ano, que merquei rapidamente máis por nostalxia que por outra cousa, e un libriño de fotocopias onde estaban todos os números da voz do condado. Tamén me apresurei a mercalo, aínda que me parecía un pouco caro. Pero creo que pagou a pena. Agora ando lendo de vagar e descubrindo cousas dos meus viciños. Lecturas que darán moi seguramente material para algún que outro comentario por estes lares.

Ben poderían estar escaneados (dixitalizados) e a disposición de todo mundo. Como os libriños de escolmas de poesías de todos os anos. Aínda que supoño eu que mentras se lle poidan sacar uns cartiños estarán no stand como lote á venda.

Rebuscando na web atopo algunhas portadas, non todas, dos libriños en cuestión. Tamén se poden ler os limiares de todos eles. E só se pode descargar un deles, o do ano 2004, que é precisamente o último ano do que se pode visualizar a portada, o índice e o limiar, de Suso de Toro neste caso.


Rebuscando na miña memoria de neno e nas noticias publicadas no periódico dos anos 1977-1979 fixo que acabara por procurar o poema que lera o Antón Reixa e que me deixara un tanto pampo, que non me resisto a incrustala aquí (na versión dos resentidos e con reflexión de percebeiro incluída):

3108 Day

3108 Day.
Blog Day.

A partir do FuckComic chego a Los dibujos de Violeta e a Mi Basuriya e Os amigos de Archimboldo Roque e a Embaixada Prusiana e a Entrecomics que añadirei aos enlaces sobre banda deseñada.

Quixera facer referencia á campaña que descubrín en Fuck Comics. A Shit Parade:

SHIT PARADE: Contra a vergoñenta edición da Cow Parade en Vigo.

A Cow Parade foi publicitada como o maior EVENTO ARTÍSTICO ao ar libre do mundo, cando na realidade non é outra cousa que un espectáculo que move miles de euros cheos de PUBLICIDADE DIRECTA de empresas.

As vacas son arte? Non. Están fóra de contexto e a súa mensaxe é claramente publicitario.

En que consiste a SHIT PARADE? Na realización e colocación de figuras que imitan á bosta da vaca. Están pintadas de cores, igual cas propias vacas. Colocando a bosta ao lado do animal, establécese unha relación entre ámbalas dúas figuras, conseguindo que obteñan sentido.

O teu apoio é importante, pon esta fotografía no teu fotolog, myspace, blog... e copia e pega este texto. Non permitas que se rían de ti.

Realmente non sei se me una a esta campaña. Póñoa aquí porque me parece que completan as figuras das vacas. Xa mo comentaba non sei quen que non era crible que houbera tantas vacas en Vigo e non se mirara ningunha bosta na rúa.

Festival da Poesía no Condado.

Hoxe comeza o Festival da Poesía en Salvaterra de Miño, organizado pola Sociedade Cultural e Desportiva do Condado.

Tráeme moitas lembranzas de cando neno acudía coa miña familia ao festival. Eu perdíame entre todos os postos de libros, de causas solidarias (souben que existía o sahara nun posto destes), de bandeiras galegas nacionalistas (ao principio non sabía por que as bandeiras levaban unha estrela vermella no medio), de poetas que recitaban enriba dun palco mesturándose coa música e o rebumbio. Eu non era consciente de que asistía a unha festa das letras, un festival adicado á poesía. Cría eu que estos eventos se daban en todos os lugares. Máis tarde veu a desilusión de comprender que a grande maioría das festas eran gastronómicas. Pero este é outro cantar.

Unha lembranza moi clara e impactante foi ver a Antón Reixa recitar con verdadeira vehemencia o seu poema de Galicia, sitio distinto. E foi por alá no ano 1986, porque algún libro teño deses anos que merquei no propio festival, que me dan a pista para saber cando Reixa andaba por Salvaterra (e Álvaro Pino andaba gañando carreiras... na súa vespino).

Era un festival itinerante, que se facía cada ano en lugares distintos do Condado (Mondariz-Balneario, Ponteareas, Salvaterra de Miño, e Fornelos, tamén en Salvaterra) e en concellos cercanos (Porriño, Salceda de Caselas). Pero é un festival practicamente ubicado ao lado do río Miño, nas covas de Dona Urraca, na praza do concello (do vello), con Portugal de fondo.

E é que a SCD é unha organización con sede en Salvaterra. Unha asociación moi activa, sobre todo no seu comezo, con máis de cento cincuenta socios que segundo as súas propias verbas "participam sectores nacionalistas, independentistas, pessoas de esquerda e activistas de todo tipo, que compartem a vontade de trabalhar pola animaçom cultural da comarca como contributo ao desenvolvimento da nossa identidade."

Eu non entendo moi ben porque a pesares desta actividade socio-cultural en Salvaterra o alcalde é Arturo Grandal, un alcalde que foi, cronolóxicamente, de UCD, independente, do PSOE e agora do PP, sempre con maioría absoluta, e que a piques estivo de non deixar facer o festival este ano. Dicía Méndez Ferrín no limiar do IV festival que o presidente dos EEUU prohibira un festival de poesía en Los Ángeles. Tal vez o alcalde quería xogar a ser presidente dos EEUU. Esta festa das letras realízase a pesares do alcalde que sufrimos, e xa van 21 festivais en 26 anos.

Pero é que eu non entendo de política e prefiro desfrutar do festival da poesía con toda a súa programación:

30 de Agosto

19.30
Abertura de Exposiçons
Covas de Dona Urraca / CASA DO CONDE
Pintura
- Delia Rodríguez
- Erica T. Fresco
- Cora Vidal
- Clara Salamanca Fernández
- Sarai Fernández Márquez
Projecçom
Reportagem do fotógrafo Alberto Prieto.
Video-poemas
Lara Bacelo, Maria Lado, Davide e Estevo Creus, Ledicia Costas, Dani Raatzke e Cuco Pino
Fotografia
O barco da memoria
Exposiçom
Sobre o periódico “A Voz do Condado” (1977-1979)

20.30
Projecçom de Audiovisuais
COVAS DE DONA URRACA
A Casa de Lola de Andrés
(Olaia Sendón, 2006)
Curtas premiadas no festival de Cans

22.30
Noite portuguesa
Covas de Dona Urraca
Filipa Pais
-Aforo limitado
-Entrada 10 €
- Ao remate, tentempé de meia-noite

31 de Agosto

20.30
Projecçom de Audiovisuais
COVAS DE DONA URRACA
Bs.As.
(Alberte Pagán, 2006)
Curtas premiadas no festival de Cans

22.30
Festa Jovem
ZONA DAS MURALHAS
Apresenta Carlos Santiago
- Galegoz (Galiza)
- Boom Club (ex-Spook & the Guay) (França)
- Peste & Sida (Portugal)
- Obrint Pas (Països Cataláns)

1 de Setembro

11.00
Marcha popular
- Charanga
- Murga Os 6 do Condado
- Gaiteiros Bailía
- Concerto da Banda de música de Salvaterra

Feira Popular

Artesanato
- Cesteiros, zapateiros, cabaqueiros, instrumentos tradicionais...

16.00
Festa infantil
PRAça do castelo
- Troula Animación: zancudos, animaçom de rua...
- Obradoiros: maquilhagem, globoflexia, barro...
- Comboio de baixa velocidade
- Ultraligeiros: Clube Meteoro

19.30
Festival Poético-Musical
ZOna das muralhas

- Apresenta Miguel de Lira e membros de Chévere

Poetas
- Marica Campo
- Celso F. Sanmartín
- Roi Vidal
- Daniel Salgado
- Manuel Outeiriño
- Raida Rodríguez
- Koki
- Ana Romaní
- Lucía Novas
- Celso Álvarez Caccamo
- Pedro António Ribeiro (Portugal)
- Delmar Maia Gonçalves (Moçambique)
- Xabi Borda (Euskal Herria)
- Jon Benito (Euskal Herria)
- Pau Gener Galin (Països Cataláns)

Grupos musicais
- Xarin (Galiteiros do Íncio)
- Marful (jazz-band, Galiza)
- Mercado Negro (reggae· Portugal)
- Dany Silva (Cabo Verde)


Remarco a exposición do periódico da A Voz do Condado, pola súa importancia nos anos da transición e por ser a marca de identidade da SCD. Terían que facer unha recopilación de todos os periódicos e dixitalizalos para que todo o mundo os poidera descargar. Unha idea que hei de compartir cos da SCD. Aquí está o seu mail, disllo ti tamén?

Os combates ordinarios.

O luns fun pedir á, xa miña, tenda de banda deseñada, o número catro de 'Los combates cotidianos' de Larcenet. E resultou que aínda non está. Pero é que nin sequera está feito en francés.

Gústanme tanto estes combates, son tantas as ganas de ler estas historias de Marco que me parece unha eternidade o tempo que ten que pasar ata que chegue ás miñas mans.

Mais o mellor foi que cheguei case coa hora de peche nos talóns. Miraba os lombos dos libros con ansia, con présa. Non me prestou. Non miraba nada que me gustase, non atopaba o que quería, a miña busca non servía. Era a hora de pechar e eu aínda non entrara na tenda. Non entrara todo eu. A miña cabeza quedara fóra.

Melo andaba a falar de orixinais con outro rapaz. E iso parecía que me daba un pouco tempo máis. E cando rematou con el, veu a min e preguntoume que tal estaba cun sorriso de orella a orella. E eu pregunteille polos días que estivo na Coruña e tal e de seguido lle preguntei por un par de cómics.

Xa decidira e fun pagar. E entón o tempo parou.

Melo comezou a falar, a recomendarme que tiña que ir polo menos unha vez ao Viñetas desde o Atlántico, que se me gustara entón a recomendación dos combates, que se coñecía o blog do autor... E seguía falando. E contoume en que traballaba antes. E que agora vivía feliz en Vigo. A tenda comezaba a ser rentable. Non tiña présa por pechar 'exactamente' á hora. Realmente o vin relaxado e feliz.

E calmoume. Foi aí cando a miña cabeza acabou por entrar. Aí esvaiuseme a présa. Xa mercara os libros de harmonía. E agora tiña que desfrutar dos tebeos. E foi cando decidín, se non o tiña decidido xa, que todos os meus cómics sairían desa tenda. Non creo que traten mellor ao cliente en ningunha outra parte. Polo menos a min.

Saín coa sensación de haber compartido un anaco de tempo cun amigo. E sei que non o é, pero iso dá igual.

O que sentín foi envexa. Moi grande. Unha envexa sana, como cando a un amigo lle pasa algo moi bó, e queres que tamén che pase a ti.

Noraboa Melo. E dáme a min que tamén lle teño que dar a noraboa a Eva. Pois iso, Eva, Noraboa.

Cando entrei o coche e vin a hora, era tardísimo. E a ningún dos dous nos importaba.

Ex-enkadenados.

Enkadenados era un blog. Pero xa non é. Ben, si, sigue sendo pero non o que era.

Era o blog de wilde. Agora é de funkyky. É unha reencarnación. Xusto cando un morre nace o outro. Exactamente o mesmo día.

Poida que incluso sexa a mesma persoa.

Os visitantes do blog de wilde comentan no novo blog. Non saben onde está. Pero wilde, de entre os mortos comenta o seguinte:

SOY MANU, EL QUE HACIA DE WILDE EN EL BLOG ENKADENADOS. ESTE BLOG NO TIENE NADA QUE VER CONMIGO NI SE DE DONDE HA SALIDO, HE MANDADO LA BLOGOSFERA A FREIR ESPARRAGOS DIRECTAMENTE. EL TEMA ESTA EN QUE HE CONOCIDO A UNA PERSONA Y ME HE ENAMORADO DE ELLA, LA BLOGOSFERA ME ABURRE EN ESTE ESTADO Y ME CREA CONFLICTOS QUE NI QUIERO, NI NECESITO. ESTO ES UN JUEGO, UN HOBBIE, UN ENTRETENIMIENTO, SIN MAYOR TRASCENDENCIA, AL MENOS PARA MI. NO ME CUESTA DEJARLA NI VOY A ECHAR DE MENOS A NADIE, ESTO NO ES REAL, REALES SOIS VOSOTROS Y VUESTRAS VIDAS. Y LA MIA CLARO, QUE ES LA QUE VIVO. MUCHAS GRACIAS POR TODO Y OS DESEO LO MEJOR DE LO MEJOR, EN TODAS LAS VIDAS, EN LAS OTRAS DIGO ... QUE ME HE LIAO, PARA VARIAR (RISAS)

PD. COMO ODIO TENER QUE DAR EXPLICACIONES, NO SÉ PORQUE SIEMPRE LO HAGO ...

SALUD!

É o mellor que fixo wilde, que non Manu. É a mellor despedida que puido facer.

Se funkyky é wilde, buscábase que non aparecese nada na caché do google cando se buscase enkadenados, pero pódense procurar outros arquivos nesa caché que aínda se poden ver. Aquí están as trazas do que foi e xa non é, de momento, mentras non desapareza por completo... e aínda tardará...

O último post

O último mes. Este desaparecerá rápido. En canto google actualice.

Se wilde non é funkyky... funkyky estará máis despistado ca nunca. E sería unha extraordinaria coincidencia. Demasiado extraordinaria, diría eu.

E, claro, o mesmo ocorre con La voz de la niebla, e Desenkadenados.


E por que conto todo isto? Só, e simplemente porque me fixo moita gracia ver en vivo como se esfumou este blog vigués. E volverá?

07. Vivenzas.

As lembranzas vanse enchendo de momentos que se quedan impresos na memoria e que son os que despois se van recreando e inventando para conformar a vida. A vida que se recorda, claro está. Algúns deses momentos van acompañados de música. Unhas veces xurde a música a través dos recordos, e outras son as vivenzas as que se presentan na cabeza por culpa dalgunha música.

Algúns van emparellados. Outros non tanto, aínda que tamén.

01. Bonovo - Danza Filipa.

Óscar Fernández, Roberto Grandal, e o Pulpiño de Viascón forman o incrible trío de Bonovo. Fixeron un concerto incrible no Liceum para as escasas quince persoas que alí estabamos. Puxeron todo o que tiñan e tiveron que subir tocar o bis que xa non tiñan preparado.

Por que foi tan pouca xente? Onde estaba toda esa xente que pide música de calidade en Galiza? Tal vez non foron porque tiñan que pagar? Ese é o resultado da cultura subencionada deste país. A xente non coñece aquilo que non é gratis. E non valora nada o traballo dos artitas. Así non hai maneira de crear industria cultural neste país.

02. Blowzabella - Spaghetti Panic.

No concerto de Bonovo tocaron o Spaghetti Panic, que o aprenderon dos Blowzabella, grupo que por alá nos anos 90 do século pasado foi a sensación dos músicos folk. As sesións folk, polo menos en Madrid, ademáis de incluir moitos temas bretóns, comezaron a incluir saxofóns, clarinetes... formando unha sección propia de ventos.

Como non?, as novidades, os avances, os intereses, veñen de Francia, da Bretaña Francesa.

03. Judith Cohen - Primavera en Salónica.

No ano 2003 a Escuela de Folklore Plaza Castilla estaba comezando. E, daquela, oranizaba cursos intensivos de fin de semana. Na fin de semana do 29 e 30 de Marzo, veu dar un curso Judith Cohen. O curso trataba sobre a música sefardí e bailes dos balcáns.

Impresionante esta musicóloga canadiense que transmite calma e sencillez, o que fai que os seus coñecementos se vexan aínda máis agrandados, se isto é posible, que non o é. Máis que probada está a súa sabiduría sobre a música xudea en todo o mundo. Pero é que non se queda aí. O coñecemento que atesora sobre as músicas do mundo déixao a un coa sensación de non saber absolutamente nada. Nen sequera da música máis cercana, pois nunca vin un dominio tan grande sobre a música portuguesa tradicional. Viaxante incansable coincidiu en Galiza con Mini. Estou seguro que non hai ninguén mellor para dirixir as edicións dos discos de recollas da fundación Alan Lomax.

04. Tamara Honstetter - Birthday.

De todos os músicos que coñezo, a que máis me impresiona é Tamara. Nunca vin unha persoa tan inmersa na música que ata fala con metáforas, porque non é capaz de facelo doutra maneira. Todo o que poida dicir dela quedaríase curto.

