Walt Kowalski é o personaxe principal da película Gran Torino, dirixida e protagonizada por Clint Eastwood. A avenida Dropsie é a avenida onde se centra a triloxía de Will Eisner, Contrato con Dios.
Visitando a miña familia quedamos cuns "amigos" e imos tomar un algo a un bar do barrio. Eles hai moito tempo que viven no mesmo barrio e cóntannos historias da xente e de como se foron movendo de negocio en negocio. Agora hai moitas tendas de chinos. Talleres de roupa que traballan ata moi tarde pero "ninguén" sabe que están alí.
Obra (No coment) é unha obra de teatro de Produccións Teatrais Excéntricas na que se fala da crise do 29 dende o punto de vista de tres inmigrantes que traballan na construcción dun edificio.
As imaxes de protestas con lume e fume e policías disparando bolas de goma e ducias de feridos non son tomadas noutro país, nin noutra zona, nin sequera noutra cidade. Na mesma rúa pola que un pasea foi onde golpearon, onde queimaron, onde feriron...
Hai épocas na que todo conflúe para falar do mesmo. A crise está aquí e botamos as mans á testa porque non había quen predecira semellante cousa. Sempre se falaba da burbulla inmobiliaria e financeira pero iso podía ser algo que lle sucedería a outro e pasando un tempo que non era posible lembrar. E de súpeto cae a lousa e asoballa todo o que atopa.
En Contrato con Dios fálase da crise do 29 e como foron transcorrendo as fases que agora se repiten matizadas polo tempo tan hipócrita do presente. A crise da construcción e a financeira van da man. Como agora. Sucede cando se basea a economía na reproducción exarcebada do ladrillo. Un dos cancros da sociedade. Crecemento descontrolado da ambición.
É unha marabilla atoparse con Eisner, un xenio, a persoa que puxo ao cómic no lugar que lle correspondía (Di Updike: Non é que Eisner fose por diante do seu tempo, é que o tempo aínda está tentando alcanzalo). Na Avenida Dropsie, a terceira das historias, conta a vida dun barrio do Bronx dende o ano 1870 ata hoxe en día. Cóntase a vida do mesmo barrio por onde van pasando distintas oleadas de inmigrantes (holandeses, ingleses, irlandeses, xudeus, afroamericanos, portorriqueños). A historia é sempre a mesma. Os que veñen son vistos como foráneos e os que estropean o barrio. O barrio xa non é o que era. Esta é a frase que se vai repetindo. Historias de nacemento, morte e resurrección. Os foráneos pasan a ser a xente do barrio, os que se recoñecen, os que se protexen dos seguintes foráneos. E no fondo unha historia de deterioro da forma do barrio, pero por simple aglomeración, presión demográfica e moles de cemento e asfalto.
O choque de xentes dase en Gran Torino. Literalmente aparece unha secuencia na película na que Kowalski (un partipante na guerra de Vienam) despotrica contra os "chinos", preguntándose por que tiveron que vivir ao barrio. A muller que ten diante pregúntase por que Kowalski se resiste a abandonar o barrio, que todos os demais xa o fixeron. O estadounidense, con antecedentes polacos, vese desplazado polos hmong, mais acaba sentíndose identificado con eles e termina por axudalos.
Unha película na que Eastwood se implica dirixindo, actuando, producindo e ata cantando. Unha película pausada, de ritmo lento, na que se cuestionan determinadas inercias desta sociedade tan materialista. A última escena, onde saen os créditos, longa, amplia, é das máis suxerentes, evocadoras e pensativas que eu vin no cine. Non deixa que un se levante da cadeira, como se fose a ocorrer algo máis. E non ocorre nada. Aparentemente, pois sucede todo na imaxinación de cada observador.
... e a vida segue, implacable, cíclica, á marxe dos erros dos humanos, das imbecilidades das persoas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario