A mansión dos Pampín

Ler "A mansión dos Pampín"

Estaremos hoxe, martes 16 de decembro, comentando este cómic no Club Lecturas Debuxadas na biblioteca municipal de Gondomar a partir das oito da tarde.

Anímate e ven!

Foro Social Galego

A fin de semana do 5 ao 7 de Decembro terá lugar en Santiago de Compostela o Foro Social Galego.



Mais, que é o FSGal?

O Foro Social Galego (FSGal), que adopta a Carta de Principios do Foro Social Mundial, é un espazo aberto de debate democrático de ideas, de afondamento da reflexión, formulación de propostas, intercambio de experiencias e artellamento de movementos sociais, redes, ongs e outras organizacións da sociedade civil que se opoñen ao neoliberalismo e ao asoballamento das persoas fronte ao capital e que denuncian calquera forma de imperialismo.

O FSGal caracterízase pola súa pluralidade e diversidade, tendo un carácter non confesional, non gubernamental e non partidario. O FSGal non é unha entidade e non pretende ser unha instancia representativa da sociedade civil galega ou mundial.

Todas as actividades que se desenrolarán no foro pódense ver no programa en pdf.

Sesión informativa sobre Lecturas Debuxadas

Hoxe martes 18 de novembro terá lugar na Biblioteca de Gondomar a sesión informativa do Club Lecturas Debuxadas, un club de lectura sobre cómic que Espazo Lectura bota a andar e que se celebrará o terceiro martes de cada mes ás oito da tarde (20:00 h.) na devandita biblioteca. Para asistir á reunión non é necesario inscribirse...

Segue lendo...

Palcos da música

Deume por facerlle fotos aos palcos da música. E parece que vai ser unha afición moi duradera. Hai a quen lle gustou tamén e anda por aí coa cámara disposta a dispararlles aos palcos.

Non teño ningún problema por se alguén quere enviarme algunha foto de palcos da música. :)

Eu fago dúas dende posicións distintas. Fino fai unha do palco e outra do entorno.

As miñas vounas deixando no espacio do facebook. Tamen conseguín un libro do ano 1985 dedicado precisamente aos palcos da música, que formaba parte dunha exposición.

De momento aquí deixo unha pequena mostra do que quere ser unha colección de palcos da música.

Comezan a xurdir ideas e preguntas. Unha construcción cunha utilidade moi concreta. Por que teñen a forma que teñen? Como están orientados? Que fai que uns se conserven e outros desaparezan? Seguen a utilizarse?...

Os seráns

Aproveitando que hoxe o Alalá inicia a súa tempada dedicándolle o seu primeiro programa aos seráns abro o blog dos seráns para que se poidan ver as contestacións á pregunta Por que se volven facer seráns hoxe en día?

Aínda que se pode seguir contestando á pregunta en:

http://osserans.blogspot.com

Os seráns no Alalá

A nova tempada do Alalá arrinca o luns 10 de Novembro e estará adicado aos SERÁNS.

Xa case estamos de volta e farémolo en Novembro deste ano. O equipo do programa agradecémolo voso apoio e fidelidade a Alalá que nos fixeron líderes de audiencia as tres últimas tempadas.

Tamén queremos recordarvos que estamos dispostos a escoitar as vosas suxerencias sobre aquelas figuras ou agrupacións que consideredes que merecen un recoñecemento público pola súa laboura ou traxectoria na música tradicional.

O horario de emisión para a cuarta tempada será os LUNS ÁS 21:40 e comezaremos como non podía ser doutra forma de festa:

O primeiro capítulo da nova tempada tratará sobre OS SERÁNS, así que si vos queredes emocionar, rir e saber algo máis sobre a nosa cultura xa sabedes!!

Unha aperta de todo o equipo do programa!

www.blogs.crtvg.es/alala

Aproveitarei para abrir o blogue Os seráns.

Probando

Para probar a inserción dun documento no blogue, deixo aquí un cursiño de improvisación musical.

Club Lecturas Debuxadas

Dentro das actividade da asociación Espazo Lectura eu son o encargado do Club Lecturas Debuxadas:

Pensas que o cómic é só para nen@s?

Cres que non se poden contar boas historias dende o cómic?

Ven e descubre a linguaxe da lectura en imaxes!

Espazo Lectura bota a andar o CLUB LECTURAS DEBUXADAS

Recibe moitos nomes: banda deseñada ou debuxada, tebeo, historieta, novela gráfica… Definida como a ‘narrativa gráfica secuencial’, o cómic é xa a novena arte por dereito propio. Queremos descubrir esta linguaxe tan interesante lendo un cómic unha vez ao mes para comentalo despois entre tod@s.

As reunións celebraranse o terceiro martes de cada mes ás 20 horas na Biblioteca Municipal de Gondomar. Haberá unha xuntanza informativa inicial o martes 18 de novembro na Biblioteca.

Se queres formar parte do Club, ou recibir máis información, chama ao teléfono 636.871.036 ou escribe un correo electrónico a clublecturasdebuxadas@espazolectura.org deixando o teu nome e un teléfono de contacto.

ANÍMATE A VIR!!

Máis información:

Espazo Lectura
PDF.

Situación dos mestres de danza tradicional

Chegoume un mail cunha reivindicación para os mestres de danza tradicional (que eu creo que sería extensiva aos mestres de música tradicional) que pretende por unha banda conseguir firmas de adhesión e por outra crear un debate sobre o tema. Tal vez esteas completamente dacordo e queiras firmar directamente. Ou tal vez non esteas dacordo con todos os termos e queiras matizar algo. Para isto último podes facelo nos propios comentarios. Para adherirte á proposta ou querer saber máis podes dirixirte a Mercedes Prieto e Serxio Cobos no mail prietomartinez.mercedes@gmail.com.