Ten un proxecto chamado Klezmerzyklus, que trata a música arredor do klezmer. Nel hai temas de diferentes lugares do mundo dende a perspectiva klezmer. Algúns dos temas deste proxecto gravounos con músicos polacos. Un deses temas é Birthday que nas súas propias palabras: "Celebra un amigo judío que nunca se sentía a gusto en ningún país, ni Francia, ni Argentina, ni Turquía, ni Israel..."

A radio sefarad fíxolle unha entrevista onde entresaco un fragmento no que fala da súa visión da música, da fusión:

Pois ben, na fin de semana na que estivo Judith Cohen en Madrid, coñecéronse ela e Tamara. Foi un encontro impresionante. Entendéronse enseguida. Tal vez pola súa condición de xudeas, ou tal vez pola distancia que as separaba dos seus lugares de nacemento, ou tal vez pola súa forma de concebir a vida a través da música, ou tal vez porque simplemente son músicas. A conversa foi cambiando de idioma español, francés, outra vez español, algo de inglés, sen que en ningún momento isto fose impedimento de entendemento, tanto pola súa parte como para os que estabamos alí escoitándoas.

Claro que o espazo para o diálogo foi dos mellores.

05. Banda Ionica - Espinita.

Hai momentos nos que a música serve de evasión, ata de un mesmo.

A Banda Ionica fai música de Sicilia. Música moi de banda de música en Semana Santa. Ese tipo de música que te colle e non te solta. Neste tema, Espinita, colabora Macaco el Mono Loco, de forma maxistral.

Para que seguir chorando? Para que?

06. Divertimento Folk - Jota Antigua.

Este grupo de Valladolid bebe das diferentes músicas do seu entorno. O seu nome, Divertimento, xa di o que os move a formar o grupo.

Escollo a Jota Antigua porque máis dunha vez pensei en mudar de instrumento cando escoitaba ás dulzainas na aula do lado. Teñen algo as dulzainas que me cautivan.

07. Xabier Díaz - Muiñeira de Razo da Costa.

Unha canción para desafogarse, para mandar por aí a calquera.

Non, non... ou si.

Xabier Díaz forma parte deses músicos que se atopan alá onde se vaia. Co seu propio proxecto, con Nova Galega de Danza, colaborando con Marful, con Dani Bellón e Diego Maceiras, na radio galega no programa Tres Peixes Voando...

Foi en Salceda onde o vin cantando, e bailando na parte do espectáculo de NGD que máis me gustou.

08. Germán Díaz - Sertao.

Xa ía sendo hora de que Germán Díaz aparecese nalgún programa. O seu segundo disco como Germán Díaz prescinde de calquera outro músico para facelo el todo: órgano de barbaria, caixa de música, zanfona, clarinete baixo, ric, zarb, cántara, sälgföjter e live looping. Pero o esencial son os tres instrumentos de manivela. O órgano de barbaria, a caixa de música e a zanfona. Nos espectáculos grava primeiro os dous primeiros e despois improvisa coa zanfona. No disco non hai que esperar a que grave. El mesmo crea as tarxetas perforadas para crear as músicas da caixa de música e do órgano de barbaria.

O sea, Pi: "é igual ao perímetro da música mecánica, dividido polo doble da improvisación... E se non, calculen"

09. Ella Fitzgerald - Too young for the blues.

A dama do jazz. Nunca cansa escoitala cantar. Tal e como se di do propio Gardel, segundo vai pasando o tempo, canta mellor. Considerada unha das voces máis importantes e influíntes da historia do jazz.

Ella Fitzgerald conquístame sempre. E acabo por caer sempre na súa música. Un referente, unha base, unha morea de vivenzas.

10. Miles Davis - Milestones.

Neses periodos máis convulsos, nos que non había outra cousa máis que escoitar música e máis música, no medio do festival de jazz de Donosti, xurdiu a pregunta de que música levarías a unha illa deserta? Existen moitas posibilidades a esta pregunta, moitísimas, pero unha delas é que coa música de Miles Davis ou de John Coltrane daría para escoitar toda a vida e non chegaría a vida enteira para poder escoitar 'de verdade' toda a súa música.

Por iso aí vai un tema onde están estos dous grandes músicos. Davis e Coltrane man a man, tocando un ao lado do outro, un contra o outro, escoitándose, admirándose...

Neste caso pertence a un disco de Miles Davis, o Milestones. E neste caso é unha toma alternativa. O que se dá tanto nos discos de jazz dese tempo, as alternate take. Que despois tiveron que publicarse tamén por ser de igual ou maior calidade que as escollidas para o disco orixinal.

11. Treixadura - Canto da vendimia.

En palabras de Treixadura, Vigo é a capital do folk. Eu diría que é capital do baile. Pero é que aínda teño na retina o concerto que deron no Berbés, onde bailaba todo o mundo, nenos, maiores, e máis maiores.

Escollo o cando da vendimia porque o canta o orfeón, que cada día me gusta máis. E porque para vendimar hai que cantar, para que o patrón saiba que non se está a comer nas uvas. Aínda que para todo hai trampas, sobre todo se hai fame.

12. Luis Emilio Batallán - Notas necrolóxicas.

O disco do ano 1975 Ahi ven o Maio de Luis Emilio Batallán é un dos discos referencia da música galega, cheo de letras de poetas galegos: Rosalía de Castro, Celso Emilio Ferreiro, Álvaro Cunqueiro, Curros Enríquez, Ramón Cabanillas.

No concerto de Leo e Arremecághona no que se teloneou el mesmo facendo de telonero cantautor, incluiu este tema de Celso Emilio Ferreiro explicando quen aparecía na esquela do periódico que eu agora non lembro.

Cando escoito, leo, vexo e admiro estos artistas que fuxían da censura non podo deixar de imaxinar aos propios censores discutindo sobre o que había que cortar. Mira, isto ten moita pinta de referirse a 'aquilo'. Xa, pero é difícil que a xente normal o colla. Déixao pasar que só o van ver os que xa saben do conto, e así pensan que lograron pasar o noso filtro. Así están máis contentos, e máis calmos. Ti cres? Eu que sei, pode ser. Si, home, si, que hai que dar unha de cal e outra de area, para que todos estean contentos. E se crea rebumbio que van pensar os de arriba. Eles aínda se enteran menos do que a xente normal. Ti cres? E non será que eles pensan coma nós? Pode ser, pode ser... mais eu creo que non.

Puiden comprobar no concerto que deu Milladoiro en Salvaterra o outro día, cando fixeron unha versión da canción Quen poidera namorala? que a cantou todo o público, tiveran a idade que tiveran, nun momento realmente especial e emotivo (polo menos, para min). Sinal de que é unha canción do imaxinario colectivo galego.

13. Este tema déixoo para que o adiviñedes, o procuredes, para que me digades que é e quen é.

Os terribles da pedra das procesións

Onte estivemos cos do instituto de estudios miñoranos facendo a visita nocturna aos petróglifos de Auga da Laxe en Vincios.

Chegamos tarde. Fumos detrás de toda a xente, que había moita, en procesión polo medio do monte como se da Santa Compaña se tratase. E cando estaban todos diante da pedra con Xosé Lois dando unha clase maxistral sobre os petróglifos, nós metémonos por detrás e chegamos a onde estaban os gaiteiros.

Sentamos e esperamos ata que rematara o seu discurso dunha sabedoría incrible. Todo a escuras con linternas a ras do chan para poder ver os petróglifos. Avisan de que temos que tocar, erguémonos e comezamos a tocar. As gaitas primeiro e cun par de compases da muiñeira avanzados, a percusión. E xusto empeza a chuviscar. A xente cala. Nós achegámonos a eles e enfilámonos xusto enriba da roca, ao lado de Xosé Lois, que senta. As linternas enfócannos, as cámaras captan o momento. Rematamos e a xente aplaude.

Creo que nunca estivera en semellante auditorio. No medio do monte, no medio da noite, con lúa chea detrás das nuves que descargan unha chuvia miúda. A xente escoitanos con verdadeiro interese.

Non temos nome, non somos un grupo. Xosé Lois, coa súa potente voz, preséntanos. Non teñen nome, acaban de xuntarse para tocarnos agora. Despois, se a chuvia deixa, tocarán de novo. Poderían ser os 'Terribles da pedra das procesións'.

É o nome da pedra da que acababa de falar, dos petróglifos máis importantes de Europa, que foron salvados polo IEM da canteira de pedra que se argaballaba dende as institucións.

Xente desta, da que sabe, é da que fai falta. É a imprescindible.

El Jueves.

O venres non podía mercar el jueves. E non era porque o retiraran xa, era porque estaba agotado en todos os kioskos.

Menuda campaña de publicidade lle montou o xuiz Del Olmo aos de El Jueves.

E de momento non se pode entrar na web da revista.



Isto, é unha broma? Ou é que o xuiz non ten nada mellor que facer? Ou é que quería sair nos periódicos? É verán e hai que encher os periódicos con noticias absurdas?



Ás 12:10 do luns 23 de Xullo pódese ler na páxina web:

¿ 20 de Julio de 2007?

Escribimos esta nota el viernes, 20 de Julio de 2007, a las 19h. Tenemos la redacción llena de medios de comunicación que nos preguntan el por qué del secuestro de la revista. No sabemos qué responderles. El Jueves ha publicado decenas, cientos de dibujos sobre la familia real ( y sobre políticos, famosos, la ETA y todo lo que se mueve). Incluso hemos publicado un libro, TOCANDO LOS BORBONES, un tomazo de 350 páginas que recopilaba los dibujos más divertidos.

Somos humoristas gráficos y trabajamos conscientes de que nuestra obligación, lo que nos piden los lectores, es que exploremos el límite de la libertad de expresión. Podemos aceptar que, incluso, en alguna ocasión, lo podamos traspasar. Gajes del oficio. Si nos pasamos para eso están los tribunales pero... ¿un secuestro? ¿la policía recorriendo los quioscos de todo el país retirando nuestra revista? ¿De verdad escribimos esto el 20 de Julio del 2007?

Iso digo eu, estamos no 2007?

Kiko da Silva e a biblioteca de Pontevedra.

Kiko da Silva está a ilustrar a biblioteca de Pontevedra. E vai contando o proceso no seu blog.

E eu ando fascinado vendo como a súa obra vai medrando. Tamén conta algunha que outra anécdota como o comentario de dúas nenas sobre a súa obra ou a visita dun neno que lle fixo asinar un número do seu Fiz.

Este é a ilustración da que parte:



E así é como vai de azanzada na parede da biblioteca:



Abraiado me ten! Quixera ser neno para disfrutar desa biblioteca ao 100 por 100.

Realmente interesante todo o proceso que nos vai contando, as dificultades coas que se topa, que salta á vista que as vai superando.