_________________________________________

Ilma. Conselleira de Cultura
Ilma. Conselleira de Educación

SITUACIÓN DOS MESTRES DE DANZA TRADICIONAL

Os abaixo asinantes queremos manifestar o noso desacougo e a nosa desconformidade pola carencia dunha planificación e regulación que contribúa á normalización da danza tradicional

Todas as persoas que se dedican profesionalmente a impartir clases de baile, moitos de eles hai máis de 20 anos, así como todas as persoas que confiabamos nun cambio político e con el esperabamos unha forte aposta pola nosa tradición , pola normalización do propio, asistimos con enorme frustración unha vez máis á chegada do mes de Setembro e ao inicio do novo ano lectivo sen cambio ningún ao respecto.

Os profesionais da danza quedan “roendo as uñas”, esperando a que algún colectivo, asociación cultural ou ANPA os chame para preguntarlle se poden darlles clase ese ano...sen contrato, na maioría dos casos, sen dereitos (contrato, vacacións,seguro, REGULAMENTACIÓN LEGAL xa que son traballadores) Traballando marxinalmente en algo que debería ser prioritario: que as nenas e nenos deste País coñeceran as manifestacións culturais propias , que souberan bailar e cantar e coñeceran os sons propios e sentiran orgullo de ser galegos.

A existencia dos mestres de baile posibilita que cada ano que moitos milleiros de persoas (moitos deles en idade escolar) aprendan nocións de ritmo, coordinación, conciencia corporal, equilibrio e forza muscular xunto con valores educativos como a socialización, tolerancia e integración , ou culturais como son as diferentes danzas relacionadas co noso riquísimo patrimonio que nos identifica como pobo.

Poderíase seguir con esta lista de nocións e competencias que se traballan nesas clases indo a outros eidos como o da saúde onde o aumento da autoestima e relaxación son dous factores importantísimos para o benestar das persoas.

Moitos de eses profesionais levan anos formándose, en cursos, recollidas, festas ou outras manifestacións culturais xa que de todos é sabido a grande importancia da transmisión oral desta actividade. Moitos vanse formar a outros países onde existen licenciaturas específicas que lles axuda a mellorar profesionalmente, e cando queren volver non teñen convalidación posíbel.

SOLICITAMOS:

1. FORMACIÓN REGLADA, para as persoas que elixan esa profesión. A resolución da consellería de educación e ordenación universitaria polo decreto 196/2007, onde establece o grao elemental das ensinanza de réxime especial de danza non é viable, xa que é imposible aprender nun ano lectivo (3º), con unha carga horaria de 60 minutos semanais tódolos contidos que se deben leccionar nas clases.

2.- Que aumente o horario das ensinanzas artísticas no currículo básico e que o eido tradicional forme parte do ENSINO OBLIGATORIO . É un dereito para as nenas e nenos galegos coñecer o propio , para poder amalo.

3.- REGULAMENTACIÓN DO EMPREGO (con tódolos dereitos e deberes do profesorado), para os profesionais que se dediquen a esa ensinanza.

4.- RECOÑECEMENTO DOS ANOS DEDICADOS A ESTA PROFESIÓN, para o persoal que fai esas actividades

Por que se volven facer seráns hoxe en día?

osserans.blogspot.com é un blog dedicado aos seráns ao que só poden acceder, polo de agora, os que nos enviaron a súa resposta á pregunta:

Por que se volven facer seráns hoxe en día?

Queres achegar tamén a túa resposta?

Podes facelo aquí, indicando se queres que se publique ou non a túa resposta.

Bombo

Hai músicos "tambor" e músicos "bombo". Ou sexa, hai persoas "tambor" e persoas "bombo".

Governe quem governe, Galiza nom se vende

Governe quem governe, Galiza nom se vende

Este é o lema da festival da poesía de Salvaterra de Miño deste ano 2008.

Entérome de que xa se sabe o programa pola mensaxe no myspace que deixaron corvos, un dos grupos participantes:

Quinta-feira 4 de Setembro

19.30
Apertura de exposiçons
Covas de Dona Urraca / CASA DO CONDE

Pintura
- Fernando Morales
- Helena Ayape Guisán

Fotografia
Germán Cruces Rajoán: ‘Percurso do rio Minho’

Instrumentos tradicionais

Mostra
Igor Lugris: 'Poesia para ver, poesia para ler'

20.00
Jornadas do Audiovisual
COVAS DE DONA URRACA
Curtas premiadas no Festival de Cans
Mabel Rivera e Enrique Banet: ‘O salário do silenzo’
Xosé Bocixa: ‘As Encrobas. A ceo aberto’

22.30
Noite galega
Covas de Dona Urraca
Tino Baz e Grupo
Poeta: Marica Campo
-Aforo limitado
-Entrada 10 €
- Reserva de bilhetes:
info@scdcondado.org ou 986 658 036

Sexta-feira 5 de Setembro

20.30
Jornadas do Audiovisual
COVAS DE DONA URRACA
GZ Vídeos: selecçom de vídeos de Galiza Nom Se Vende
Sants.tv: ‘O AVE de Barcelona a Galiza’
Curtas premiadas no Festival de Cans

22.30
Festa da Mocidade
ZONA DAS MURALHAS
Apresentam Os da Ria

POETAS
- O Leo
- Kiko Neves
- Carlos Figueiras
- Valentina Carro
- María Lado

GRUPOS
- Ataque Escampe (Galiza)
- The Turre´s Band (Galiza)
- Os Corvos (Portugal)
- O Sonoro Maxín (Galiza)


Sábado 6 de Setembro

11.30
Marcha popular
- Murga: Sur do Condado (??? E non será Os seis do Condado?)
- Gaiteiros: Bailía
- Animaçom de rua: Touporroutou
- Comboio de baixa velocidade

12.30
Mesa Redonda
-Colectivos da rede 'Galiza Non Se Vende'

Feira Popular

Artesanato ao vivo
- Cesteiros, cabaqueiros, tamanqueiros...

17.30
Festa infantil
PRAça do castelo
- Touporroutou

19.30
Festival Poético-Musical
ZOna das muralhas

- Apresentam Luis Caruncho e Pinto d’Herbón

Poetas
- Xiana Árias
- Pedro Casteleiro
- Paco Souto
- Concha Rousia
- Cruz Martínez
- Alberto Lema
- Igor Lugrís
- Lino Braxe
- Chus Pato
- Pilar Beiro
- Núria Martínez Vernís (Països Cataláns)
- Limam Boicha (Saara)
- Isaque Ferreira (Portugal)

Grupos
- A Quenlla (Galiza)
- Canto da Terra (Portugal)
- Tabanka Djazz (Guiné-Bissau)
- Pirats Sound Sistema (Països Cataláns)

A procura.

Moi boas, Miguel.

Antes de contestarche quixen obter máis información pois a charla do MARCO despistoume aínda máis. Por iso este retraso na miña contestación. Agora teño o libro de Alonso Montero e xa falei co meu curmán, que é o que sabe do tema.

A charla-coloquio comezou con moita intensidade. Cando cheguei xa había xente sentada nas cadeiras da sá e estaban a miña tía e a miña curmá de pé e rodeadas de xente. Eran os organizadores da mostra que se sentían encantados de ter familiares de Angelina entre o público. Eu tentei quedarme ao marxe, pero en canto me saudou a miña tía alí que veu o director da mostra e preguntoume como soubera da charla, que se estiveran investigando, que se procuraran aos familiares e só toparan a unha sobriña de Pepe... Eu pensei para min que non se lles ocorrera buscar a ningún familiar de Angelina, só tiñan que ir a Leirado e preguntar, e había familia de sobra... Pero iso non é o importante.

Eu ía cun motivo diferente á charla. Eu quería saber algo máis da tía Angelina. Para min sempre foi un misterio, e supoño que o seguirá sendo.

Na charla falaron Antonio Alonso Fontán, a persoa que recibiu de Angelina a carta. Falou de finais dos anos sesenta. Ela esperou á persoa a quen darlle a carta, quixo entregarlla á persoa adecuada. Era moi consciente do que tiña entre as mans. E isto significa que gardou a carta durante corenta anos. Esta foi a miña primeira sorpresa. Eu pensaba, erroneamente, que lla dera pouco despois de que Pepe fora asasinado. Era perigoso ter a carta.

Despois falou Carlos Núñez (o pai) e fixo un discurso moi emotivo, como preso do cárcere onde foi escrita a carta e agora se exhibía no mesmo lugar reconvertido en museo. Unha intervención con moita forza, na que resaltou a maneira de vivir no cárcere e como todos os sentidos se agudizaban. Os movementos, os dicires, as actitudes...

Por último tocoulle a Alonso Montero, que incidiu moi certeiro en que Pepe non era unha persoa que fose á guerra presta a morrer na loita. Como outra moita xente Pepe só quería vivir e non se ten constancia de que estivera en ningún grupo político. Supoño que cando se poida ter acceso ao arquivo de Salvaterra poderase saber que ocorreu, aínda que son moi reacios "porque vive aínda xente implicada". E despois contradeciu a Alonso Fontán no seu recordo de como lle contara a entrega da carta. E leu un fragmento do seu libro "Intelectuais marxistas e militantes comunistas en Galicia (1926-20006)":

José Domínguez González ¿foi comunista?

O 8 de Febreiro de 1937, desde a prisión de Vigo, escríbelle a Angelina Estévez, a súa noiva, natural e veciña, coma el, de Leirado (Ponteareas). É a carta dun condenado a morte. Reproducímola enteira:

... ...

Pretiño de Leirado está a aldea de Meder onde naceu e vive Antonio Alonso Fontán, un dos cidadáns galegos de máis interese e singularidade: labrador e poeta, axitador social e martelo de caciques. Xa era na comarca, antes da morte de Franco, "o roxo", "o herexe" e tamén "o comunista" (aínda que nunca militou no partido). Angelina, que nunca o tratou, oía, oía e calaba, pero un bo día, pouco despois da morte de Franco, vai a Meder á procura de Antonio Alonso Fontán, "o herexe". Atópao, cun libro na man, alindando as vacas. A relación de Angelina con Antonio era mínima: vérense, moi poucas veces, nun enterro ou na feira e saudáranse sen máis. Pero Angelina sabía moito de Antonio, tanto que, nese día, pouco despois da morte de Franco, procúrao, atópao e, case sen mediar palabra, pon nas súas mans un sobre que contiña unha carta manuscrita. Xa entregada, tatexa unhas palabras, bótase a chorar e vaise. Non tardou en morrer. Minutos despois, Antonio, conmovido, descobre que era herdeiro dun tesouro moral e literario.

...

Leu máis e no libro veñen máis verbas (empréstocho cando queiras), pero estas son as que me deixaron máis confundido. Primeiro, Meder e Leirado son dúas parroquias do concello de Salvaterra de Miño. Non é de estrañar que non atoparan a ninguén, se foron á procura en Ponteareas (aínda que se buscasen na túa casa haberían de atopar quen lles dese información). E segundo porque Angelina non morreu ata os anos noventa. É maís. Ao meu curmán gústalle moito a historia e sempre andou indagando. Desta forma descubriu que A Nosa Terra publicara varias cartas de fusilados da zona de Leirado e foi ensinarllas á miña avoa. Coa miña avoa estaba a súa irmá, Angelina. O meu curmán deuse conta nese momento que había unha carta destinada a Angelina e comezou a lela. Angelina ergueuse e comezou a dicir palabra por palabra toda a carta. Imaxina a sorpresa e a emoción do meu curmán nese momento. Tal foi así que falando o outro día con el comentoume: -Lembras como era a tía Angelina? Sabes como era con nós. Pois ese día pediume que lle fixera unha fotocopia á carta e deume 500 pesetas!