O home bala - Escoitando a Machín (e 2)

Sábado 14-7-2007. 12:25. A séptima novidade desta semana é O home bala.

Por un momento tiven a mesma sensación da semana pasada. Ían pasando os temas de novidade e nós non estabamos. Mais si, alí entramos nas ondas da radio e sonou o principio do tema.

Os tres respiramos. Chamámonos e comentamos as novidades. Xa estamos na páxina de vieiros, e vincularon os nosos blogs.

Agora a esperar votos. Mais sobre todo, comentarios. A ver que din de nós.

Aquí é onde se pode descargar o tema, votar e comentar.


E eu xa podo ir pensando no próximo programa de radio, que xa vai sendo hora. E a ir dándolle forma á miña última idea en forma de entrevista.

O home bala - Escoitando a Machín

Non temos a excusa da calor abafante do verán, porque aínda non comezou. E porque o tema está enviado xa para o concurso do A polo ghit!, aínda que non entrou no concurso de momento. A ver se nos collen, que todo pode ser.

A nosa loucura concursiva é 'Escoitando a Machín'.



Eu creo que, dadas as risotadas que nos botamos, xa pagou a pena a aventura.

O home bala está formado por tres blogueiros, aínda que un anda de verba caída: o funambulista coxo (o 'armadanzas'), infixo (o 'instigador'), e un servidor (o 'para o que mande').



Sábado, 7 de Xullo: Son as doce e media: E esta é a terceira novidade desta semana... Isto foi o que se escoita pola radio galega. Do Home Bala, nada de nada. Agora quedámonos con cara de incerteza. E será que cada sábado só poñen tres novidades? E será que non nos consideran suficientemente bós (ou malos) para o concurso? E será que non consideran este tema como ghit do verán? E seguimos á espera...

Venres 13 de Xullo: Vemos na páxina de vieiros unha nova na que se di que só queda unha semana. Di tamén que hai 32 temazos participando, cando só se poden escoitar 24. Iso quererá dicir que estamos no concurso? Tamén di que os finalistas se coñecerán o día 21 tendo en conta as votacións populares. Nós non tivemos a oportunidade de ter votos, nin populares nin doutra forma. Será que se trabucaron no número de temas participantes? Será que participamos sen oportunidades? Dise ademáis que quedan uns cantos no tinteiro. Estaremos nós entintados? Que quere dicir que quedan no tinteiro?

Pero que concurso é este?



O home bala son David Rodríguez (voz e guitarra), Noli Moo (clarinete e asubío) e Félix Rodríguez (caixón e udú). Un proxecto que nace en Salvaterra de Miño dunha unión libre entre o mundo do folk, do rock e do pop independente; unha unión entre infixos, funambulistas e curiosos impertinentes.

Escoitando a Machín é unha canción para o final do verán, para o momento da despedida, da saudade, mais tamén da calma e do sosego.

Letra:

Eu hoxe decidín que non/ vou traballar/ e vou gastar o día todo/ indo de aquí para alá/ Eu hoxe decidín que non/ vou pensar en ti/ e vou gastar do día enteiro/ escoitando a Machín/ Como me presta a brisa do mar/ e o sol de agosto caíndo a tarde/ e este albariño con calamares/ que fai que esqueza o meu pesar.

Radio Blogaliza

Únome á campaña publicitaria xa iniciada por leco, dorfun, ghanito, calidonia, goretoxo e non sei se alguén máis... (actualización: agnix, chuza, e mesmo vieiros..., zerovacas, a biblio, algarada, iria, rianxo, podgalego)

Entre o goretoxo, este cú inquedo que vai creando espacios de compartir e de crear alá onde pon os dedos, dorfun e calidonia crean a RADIO BLOGALIZA.



Feita con temas xa compartidos en internet, non podía ser doutra forma.

Parabéns!

Banda deseñada.

Acabo de ler Paracuellos. Ben, en realidade, aínda non rematei, agora quédame por ler a introducción.

Pero non vou contar nada de Paracuellos agora, déixoo para cando remate a introducción (e teña tempo, claro!).

É o último cómic, a última novela gráfica que pasou polos meus ollos e a miña imaxinación.

De pequeno xa me quedaba pasmado nalgún outro mundo cando tiña a Mortadelo e Filemón nas miñas mans. Ou Zipi e Zape, Anacleto, Carpanta, Pepe Gotera e Otilio, 13 rúe del Percebe, El botones Sacarino e todo canto tebeo (tbo) caía nas miñas mans. Algún lido no faiado da miña avoa, aquelas bandas deseñadas dos meus tíos que custaban 8 pesetas coas páxinas amarelas, onde podía ler os inventos daquel profesor chiflado, as historias de Petra e outras que xa non están na superficie da miña memoria, pero que rascando un pouco poden aparecer de novo. Tamén lembro a Daredevil, a Thor, un pouco de Spiderman, e outro pouco do Capitán Trueno. Seguro que moitos outros personaxes andan por aí dentro que non merecen ser esquecidos, e cos que pasei grandes aventuras.

E houbo unha transición no que na adolescencia, tardía diría eu, deu paso a Tintín, Astérix e Obélix e, por riba de todo, a Superlópez.

A entrada na miña vida de Superlópez foi pola culpa da apendicite de miña irmá. Un dos agasallos que mereceu por estar uns días ingresada foi un Superlópez, 'Los Cabecicubos', un dos mellores da serie creada por Jan.