A verdade é que isto era para contar na charla. Angelina chegou a saber que a carta tivera transcendencia. Morreu sabendo que lle dera a carta á persoa adecuada e a carta volveu ás súas mans en forma de fotocopia. Eu penseino, mais non sabía exactamente como fora toda a historia e como non se estaba a falar da miña familia non quixen entrar a desmentir o que se estaba contando. Ao fin e ao cabo o importante era a carta nese momento. A charla xiraba arredor da carta, non da miña tía. Foi unha mágoa que non acudira o meu curmán, pois el si puido falar con todo o coñecemento.

Despois xorden dúbidas, como que unha vez que a carta fora distribuída en fotocopias por unha chea de mans non foi de volta á súa dona lexítima. De todos os xeitos, Angelina soubo moi ben a quen lle entregaba a carta, e abofé que deu coa persoa adecuada.

Segue habendo moito misterio na vida da tía Angelina. Eu nunca a entendín (creo que ningún dos curmáns) e realmente ninguén nos contou nunca nada. Vou sabendo máis cousas, como que despois tivo un fillo de solteira e deixoullo ao seu pai mentres ela ía traballar a Francia (quizais París?). Din que o abandonou. De cando en vez pregunto, - E a tía Angelina? - Era unha muller amargada (con mirada medio perdida).

Aínda viven irmás súas, e o seu fillo, e os seus netos, e todo o resto da familia, pero creo que aínda que de verdade investigaran e chegaran a falar con algún deles, pouca información ían ter. É unha sensación como de non saber, non querer saber, querer esquecer...

E aí vai de momento o último capítulo desta historia que conforma un entendemento de moitas situacións que nunca se entenderán nin nunca se saberán.

Unha aperta.

A conta atrás

Levou tempo pero por fin aquí está o cómic de Carlos Portela (guión) e Sergi San Julián (ilustracións). Un cómic baseado no desastre do Prestige moi ben levado, nunha historia que comeza un ano despois do afundimento e vai tirando para atrás no tempo ata chegar ás eleccións municipais do 2003, onde poucos se salvan da crítica.

Ven prologado por Manuel Rivas e cunha entrevista no final aos autores, feita por Álvaro Pons. Quédome cunha frase do Sergi: "É un pobo (o galego) incrible, pero teñen unha forma de ser -hanme matar por dicir isto- un pouco autodestructiva..."

Terá unha segunda parte, que quen o leu di que aínda mellora a primeira parte. Non teriades que fiarvos da miña opinión cando digo que me gustou moito este cómic e que espero a segunda parte con moitas ganas. Xa o lin un par de veces e vaise descubrindo como está moi ben estruturada, moi ben pechada. Non vos fiedes de min pero hai quen di que é o mellor cómic do ano. E aínda tamén o din por aí diante.

A conta atrás presentarana o día 13 de Agosto na Coruña no Viñetas desde o Atlántico, do que tamén hai quen di que é o mellor salón de cómic de España.

Bernstein: Concertos didácticos.

Hai uns anos atopei no apartado de música dunha grande librería o libro El maestro invita a un concierto: Conciertos para jóvenes, de Leonard Bernstein.

O libro é unha escolma dos concertos didácticos que Bernstein ofreceu no Carnegie Hall para a televisión estadounidense acompañado pola Orquesta Filharmónica de Nova Iorque entre os anos 1958 e 1969. O libro apaixonoume:

EL MAESTRO INVITA A UN CONCIERTO
Capítulo 1. ¿Qué significa la música? Concierto n° 1: 18 de enero de 1958
Capítulo 2. ¿Qué hace que una música suene a "americana"? Concierto n° 2: 1 de febrero de 1958
Capítulo 3. ¿Qué es la orquestación? Concierto n° 3: 8 de marzo de 1958
Capítulo 4. ¿Cómo se hace la música sinfónica? Concierto n° 4: 13 de diciembre de 1958
Capítulo 5. ¿Qué es la música clásica? Concierto n° 5: 24 de enero de 1959
Capítulo 6. El humor en la música. Concierto n° 6: 28 de febrero de 1959
Capítulo 7. ¿Qué es un concierto? Concierto n° 7: 28 de marzo de 1959
Capítulo 8. Música folclórica en la sala de conciertos. Concierto n° 15: 9 de abril de 1961
Capítulo 9. ¿Qué es el impresionismo? Concierto n° 16: 1 de diciembre de 1961
Capítulo 10. ¿Qué es una melodía? Concierto n° 21: 21 de diciembre de 1962
Capítulo 11. ¿Qué es la forma sonata? Concierto n° 28: 6 de noviembre de 1964
Capítulo 12. Un homenaje a Sibelius. Concierto n° 31: 19 de febrero de 1965
Capítulo 13. Átomos musicales: un estudio de los intervalos. Concierto n° 32: 29 de noviembre de 1965
Capítulo 14. ¿Qué es un nodo? Concierto n° 36: 23 de noviembre de 1966
Capítulo 15. El "viaje" de Berlioz. Concierto n° 46: 25 de mayo de 1969
Listado cronológico de los "Conciertos para jóvenes"
Biografía de Leonard Bernstein
Agradecimientos
Índice onomástico y de obras

Comecei entón a busca dos vídeos dos concertos. Mais foi imposible. Non existían. Ata que un día atopei uns vídeos VHS en amazon.com, pero estaban esgotados. Seguín na procura, preguntando en todos os lugares que podía. E foi precisamente no mesmo lugar onde atopei en formato DVD as gravacións dos concertos: Leonard Bernstein - Young People's Concerts / New York Philharmonic (1961). Merqueinos sen pensalo. Non podía deixar pasar tal documento.

Pensei en facer visionados conxuntos cuns amigos tan tolos pola música coma min, seguindo os vídeos co libro, e escoitando os exemplos musicais. Nunca chegamos a facelo (aínda que todo pode ser aínda).