Despois viñeron o resto. Todos en edición rústica, en verdadeira expedición de quiosco en quiosco para conseguir toda a colección. E conseguina. Agora só me faltan dous, que aínda non están editados en rústica, e un que emprestei e nunca máis se soubo. Levo anos procurando e preguntando polo número 24 da colección (La aventura está en la esquina, por favor, se alquén sabe del, quero mercalo!). Sempre me neguei a mercalos noutra edición, de pasta dura, máis caros. Tamén me neguei a mercar os tomos de varias historias (Merquei un pero xa o regalei). Pero é difícil atopar os Superlópez.

Por iso vou de tenda en tenda.

Houbo un tempo de 'facerse maior' e esquecínme dos cómics, dos tebeos, da banda deseñada. Mais non foi porque me deixaran de gustar. Simplemente foi unha 'mala' época.

E de novo voltaron os cómics á miña vida. Non sei se foi Maus ou Persépolis, dúas historias gráficas autobiográficas, que apareceron da man dunha moi querida e 'linda personita'. E a partir de aí, chegaron máis historias gráficas: Píldoras azules, as historias de guerra de Joe Sacco, o mundo de Miguelanxo Prado, Lupus, Berlín e máis que irán caíndo por aquí.

Algúns non son fáciles de atopar, porque ou ben están descatalogados ou son de 'dubidosa' distribución.

Por iso alá onde vou, vou de tenda en tenda.

E por iso chegamos a Banda Deseñada, que ata o nome do blog é suxerente, http://bandadeseada.blogspot.com. Si, realmente desexada.

Alá vou na súa procura co aliciente de que ten nome en galego. De seguro que saberán da existencia do cómic na nosa língua. Digo eu que con tanto debuxante que hai en Galiza, terá que haber banda deseñada en galego. Pois non: Barsowia (a capital de Polaquia), unha revista da que xa tiña coñecemento e BD Banda, outra revista que tamén publica tomos para nenos.

Na propia tenda, Melo fálame de que algo ten que haber publicado de Miguelanxo Prado, pero que non sabe onde. Tamén me di que é unha pena que precisamente o autor, considerado de culto por algúns, máis representativo co cómic en Galiza só se poida ler en castelán.

Eu seguirei procurando dos debuxos que falan en galego.

E por que falo agora de banda deseñada? Porque Melo, e Eva, acaban de dicirme que chegou Maus para que o recolla cando queira.

Maus. Lino. Despois merqueino. Máis tarde regaleino. E levo máis de dous anos na súa procura para volver mercalo.

Melo, Eva, moitas grazas.


Abro entón unha vía nova, despois de ver como se esfumaron tódolos programas. A persecución dos mp3 é implacable. Procurarei outra forma de escoitar os programas anteriores.

Nesta vía nova procurarei a banda deseña en galego, se existe, ou a pouca que existe e irei expondo as miñas lecturas (gráficas) pasadas e presentes.

06. Terca memoria.

A memoria é insistente. Existen ideas, músicas, lugares, xentes... que se resisten a desaparecer no fondo e aparecen cada certo tempo na superficie. Ás veces aparecen no medio doutras, camufladas, facéndose moi presentes. É imposible loitar contra a súa existencia. Son inevitables, son a vida.

01. Richard Galliano - New York tango.

É un dos acordeonistas de refencia agora mesmo. Ten un poderoso gusto sexa cal sexa o proxecto no que participe, a música que toque. Richard Galliano domina o acordeón no ámbito da música clásica, no jazz, no tango...

Francia é un pais impresionante pola calidade dos seus músicos. En todos os estilos. Procuradores de novos camiños sen deixar nunca que a calidade se resinta.

Galliano mestura o jazz, o tango, a música clásica e as súas raíces francesas. Este foi un consello de Ástor Piazzolla, dicíndolle que buscara máis a súa identidade que o son do jazz norteamericano.

Escollo, como non, un tango, o que lle dá nome ao disco New York Tango.

02. Omar Faruk Tekbilek - Azeri

En Omar Faruk Tekbilek, dende a súa Turkía natal, xúntase Europa, Oriente Medio e África. A súa música é, e sabe a, Mediterráneo (a terra do medio).

Occidente e Oriente mestúranse coa súa filosofía e espiritualidade sufí, facendo que a música que crea transporte os sentidos a lugares descoñecidos.

03. La Bandina - Carámbanu

Asturias é a gran descoñecida para min. E digo grande por ser tan próxima, que quizáis faga que procure músicas máis exóticas antes que o que podo escoitar en calquera momento. Tamén pode ser pola visión musical cara a terras irlandesas. Ou iso é o que me parece a min.

Sen embargo, en Asturias, como en Galiza, existe unha gran diversidade de sons das que só trascenden as máis comerciais se non se afonda un pouquiño máis.

Este é o caso de La Bandina, un exemplo claro de frescura musical plenamente asturiana. Estes descubrimentos fan que o meu ánimo e a miña curiosiade musical tire cara estos lares.

Carámbanu está incluido no disco ...de Pomandela.

E xa que estamos en Asturies. O grupo Felpeyu tivo o ano pasado un accidente automovilístico no que morreron dous dos seus integrantes. Saían de Corvera para Catalunya. En Corvera non puideron dar o seu concerto porque xa era moi tarde cando ían comezar a probar e tiñan que ir a outro concerto. O concelleiro de cultura de Corvera non quere pagarlles porque non tocaron, a pesares de que cumpliron a súa parte. Isto contrasta drásticamente coa actitude de Calaf, onde lles pagaron o seu caché sen nengún problema. Nesta páxina cóntase toda a historia.