Estas gravacións emitíronse tamén pola televisión española nos anos oitenta e había por aí xente que os gravara. Nunca me foi posible conseguir estos vídeos.

Xa non pensaba nestes vídeos cando apareceu unha pregunta sobre eles no foro de abcmusicos. Unha das contestacións lévanos a Nos vemos en el blog, da profesora de música de secundaria Marian. Alí descubrín tamén que subira ao youtube algúns destes vídeos, ademáis de deixalos para poder descargar no propio blog.

Só podo dicir, GRACIAS Marian!!!

Escollo o concerto número 8 para que poidades ver aquí: Música folclórica en la sala de conciertos (1961).

Folklore canario

De viaxe en Tenerife topámonos coa festa do Carme en Puerto Santiago. E nas festas había un festival de folklore. Levaba a cámara de fotos e gravei uns vídeos, tal e como se estivese en Pèsdelán. Aquí deixo unha pequena mostra. O último vídeo debería ser máis longo pero é que acabamos danzando o baile máis típico das illas...


Seguidillas:


Folía:


Malagueña:


Isa:




O último día apuntámonos a unha desas excursións programadas para visitar o Teide e acabar nunha cea onde nos mostraban o máis destacado da música canaria. A batería da cámara rematou no timple, pero despois diso aínda viñeron as comparsas de entroido e máis as espectaculares reinas cos traxes do carnaval de Tenerife. Iso si, tiveron que diminuílos para poder entrar no local. Máis folklore entón, gravado en Tacoronte.


Folía, Seguidillas e Saltonas:


Polkas canarias:


Baile del Vivo:


Timple:



Unha vez na casa, houbo que procurar información sobre o folklore canario. E atopei un Breve estudio de folklore canario, unha web sobre El folklore canario y sus orígenes e unha Difusión e investigación del folklore canario.

A carta

Sen flash. Con flash. Esta carta está exposta no mesmo lugar onde foi escrita. Forma parte da exposición O medio é o museo, no MARCO, en Vigo.

A carta di:

Señorita Angelina Estévez

Leirado-Barral

Apreciable Angelina. Una circunstancia trágica me arrebata la vida en lo mejor, nada valieron los esfuerzos hechos ni la defensa, pues todo estaba previsto de antemano, pues á pesar de ser inocente como se demostró, ¡todo ha sido en vano! no son precisamente los hechos que yo haya cometido, los que me hacen pasar á mejor vida, sino las falsas acusaciones de que fui objeto por parte de los esbirros de Salvatierra, que me colocaron a la cabeza del movimiento para buscar mi eliminación.

Pueden estar tranquilos los que han conseguido lo que deseaban siendo el proceso de Salvatierra el más innoble, el más injusto de todos cuantos se han llevado á cabo, en él que perecieron innecesariamente 10 compañeros valientes y abnegados, que saben ofrendar la vida por una causa noble justa y humana que las generaciones venideras habrán de respetar y recordar con profundo respeto.

Así lo creemos y así lo esperamos los que llevados del afán de justicia y liberación de los pueblos, hemos entregado lo mejor y hemos ofrendado nuestras vidas en 'olocausto' de un mundo mejor, nada hay tan bello ni tan sublime, cuando se muere con la conciencia del deber cumplido.

Lo que más lamento es que todas mis ilusiones se acaban de manera tan injusta, en aquellos momentos en que tenía puesta toda mi fe, toda mi alma en ti y en causa tan noblemente perseguida!...

De cualquier manera, tu estás llamada a ser feliz, eres joven, eres valiente y buena por eso lo mereces y yo así lo deseo de todo corazón.

Sólo deseo que conserves un grato recuerdo de aquel humilde servidor que mucho te ha querido y que lleva á la tumba tu imagen querida!

Si bien es cierto que nuestras relaciones fueron fugaces, no habremos por eso de querernos menos.

Suceda lo que suceda en tu vida, muéstrate siempre orgullosa de haber tenido un novio que aún que pobre y de humilde cuna ha sabido ser un valiente en todas las circunstancias de la vida.

Por último mi querida Angelina, deseo que guardes estas letras mal pergeñadas y de tanto en tanto le pases la vista por encima para recordar este triste episodio.

Te pido también como noble compañera que sepas vengarnos cuando las circunstancias te lo permitan pues confío en tu valor y en tu ideal.

Sed valiente, sed generosa con quien debas serlo, pero muéstrate impasible con aquellos que pegan la puñalada trapera...

Saluda en mí nombre á todas las compañeras y compañeros y diles que mantengan el fuego incentivo en lo más hondo del corazón para la culminación del ideal que se persigue.

Que seas muy feliz es cuanto te deseo.

Tuyo eternamente.

José Domínguez González.

Cárcel de Vigo 8/02/37







Mañá, venres 4 de xullo, ás oito hai unha charla-coloquio con Antonio Alonso Fontán, Alonso Montero e Carlos Núñez. Seguramente eu estarei por alí...

A tía Angelina.

-Si?

-Ola, curmán.

-Que tal?

-Nada, chamábate só porque hoxe na edición de Galicia do País sae un artigo de Manolo Rivas na que fala da carta de Pepe que lle escribiu á tía Angelina.

-Ah, pois corro a mercalo. E sae a carta?

-Si, si... é que se vai facer unha exposición no Marco...

-Xa o merco e xa o leo. Graciñas.

-Chao, chao.

-Chao, chao.

A tía Angelina vivía na pequena casa que hai xusto na curva que vai para o colexio. Era unha muller "rara", sempre refunfuñando por todo. Unha desas mulleres á que nada lle está ben. Tiña un tic nervioso que lle facía mover a cabeza, como se sempre estivese dicindo que non. Un movemento que aumentaba a intensidade cando se puña nerviosa. Eu só entrei un par de veces na súa casa, e non lembro para que entrei. Era da familia, estaba en todas as celebracións familiares. Sempre había alguén que se lembraba de ir invitala.

Un día, o meu curmán atopou, non sei moi ben como, a carta de Pepe á Angelina. Chamou pola miña tía e leulle a carta. Á tía Angelina comezou a falar con el, lembraba a carta palabra por palabra. E pediulle unha copia da carta. A carta era a despedida de Pepe por estar condenado á morte. Escribíalle dende o cárcere en febreiro do ano 1937 pouco antes de ser fusilado.

Agora aparece o artigo de Manuel Rivas onde se reproduce a carta que tan ben tiña na súa memoria Angelina.

Un sinte agora que pasan cousas na vida que non entendeu nunca. A tía Angelina sempre foi un misterio para min (e moi seguramente para a miña ignorancia). Só me ven á cabeza que o seu tic lle quedou de tanto dicir que non, que non era posible que todo aquilo poidese estar ocorrendo.

Haberá que ir ao MARCO á procura dalgún entendemento.

Premios Xerais 2008

Teño pendiente dicir algo sobre o día dos premios Xerais 2008 que non sei se chegarei a facer.

De momento poño as fotos do día que nos ofrece o propio Brétemas.

| View | Upload your own

Smells like teen spirit

Vino e escoiteino na Casa de los Vientos, e non me puiden resistir:

11. Verbas

Verbas. Por que? Non sei, porque si. Ás veces non hai explicación. Será porque non só hai música? Será porque non hai ideas e só se materializan palabras? Será.

Ía dedicar este programa a Sudamérica. Despois pensei en facer un monográfico do jazz galego. Mais non son quen de programar (de momento) nada co mesmo tema. Así que, coma sempre, vai un remexido. (Supoño que é o tempo ou a súa falta o que me limita. Pero se o tempo non existe... por iso...).

Desta vez hai repeticións e aínda había máis. Sobrepasaba os 13 temas. Non pasaba nada, mais ao final decidín respetar ese numeriño. Porque non hai ningunha temática que me obrigue a sobrepasarme.

0. Sintonía.

Está para non estar. En canto alguén a adiviñe, mudo a sintonía.

01. Marta Topferova - Zamba gris.

Este programa moi ben se podería titular redes. Porque grande parte dos temas coñecínos grazas á internet, onde se atopa moita información, que non dan os medios habituais, nin sequera as tendas de discos.

A Marta Topferova coñecína a través dun enlace que leva a outros enlaces que levan a outros enlaces... Esta cantante checa que no momento que escoitou a Inti Illimani quixo aprender español para entender o que dicían. E non se quedou aí, quixo cantar o que escoitaba. E non lle saíu mal, non. Daquí sae a idea de adicar un programa a Sudamérica. Era perfecto, comezar con Marta Topferova e poñer un tema por cada país de América do Sul.

Esta Zamba Gris, do seu terceiro disco Flor Nocturna, lembra a Ariel Ramírez. A zamba peruana é un ritmo contaxioso, por lento, por ter peso... entras e xa non saes. Comezas a danzar, lentamente...

02. Cuarto Elemento - La brea pozo.

Na procura de temas sudamericanos apareceron os arxentinos Cuarto Elemento. Un cuarteto de guitarra, baixo, frauta e percusión máis as súas voces. Música libre dende os autores sudamericanos, con jazz, con improvisación, co que lles apetece.

03. C4Trío - A nigth in Tunisia.

O cuatro é un instrumento de catro cordas. Este é un trío de cuatros venezolanos. Tres verdadeiros virtuosos. Este é tema máis jazzeiro do disco. Un estándar ben bonito e ben coñecido.

04. Sumrrá - Burla Negra.

"Sempre lle contaron que existían paxaros que falaban cos homes, mesmo que eran almas de homes, algúns ata podían converterse en persoas e estas a súa vez en paxaros.

Dise que Rarusm, deusa da elocuencia, a música e as artes, creou a cidade de Kosondó, pero carecía da capacidade de producir aire para que o son existira. O lugar estaba en completo silencio, nin sequera se podía pronunciar o nome de SUMRRÁ, xa que este mundo se atopaba no baleiro.

SUMRRÁ! SUMRRÁ!, pensou que era un corvo, crra, crra!! Pero non era un corvo, senón un paxaro negro de peteiro laranxa."

O primeiro disco de Sumrrá di que está gravado os días 11 e 12 de outubro de 2002, mais no libreto existe unha PS que di: Miles de aves morreron e seguen a sofrer polas consecuencias do afundimento do Prestige (Galiza 2003)

Mais este tema xa é do segundo disco. Jazz feito por eles mesmos. Jazz galego.

05. Gaiteiros de Lisboa - Chamarrito do Pico.

Portugal sempre me pareceu moi experimentador musicalmente. Sempre me sorprenden, e case sempre para ben.

Facía tempo que non escoitaba aos Gaiteiros de Lisboa e re-descubrinos no último disco, Sátiro, xa do ano 2006.

Os Gaiteiros de Lisboa non son gaiteiros. Non son só gaiteiros. É verdade que tocan a gaita de foles, tanto galega como portuguesa, mais non é o que os define precisamente.

Desfruto tanto deste disco que non fun quen de resistirme a por dous temas.

06. Gaiteiros de Lisboa - Nem fraco nem forte.

Coñecín aos Gaiteiros de Lisboa a través de Paulo Marinho, o gaiteiro dos Gaiteiros. Un verdadeiro estudioso da gaita galega e da gaita-de-fole. Foi el quen me achegou á Associação Gaita de Foles, da que foi promotor nos seus inicios. Tamén me fixo coñecer a Sétima Legião, banda de rock portugués dos anos 80, o primeiro proxecto do inquedo Rodrigo Leão, onde o propio Paulo tocaba a gaita.

(Outra idea mais: un monográfico sobre a música portuguesa... vanme afogar as ideas!)