Ademáis os grupos asturianos estanse a negar a participar no próximo festival de Corvera e existe a iniciativa de que se negue todo o mundo. Avísase que poden chamar a grupos galegos para encher o programa. E pídese dende os propios grupos asturianos que se neguen tamén os galegos. Por favor espallade esta iniciativa, pois paréceme que estas actitudes son por completo repudiables.

04. Orquesta Compostela - Cousas da vida

As orquestas xurdiron a partir dos músicos que xa existían. Foron necesitando de máis instrumentos (batería, guitarra, baixo, ventos) para poder tocar os temas de moda. O repertorio incluía ademáis de foxtrots, rumbas, merengues, pasodobles... muiñeiras e xotas. Claro que estas xa soaban distintas coa nova instrumentación.

A orquesta Compostela forma parte do meu imaxinario infantil. O meu pai tiña unha k7 da orquesta Compostela onde se cantaba á emigración, sobre todo arxentina (coas mesmas cores na bandeira que na galega). Ese k7 sempre me gustou, e aínda me sigue gustando. Faime lembrar tamén as festas con orquesta e banda de música (que tamén caerá nalgún momento por aquí) tan feitas para bailar. O solto, mais sobre todo, o agarrado.

Agora as orquestas son verdadeiras montaxes espectaculares emulando concertos de masas. O repertorio son os temas de moda en cada momento, tal e como se facía antes. A xente deixa de bailar para mirar. Non se pode bailar coa música tan alta. Aínda así, a muiñeira de Chantada aínda se deixa oir como final de festa.

05. Orquesta Mariño - Mira la Orquesta Mariño

A Orquesta Mariño seguiu os pasos da Orquesta Compostela á que admiraban. A asociación de veciños Xabriña recuperou aos integrantes da Orquesta que comezara a tocar no ano 1956, tal como se fora o Buena Vista Social Club de Mondariz.

Reuniron aos músicos daquela época, puxéronse a ensaiar e deron un concerto que gravaron. Daí sae o tema 'Mira la Orquesta Mariño', o himno da Orquesta que todo o mundo sabía cantar.

Haberá que escoitar tamén a orquesta de jazz que está no concello do lado, no de mondariz balneario.

06. Sete Netos - Na fonte de Falperra

Os integrantes de Sete Netos enviáronme un mail para que lles conseguise contactos para poder vir tocar dende Arxentina.

Escollo o tema Na fonte de Falperra, por ver se lles da sorte e veñen tocar a Vigo.

07. Ngoro Ngoro - Para subir una escalera

Ngoro Ngoro é un grupo de amigos. De Madrid. Gravaron unha maqueta da que se poden escoitar tres temas. 'Para subir una escalera' é unha musicalización dun texto de Cortázar.

08. Joan as police woman - Real life

En Vigo está o SINSALaudio, 'un lugar para a música sosa e outras especies en perigo de extinción'. Este lugar organiza un festival con concertos en varios espacios da cidade. Entre eles o Marco, un espacio non só museístico. Tamén ten unha moi interesante radio.

Grazas ao festival SINSAL puidose escoitar en Vigo a Joan as police woman, o proxecto musical de Joan Wasser, poseedora dunha moi interesante e característica voz.

Eu coñecina grazas ás recomendacións dunha muller desesperada.

09. Yann Tiersen - La dispute

De sobra é coñecido o autor da banda sonora da película Amelie. Está claro que ten estilo propio, todo o mundo é capaz de recoñecelo nada máis o escoita.

Este tema é tan grande polo sinxeliño que é. Só podo escoitalo, e escoitalo... e alá van as palabras...

10. Toto Bona Lokua - Lamuka

Disco de tres grandes: Gérald Toto, Richard Bona e Lokua Kanza.

Jazz africano para disfrutar con todo o corpo.

11. Louis Sclavis - Ceux qui veillente la nuit

Francia, outra vez Francia. Existe unha corrente musical chamada folklore imaxinario. Jazz na procura da identidad musical no folklore e nas músicas populares. Nese ámbito de traballo atópase Louis Sclavis, clarinetista inquieto onde os haxa.

O que escoitamos é un tema dun disco do ano 1997, onde está colaborando outro músico francés deste mesmo programa.

O 'Danses et autres scenes' chegou a min a través duns amig@s (que andan sempre polo medio tomando café instantáneo). E eles coñecérono no festival Imaxinasons en Vigo. Festival que programa Baldo Martínez. Tanto o festival de jazz de Vigo como Baldo beben desa corrente de jazz europeo.

A través do festival xurde a imaxina jazz orquestra onde catro músicos do jazz galego levan o timón: Baldo Martínez, Abe Rábade, Alberto Conde e Roberto Somoza. Demostración palpable de que en Galiza o jazz ten un grande empuxe, non ía ser todo folk!

12. Nordestin@s - Aguinaldo pandereteiriño

A despedida dánnola dúas mulleres e un home. Ugía, Guadi e Abe.

Gu e Ug, tal es como as define o pianista, son as mulleres de moda en Galiza. Non paran, andan en todas. Voces complementarias que casan moi ben onde o fío de unión é o inmenso Abe Rábade no piano.

Mais onde de verdade se catan é en directo. Como case sempre. Sempre cos bos músicos.

Aínda que este tema iría moi ben no programa anterior (Cantan Elas) aparece aquí porque ao final pódese escoitar cantar a Abe, e había que aproveitalo.

13. Este tema déixoo para que o adiviñedes, o procuredes, para que me digades que é e quen é.