07. Lambarena - Herr, unser Herrscher.

De cando en vez escoito músicas que se poden atopar na rede. Estou suscrito ao podcast de l'arbre de les 1000 musiques onde me fixo descubrir a Lambarena, disco homenaxe a Albert Schweitzer.

08. Lambarena - Agnus Dei.

O disco Lambarena - Bach to Africa, fusiona músicas de Bach con melodías e ritmos de Gabon. Músicos europeos, africanos, sudamericanos mesturando músicas dende a marabilla creada por Bach.

Un disco para escoitar dun tirón, un disco que pouco a pouco vai creando unha atmósfera especial. Un disco que ben merece dous temas nesta selección.

09. Abe Rábade - Cada noite eu chorando pensaba.

O jazz galego anda moi vivo. O jazz feito en Galiza está moi activo. Non dá tempo de estar ao día de toda a música que producen estes músicos. Xa están anunciando o, tan esperado, disco de Open Doors (GHU! Project vol.2, Abe Rábade) cando aínda non acabamos de escoitar o de Rosalía 21.

Rosalía 21 é un proxecto de Anxo Angueira (poeta) e Abe Rábade (pianista e compositor) onde participan tamén Guadi Galego (voz), Jesús Santandreu (saxo tenor), Nelson Cascais (contrabaixo) e Bruno Pedroso (batería).

O disco é o resultado do espectáculo multimedia que dá unha visión en clave de jazz do universo de Rosalía de Castro, onde se recalca a faceta máis reivindicativa da poeta.

Escollo este tema porque mostra dunha maneira moi visual como se expresa o jazz. Quen recita? Quen canta?

10. Pelo Gato 24 - Dígame se fai favor.

Guadi Galego xa non é a cantante de Berrogüetto, agora canta Xabier Díaz. Os dous cantantes que non paran, que andan en todas.

Este tema é o primeiro do disco Pelo Gato 24, editado pola AGG dedicado aos xogos e cantigas para os nenos, onde canta precisamente Xabier xunto á cálida voz de Mercedes Arribe.

11. Apocalyptica - One.

No anterior programa houbo quen me chamou demasiado academicista por incluir un tema de Metallica e dicir que utilizaba recursos da música feita no tempo no que vive.

Así pois volvo por o mesmo tema noutra versión do grupo Apocalyptica, un cuarteto de violonchelos, saídos da academia de música clásica Sibelius de Helsinki. No ano 1992 comezaron a tocar por diversión temas dos seus grupos favoritos entre os que destacaba Metallica. Facíano por brincar pero acabaron tocando en bares, e finalmente a gravar un disco no ano 1996, Plays Metallica by Four Cellos. O nome é a fusión de Apocalyse e Metallica. Ese mesmo ano foron os teloneiros de Metallica nos dous concertos que deron en Helsinki.

E é o que realmente me gusta, xogar coa música. Neste caso eles poden vivir da súa brincadela.

Non hai como velos en directo:



12. NHU - Na terra do verde chan.

Non sei como cheguei a coñecer a NHU. De verdade, non o sei.

Só sei que gravaron este disco no ano 1978 e que estaba formado por Xurxo Pérez, Roberto Abal, Xosé Ferreiro, Tino Grandío e Xulio Ferreiro.

Aínda non me recuperei da sorpresa que levei. Como é que non sabía nada deles?



13. Olatz Zugasti - Haurrak, logale dalako.

Para rematar unha canción de berce. Do marabilloso disco Bulun Bulunka. Música para desfrutar con todos os sentidos.

Non me gusta o Myspace. Non, non me gusta. Pero é certo que se poden atopar moitos músicos e moitas músicas nese espacio. É por iso que me animei a facer unha conta, na que vou añadindo os myspaces dos músicos que van pasando por aquí. Hainos que aceptan a invitación. Podes velos no myspace do curioso impertinente.

O Myspace é un bo lugar para coñecer a música dos grupos. Irei deixando todos os que teñan un perfil para que poidades escoitar máis música e ter máis datos de todos os grupos:

Marta Topferova
Inti Illimani
Cuarto Elemento
C4Trío
Sumrrá
Gaiteiros de Lisboa
Paulo Marinho
Sétima Legião
Rodrigo Leão
Abe Rábade
Berrogüetto
Metallica
Apocalyptica

Maus

O 13 de Xuño é a data.

Blogues pola lingua

Os cravinhos

0118 999 881 999 119 725...3

Na última revista retranca aparece este numeriño. Tamén aparece a indicación "podes buscar este número en google ou en youtube, ou non gastar o tempo en frikadas". E eu, que sigo ao pé da letra iso de que se che din que non penses nun elefante é imposible non facelo (a que estás pensando nun elefante?) alá que vou como ben mandadiño (e friki) que son.

E o que topei foi unha sorpresa.

Lembreime directamente dunha moi boa amiga que di que se fan series de televisión de moitos oficios, pero non de informáticos, que interese pode ter unha serie sobre informáticos? Coidado, atácanos un virus, todos en formación... ou hai que facer un backup urxente...

Pois amiga miña, aquí está esa serie: "Os informáticos" (así é como a titulan en Canal+).

Podo dicir que eu vivín, sen ningún tipo de esaxeración, momentos como estes (estes son os primeiros cinco minutos da serie):



É unha serie inglesa de claro humor inglés (de feito a mín lémbranme a Monty Python). A serie titúlase The It Crowd (polo visto, un título intraducible) e conta as historias do departamento de informática de Industrias Reynholm.

E por que o numeriño? Pois porqueeee:



Estou tratando de 'conseguir' a serie e rir un bo anaco.

Dar de ler

Sempre me gustou participar nos eventos do día do libro.

Esta vez será no acto central da semana do libro de Gondomar: Dar de ler, como quen dá de beber. Que non é outra cousa que ler para os demais.

Se che apetece unha lectura de orella, alí estaremos para ler en alto pequenos fragmentos de distintos libros.

Mervent (ou a globalización)

De cando en vez vou escoitando os programas de radio que se moven pola internet adiante. Un deles é o do blog L'arbre de les 1000 musiques, no que tamén se poden descubrir moitas músicas.

Escoitando o programa do 25-10-2007, atópome cunha sorpresa.

O programa está adicado a Rusia e países satélites (dicíase así, non é?). Case ao final do programa aparece o grupo Mervent, grupo que se dedica a tocar música celta. Non me gusta esta etiqueta, pero é a que utilizan no propio programa. (Tal vez algún día falemos da inexistente música "celta"). Aquí está Mervent.




Mais a sorpresa é esta:



A Foliada dos Morenos de Lavadores. Nada máis e nada menos.

Pícame a curiosidade e comezo a bucear. Non aparece nada de Mervent no blog, mais si aparece un dos membros do grupo, Valery Novgorod, que (como non?) ten outro blog cunha chea de músicas, pero nada do grupo Mervent. Sen embargo aparece unha etiqueta de Galicia e aparece un grupo que non coñecía Kadril & Alumea. Ten as etiquetas de Belgium, folk, folk-rock, Galicia, Spain. A saber que pode sair daí. Xa veremos. Tal vez estes dous grupos compartan músicos, ou algún(s) sexa(n) galego(s)...

(Actualización: Resulta que non era un grupo. Son dous, Kadril por un lado e Alumea por outro.)

Ao que ía... Os Morenos de Lavadores en Rusia. Globalización total e absoluta.

Merlo Branco

Falaba hai uns días da insistencia dos meus amigos a meterse en proxectos interesantes, creativos, ilusionantes (ou polo menos, ilusionadores)...

Neste caso é un proxecto que vin como foi crecendo pouco a pouco ata o parto final. Agora é un neno acabado de nacer que terá que ir facéndose maior.

Falo de Merlo Branco Producións.


Merlo Branco son Miguel e Montse.

Din eles de si mesmos:

merlo branco producións é unha organización adicada á promoción da cultura en xeral e da música galega en particular, movida polo convencemento de que celebrar a diversidade e cultivar o respecto as diferenzas poden facer deste mundo un lugar mellor para tod@s.

Centramos a nosa actividade na promoción de intérpretes e grupos de música tradicional, folk, e outras propostas baseadas nas músicas de raiz.

merlo branco producións nace de forma expontánea da necesidade dun grupo de músicos galegos de ter un medio eficaz de promoción e dignificación do seu traballo, lonxe do concepto de músico ou música coma producto económico.

Noraboa e ánimo!

Klezmer

No blog, medio-irmán deste, adicado á música klezmer entérome de que o próximo día 29 de Abril vai haber na casa do libro de Vigo unha charla coloquio sobre o klezmer.

Esta charla está organizada pola AGAI. Presentará Pedro Gómez-Valadés e falará Piotr Grudzien, violinista polaco ao que lle desexo moita sorte no seu proxecto de grupo klezmer na Galiza.

Máis información.

Eu non penso perderma. Quen se apunta?

Metropolis

Dun tempo para acá, recibo no meu mail, ou no meu teléfono móbil (ou fixo), ou falando en persoa, proxectos de xente que pertence á miña vida. Parece que se puxeran dacordo para facer cousas interesantes.

Neste caso trátase de Marcos. Está metido nun proxecto, Metrópolis, que consiste en que reporteros de diversas partes do mundo fagan unha reportaxe falando do mesmo tema.

A Marcos coñecerédelo os que pasastes pola miña (nosa) casa cando vivía en Lavapiés. :)

Avisa de que haberá temas mellores e aconsella que nos pasemos pola páxina de cando en vez para ver se hai actualizacións. Farémolo... Polo menos eu!

De momento déixovos coa súa reportaxe:




Hai máis de máis países en MetropolisTV.

A Coruña Son. Eu.

Acabo de pór todos os vídeos disponibles sobre as charlas e o concerto final do programa do obradoiro da Coruña Son. Para tomar con calma e aprender moito.

Unha inciativa de Algarada (O levantador de minas, Goretoxo, e sobre todo Tati).

Houbo unha primeira fase onde a xente foi subindo os seus propios temas. Outra fase na que o público votou 30 temas. Deses 30 temas, Santiago Auserón escolleu 10 para traballar con eles durante unha semana. Este era o premio. Tamén deron un concerto, e van gravar un disco.

Na mesma semana de traballo, tamén se fixeron varias charlas sobre a música.

Todo isto co apoio das concellarías de cultura e mocidade da Coruña.

Iniciativas destas son as que fan falta: Ideas frescas, anovadoras, constructivas, libres...

De verdade, a miña máis sinceira noraboa!

PD. Para o seguinte, espero poder escapar da miña vida para participar de toda a semana final.

PD2. (02/04/08): Hai máis reaccións blogueiras e ben interesantes. Ghanito fala do concerto e concordo con el que ten que ser interesante escoitar os temas tal e como os enviaron ao concurso e despois de pasar pola semana do obradoiro con Santiago Auserón. Martin Pawley deixa uns fragmentos do concerto. Entéronme por el que un dos concursantes, Pablo Díaz, é irmán de Xabier Díaz. Con Pawley concordo en que agora serán temas que escoitaremos proximamente. Sobre todo se es oínte de Aberto por Reformas.

E se queredes saber máis ide á páxina de ACoruñaSon.eu

A Coruña Son. Eu. Concerto Final.

A Coruña Son. Eu. 3ª: Novas canles de promoción e distribución para as cancións: o uso da tecnoloxía dixital.

A Coruña Son. Eu. 2ª: Lírica de tradición popular española e canción culta. Posíbel influxo de ambas na canción contemporánea.

A Coruña Son. Eu. 1ª: Para que serve unha canción

Reconquista 2008

Estamos en plenas festas da Reconquista de Vigo.